Pedofielen aller landen, opgelet bij jullie volgende veroveringstocht, want de wereldwijde wereld op het anonieme wereldwijde web speelt niet enkel in jullie voordeel. Dat ontdekt ook vlotte jongen annex fotograaf van ecologisch verantwoorde jonge modellen Jeff Kohlver (Patrick Wilson) als hij instemt in een date met de veertienjarige Hayley Stark (Ellen Page) na drie weekjes chatten. De vroegrijpe tiener blijkt immers heel wat haar op de tanden te hebben en blijkt Jeff niet zomaar te hebben uitgekozen. Wat haar bedoelingen zijn en hoe ze de geile Geoff een lesje gaat leren wordt pas gaandeweg duidelijk nadat Hayley erin slaagt om Jeff te gijzelen in zijn eigen huis...

Joepie, een lekker exploitatiefilmpje denk je misschien na het lezen van de synopsis, maar neen, toch niet echt. Hostel-toestanden hoef je hier niet te verwachten. Verre van zelfs, want er valt zo goed als geen bloed te bespeuren tijdens dit B-filmpje dat schijnbaar wel voortdurend wil flirten met het horrorgenre. Echt veel gezonde spanning is trouwens ook niet van de partij. Debuterend cineast David Slade beroept zich vooral op de kracht van de suggestie (en een paar coole travellingshots) om alles aan de verbeelding van de kijker over te laten tijdens de veelbesproken castratiescène, meteen ook het hoogtepunt van de film. Slade en scenarist Brian Nelson zien Hard Candy meer als een huis clos kat-en-muisspel waarin de nadruk vooral ligt op de dialogen en de verbale terreur. Nu ja, dat is de bedoeling, helaas is de film niet altijd en overal even sterk.

Een van de sterktes is alvast de vertolking van de (toen) achttienjarige Ellen Page. Gezien haar leeftijd was het misschien niet zo moeilijk om een rijpe en heel slagvaardige veertienjarige helse puber neer te zetten, maar het is een vertolking die de film samenhoudt. En het is best wel gniffelen geblazen tijdens de scènes waarin ze met veel elan een 'cute vindictive little bitch' portretteert. Eentje om in te lijsten: Castratie is zo eenvoudig dat ze het best de scoutsmeisjes kunnen aanleren. Het is echt niet zoveel moeilijker dan koekjes verkopen.

De tweede sterkte (en helaas ook de grootste zwakte van de film) zijn de 'wie hoe waarom'-vragen die Nelson en Slade afvuren. Want ook al ziet het afspraakje tussen Geoff en Hayley er op het eerste zicht normaal uit, het wordt snel duidelijk dat er meer aan de hand is, en dat niemand van de twee echt is wie ze beweren te zijn (of toch niet volledig). De vragen stellen is ze ook beantwoorden, en de eigenlijke 'zo zit het in elkaar'-revelatie is uiteindelijk nogal mak. Maar goed, het maakt een verhaalcirkel rond.

Minder gemakkelijk met de mantel der liefde te bedekken is het feit dat het verhaal af en toe nogal veel tijd nodig heeft om tot zijn punt te komen. Jeff en Hayley dobberen tegen het eind bijna even stuurloos rond als Jack Sparrow op zijn spookschip, en echt filmisch gezond is dat niet te noemen. Zelfs de castratiescène wordt nodeloos in twee delen gehakt. Voeg daar nog de vergezochte verwikkelingen in de climax bij en je hebt een veelbelovend uitgangspunt dat strandt in een visueel aardig, maar verhaaltechnische weinig om het lijf hebbend 'veelbelovend debuut'. Op zich klinkt dat zeker niet slecht, maar met een film die castratie als koopwaar bovenaan het vigilante mandje etaleert, mocht het zeker snediger geweest zijn.