Lang naar uitgekeken, maar toch ietwat teleurgesteld. Zo luidt het verdict voor deze Cabin Fever, het regiedebuut van horrorgeek Eli Roth. De jonge dertiger met een voorliefde voor het horrorgenre groeide op met low-budget innovaties zoals The Evil Dead en (al dan niet ziekelijke) slasherfilmpjes uit de jaren zeventig, en bewijst met zijn hommage dat hij zijn klassiekers kent en eert. Roth kan rekenen op een grote schare bewonderaars. David Lynch wordt bedankt in de eindgeneriek en leende zijn huiscomponist Angelo Baddalementi uit voor een bijdrage aan de soundtrack. Roth was als Lynch-fan betrokken bij het opstarten van de Lynch-website, dus het respect is alvast wederzijds. Peter Jackson (die uiteraard ook het gore klappen van de zweep kent) vertoonde Cabin fever maar liefst drie keer op de set van zijn derde Lord Of The Rings-film, zo onder de indruk was hij van dit debuut. En intussen is Roth ook kind aan huis bij Quentin Tarantino, en wordt Eli Roth bedankt tijdens de eindgeneriek van Kill Bill - Volume 2. Mooie referenties, maar helaas beschikt Roth niet over het cinematografisch vernuft van pakweg Sam Raimi.

Het is vooral het scenario dat voor de grootste leegte zorgt. Op zich is het gegeven meer dan okee : vijf tieners besluiten een weekendje door te brengen in een boshut, ze komen in aanraking met een dodelijk virus met Ebola-proporties en algauw is het 'allen voor zich' in plaats van 'allen voor ieder'. De make-up effecten komen van de bollebozen van de KNB EFX Group stellen dan ook niet teleur. Er is één close up op een door het virus aangetast gezicht dat met recht en reden een plaatsje verdient in het overzicht van onvergetelijke horrorcreaturen. Helaas slaagt Eli Roth er maar niet in om zijn verhaal degelijk uit de startblokken te laten komen. Bij The Evil Dead had je op tien minuten tijd al kippenvel door de klankband, de zwevende camera en het onheilspellend gevoel dat zo duidelijk was, in Cabin fever zit je na een half uur nog altijd in de opbouwfase, opgezadeld met een gevoel van 'komt er nog wat van'.  Niet dat we verplicht zijn om Cabin fever te vergelijken met The evil dead”, maar aangezien Roth zelf graag met dit voorbeeld jongleert, zoekt hij het die vergelijking zelf ook een beetje. Roth neemt erg veel tijd om het publiek duidelijk te maken dat het virus voor onheil gaat zorgen : de bebloede man die het kreeg van een dode hond, de jongen die één van de tieners bijt bij de kruidenierswinkel, een lijk in het waterreservoir,…Indien Roth enkel maar had gekozen voor het waterreservoir, had hij misschien een andere en betere weg kunnen inslaan : vijf mensen die plots geconfronteerd worden met een dodelijke ziekte en offers moeten nemen om zelf te overleven. Door openlijk de kaart te trekken van de besmette man in het woud, zijn de tieners reeds in conflict met elkaar en komt de besmetting via het water te laat. Die verhaalwending dient uiteindelijk enkel om een voorspelbaar slot in te luiden (een meer dan dikke knipoog naar het einde van Romero's Night of the living dead. Nog minder geslaagd is de karaktertekening van de jongeren. Eens te meer zijn het vijf karikaturen, die een ongeloofwaardige vriendenkring vormen. Bij The evil dead had je geen karakteruitwerking, maar je kon de personages daar wel als vriendenkring zien. Hier heb je vijf mensen die nauwelijks respect hebben voor elkaar en die in sommige gevallen zo irritant zijn dat je ze alle vijf zo snel mogelijk gekielhaald wil zien. Ook voor de nevenpersonages die te pas en te onpas opduiken (de kruidenier-wacko's, de hulpsheriff, …) kiest Roth de kaart van de karikatuur. Hij vertolkt er zelf ook eentje trouwens, die van wietroker Grim. Bovendien is het scenario ook niet consequent in het etaleren van het geweld en de gore : de scène waarin plots een schroevendraaier in een oor wordt gepropt is totaal ongeloofwaardig en bovendien irrelevant voor de opbouw van het verhaal.

Toch is Cabin fever semi-verplichte kost voor de genreadept. Het heeft meer schwung dan de gemiddelde hedendaagse tienerhorrorprent, en het gegeven blijft op zich aardig, ondanks de ietwat gebrekkige uitwerking. Dat Roth met deze film niet het viersterrenwerk heeft gemaakt waarop hij schijnbaar aasde, zien we dan maar door de vingers. Al was het maar voor een sublieme in-joke : één van de liedjes waar de tieners op hun autoradio naar luisteren tijdens het begin van de film is Wait For The Rain, en dat is gepikt van de soundtrack van Wes Craven's The Last House on the Left. Tijdens de eindgeneriek krijg je er nog een versie van gezongen, gezongen door de kinderen van David Hess, die destijds het origineel zong en ook de oppersadist vertolkte in de film van Craven.