De inmiddels bijna twintigjarige Ellen Page heeft overduidelijk haar op de Hollywood-tanden. In Hard Candy probeerde ze een vermeende pedofiel van een paar vitale onderdelen te beroven, en in Juno laat ze zien waar de jeugd van tegenwoordig nog meer toe in staat is. Als de amper zestienjarige titelfiguur besluit ze op een dag om op een krakkemikkige sofa seks te hebben met Paulie Bleeker, de schoolgenoot waar ze ‘the hots’ voor heeft. Raakt ze toch wel zwanger zeker! De vroegrijpe meid blijft vrij stoïcijns onder het gebeuren en besluit zichzelf tot draagmoeder te bombarderen: ze zoekt pleegouders voor het kind waar ze het na de geboorte vrijwillig zal aan afstaan. Haar keuze valt op het rijke en kinderloze koppel Jennifer Garner en Jason Bateman (toevallig ook al samen te zien in The Kingdom), maar alles verloopt niet volgens het boekje...

Jason Reitman, zoon van Ivan Reitman (regisseur van ondermeer Ghostbusters) heeft, net als Page, zijn entree in Hollywood niet gemist. Zijn debuut Thank You for Smoking had niet alleen een droomcast, maar prijkte ook op heel wat best of-lijstjes in 2005. Met Juno ,zijn tweede komedie, slaagde hij erin om een echte box-officehit af te leveren. En dat had geen enkele Hollywood-mogul in zijn natste dromen durven vermoeden of kunnen voorspellen. Een filmpje zonder sterren met een beperkt budget dat nu al weken in de Amerikaanse top tien kampeert en al meer dan 100 miljoen dollar opbracht en die bovendien vier top-oscarnominaties bij elkaar sprokkelde...

Juno is ongetwijfeld de verrassing van het winterseizoen. Al is die eer uiteraard niet allemaal aan Reitman te danken. Als regisseur springt hij natuurlijk het meest in het oog, maar voeg er gerust ook een alweer door positieve recensies gestuurde mediacampagne en een fascinerende hoofdrol bij van Page bij om een film te krijgen die zowel de tienerpopulatie als hun ouderlijke hoeders naar de bios kan lokken.

Al blijft Juno een raar beestje. Het thema kan zowel leiden naar een zwaar op de maag liggend drama of naar een boertige komedie, maar Juno slaagt er in om niets van dit beide echt te zijn, en de kerk mooi in het midden te houden. De ontknoping laat het te verwachten sentiment netjes links liggen, en de grappen spruiten meer voort uit het karakter van het hoofdpersonage dan uit de wil van de scenarist en regisseur om bewust publieksvriendelijke grappen in het geheel te stoppen. Het a-typische zit hem vooral in de maturiteit van het hoofdpersonage. Soms is het er zelfs een beetje over: Juno is zestien, maar denkt, praat en handelt als een intellectuele volwassene. Ze heeft een grote culturele bagage en de meest geschifte referenties passeren in deze film de revue, gaande van cultpunkbands over Dario Argento tot Herschell Gordon Lewis. De hand van debuterend scenarioschrijfster Diablo Cody (in een vorig leven actief als stripster!) is dus duidelijk herkenbaar in de passies van haar jonge heldin.

Ook opvallend is de aparte look en feel waar Jason Reitman voor kiest: het gegeven mag dan weggelopen zijn uit een tienerfilm, vormmatig lijkt het eerder op The Graduate dan op American Pie. Zo kwamen de liedjes van het groepje The Moldy Peaches op advies van Page in de film, en Reitman vond ze meteen goed genoeg om ze te integreren in de vertelstructuur van de film. Het resultaat is een fijne aanrader voor iedereen met een neus voor een filmpje met een eigenzinnig kloppend hart. Zo, en dan gaan we nu wat luiers verversen.