Vaarwel rurale gebieden in de good old US of A, welkom Slovakije. Want kijk eens aan, ook op het Europese continent wemelt het van de weirdo's, wacko's en andere maniakale uitwasemingen. Scenarist-regisseur Eli Roth (die zijn voorliefde voor goedkope jaren 80 horror, inclusief bimbo's met blote borsten reeds etaleerde in het eerder teleurstellende Cabin Fever) begint zijn Eurotrip niet echt verrassend in Amsterdam, het mekka voor leeghoofdige Amerikaanse 'youths' op zoek naar substanties en lichamen van plezier. Paxton, Josh en hun Ijslandse (!) wapenbroeder Oli beleven er dan ook de tijd van hun leven. Al vinden ze dat het nog beter en heter moet kunnen, en ze laten zich door een collega-backpacker een trip naar een jeugdherberg in Slovakije aansmeren, waar schaarsgeklede en heel gewilllige stoeipoezen aller haarkleuren zich continu in heel verleidelijke poses kronkelen.

De ronselaar van dienst staaft zijn beweringen met hoge resolutiefoto's die ook op het wereldwijde web wel eens te pas en te onpas durven opduiken. Genoeg aas dus voor het trio bronstige stieren om Oostblokwaarts te gaan, waar ze inderdaad een heel wulpse Natalya en Svetlana aantreffen. Het duurt echter niet lang voordat de party time ontaardt in een dodelijke nachtmerrie. De meisjes werken immers voor een organisatie die elitaire jachtpartijen organiseert, waarbij gewetenloze rijkeluizen grof geld bovenhalen om hun sadistische neigingen te kunnen botvieren op ontvoerde jongeren. Bloederig en goor sadisme gegarandeerd...

Dat Hostel uiteindelijk met drie Filmfreaksterren onder de titel de eindstreep haalt is een half mirakel. Niets in het eerste deel wijst er immers op dat deze film gaat afwijken van het geijkte platgetrapte slasherpad. In de eerste drie kwartier trekt Roth vooral de tienerporno-kaart, na een uurtje zit de film volledig in de sferen van nihilistische horror. Sadistisch yep, maar toch nog altijd binnen de conventies van het genre. Geen underground/snuff-toestanden dus (godzijdank), maar toch wel een serieuze stap verder dan de op zich al bloederige R-rated middenmaat.

Roth knipoogt uitdrukkelijk naar zijn Oosterse en Europese voorbeelden, en de folterscénes houden het midden tussen het 'beste' van Jess Franco en Takashi Miike (die laatste komt cameogewijs zelfs even piepen). De make-up bollebozen van KNB-EFX Group zullen ongetwijfeld in hun nopjes geweest zijn toen ze deze opdracht binnenhaalden. Hun pièce de resistance zul je er zelf ook wel uithalen, want in één scéne gaat Roth 'verrukkelijk' over de schreef.

Hostel scoort vooral tijdens de finale twintig minuten. Niet alleen slaagt Roth er in om met zijn vingerwijzing naar een sadistische maatschappij een gruwelijke onderlaag te creëren, hij laat de film ook uitmonden in een vigilante thriller (waar executive producer Quentin Tarantino waarschijnlijk mee in zijn nopjes zal zijn geweest). En er mag ook al eens gelachen worden (die Duitser!). Het blijft goedkope horrorkitsch natuurlijk, maar het kan toch meer bekoren dan de recentelijk opgestarte Saw-cyclus. Niet dat Hostel een gruwelklassieker is of dat we Roth moeten binnenhalen als een nieuwe maestro van het genre, maar ergens moeten we toegeven dat de genreduivel in ons zich wel heeft geamuseerd met dit sadistisch filmpje dat twintig jaar geleden geheid het label van 'videonasty' zou hebben gekregen.