Twee jaar geleden walste ex-stripster Diablo Cody Hollywood plat met haar oscarwinnend scenario voor de tienerzwangerschapskomedie Juno. Maar ’t kan verkeren: opvolger Jennifer’s Body is immers een flauwe tienerhorrorhybride en weet zelden van welk hout pijlen (of staken, want dit is immers een vampierenfilm) maken.

Jennifer Check (Megan Fox) is een geile cheerleader die geen geheim maakt van haar pruttelend lichaam, en er dan ook een demonisch plezier in schept om mannen het hoofd en andere lichaamsdelen op hol te jagen. Haar beste vriendin is de ietwat seutige Needy (Amanda Mamma Mia Seyfried): de twee kennen elkaar al van in de peuterklas, en zijn naar eigen zeggen BFF’s (Best Friends Forever). Wanneer Jennifer haar zinnen zet op de zanger van de band Low Shoulder (ongetwijfeld een van de meest pedante rockgroepjes die ooit het witte doek teisterden), komt die vriendschap echter serieus onder druk te staan. Na een brand in de zaal waar Low Shoulder optreedt, stapt een in shock verkerende Jennifer in de tourbus van Low Shoulder. Blijken die jongens zowaar into zwarte missen en heksenkringen te zijn, en na haar initiatie verandert Jennifer in een naar bloed smachtend vampierwezen dat letterlijk tienerjongens verslindt om haar kracht en jeugdigheid te behouden. Needy heeft al snel in het snotje dat Jennifer niet meer de oude Jennifer is, en wanneer Needy vermoedt dat haar vriend Chip het volgende slachtoffer van de bimbocheerleadervampier kan zijn, gaat ze de strijd aan met haar vroegere vriendin…

Dat Cody iets heeft met en voor rebelse tienermeiden is duidelijk. Al was het in Juno moeilijk om echt in Ellen Page te geloven als een personage van vlees en bloed, daar ze eerder een ‘wishful thinking’-karakter was waarin Cody haar stokpaardjes had verzameld (van indierock tot culthorror). Dat de film toch charmeerde kwam door de vlotte regie van Jason Reitman die Cody’s creatie omtoverde in een vlotte tienerkomedie die verder ging dan standaard bakvissengeleuter. Reitman is ook een van de producenten van Jennifer’s Body, en had eigenlijk beter ook de regie op zich genomen. Regisseuse Karyn Kusama (Girlfight, Aeon Flux) slaagt er immers niet in om een boeiende film af te leveren. Van een coherente spanningsboog heeft ze duidelijk geen kaas gegeten, en de scènes waarin Megan Fox aan het moorden slaat worden zonder finesse in het geheel gemixt.

Cody gaat zeker ook niet vrijuit: het is immers moeilijk om begrip op te brengen voor wilde meid Jennifer. Waar Juno’s grofgebekte observaties charmant waren, schildert Cody met Jennifer een personage dat te arrogant, hatelijk en leeghoofdig is. ’t Mogen dan nog welgekomen karaktertrekken zijn voor een ‘evil bad ass’ meisje, het spoort voor geen meter. Hoofdzakelijk omdat Cody het er allemaal veel te dik en te weinig subtiel oplegt. De ‘gedurfde dialogen’ en oneliners gaan grotendeels de mist in, en de humor is infantiel. Tenzij je een kick krijgt van Megan Fox die een tampon vraagt nadat ze met een ijzeren staaf is doorboord of je nog in de leeftijdscategorie zit waarop het kindacool is om Fox te horen zeggen dat ze een ‘wettie’ krijgt en geen ‘backdoor virgin’ meer is.

Zelfs indien Jennifer’s Body substantie zou hebben gehad, dan was die trouwens toch de nek omgedraaid door de makke vertolkingen, een ronduit irritante Megan Fox op kop. De eerste keer dat ze echt een film moet dragen en de troela valt door de mand als een rotte appel bij de fruitpluk: ok, ze moet dan wel een vervelend wicht incarneren, maar tegen deze tenenkrommend slechte vertolking is geen enkele film opgewassen. En deze warrige knoeiboel zeker niet. Laat het er ons maar ophouden dat Jennifer’s Body zich vooral richt op tienerjongetjes die nog veel te leren hebben over horrorfilms, meisjes en het echte leven. Alle andere bevolkingsgroepen zijn beter af met Drag Me to Hell of Pippi Langkous.