Kill Bill is een film die een Tarantino liefhebber als ik blijkbaar niet gegund is. In Kill Bill Vol. 1 werd een bruusk einde gemaakt aan het filmfeest en nu loopt het verkeerd bij het begin van de film. Om onduidelijke redenen is de vertoning van deze namiddag met een halfuurtje vervroegd. Nochtans was op de website van wat één van de grootste bioscoop-complexen van het land moet zijn, 17:30 vermeld. Het was dus een beetje balen bij de start deze keer. Het gros van de K.B.-bezoekers zullen de zaal binnenstappen met hoge verwachtingen. Niet omdat er drie moorden op het programma staan en dat toch één meer is dan in Part I - maar omdat dit het sluitstuk moet worden van Tarantino's vijfde film.

Kritische lezers zullen opmerken dat de vorige keer opvallend veel vechtlustigen in no time werden herleid tot lijk en men dus echt wel meer dan twee lijkkisten nodig had maar voor alle duidelijkheid, we hebben het hier over de kopstukken van het moordcommando. O-Ren Ishii en Vernita Green maakten de helft uit van de Deadly Viper Assassination Squad die de huwelijksplechtigheid van Thurman grondig en bijzonder bloedig verstoorde en dus blijven er nog twee stuks over. Elle Driver en Budd. Bill zelf moet dan zo'n beetje het dessertje worden van de op wraak beluste bruid.

Deel 2 begint waar het eerste deel mee van wal stak, op zich al niet logisch. Want de vorige keer zagen we niet alles wat zich afspeelde voor het moordende viertal het verlaten kerkje binnenstapte. Want de aandacht van de bruid wordt getrokken door het gekende geluid van een fluit, een geluid dat van buiten komt, een geluid dat enkel van Bill afkomstig kan zijn... Bill werd niet verwacht op de plechtigheid en om de zaken niet nodeloos moeilijk te maken stelt de bruid hem aan de bruidegom voor als haar vader. Wat hierop volgt zag je in Deel 1.

Een Tarantino film laat zich niet vergelijken met wat andere regisseurs maken plus een film van de maker van Reservoir Dogs is moeilijk te typeren. Carradine omschrijft beide films als Kung-fu samurai Spaghetti Western love stories, een omschrijving die sowieso al de belangrijkste ingrediënten aangeeft van de Kill Bill films. Want ook nu weer wordt Tarantino's (voor)liefde voor kung fu bevestigd in enkele elementen van de gebruikte stijl. Het snelle zoomen, de gebruikte muziek, de manier waarop het gevecht tussen Thurman en haar 'meester' zich ontwikkelt,... Zoals gezegd is de aanpak van Tarantino uniek waardoor we toch wat kwijt willen over de verschillen tussen de twee films. Waar in deel 1 de klemtoon lag op Japan en de (gedrags)code van de bushido, ligt het accent nu op de Chinese martial arts. Maar... deze film is in die zin ook anders doordat het geweld niet zo expliciet is. Wat niet betekent dat nu géén wreedheden in beeld worden gebracht. De manier waarop het gevecht tussen Thurman en Hannah wordt beëindigd is best wel sappig en wie niet vertrouwd is met Tarantino's werk zal er in meer of mindere mate aanstoot aan nemen. Maar dit is nu éénmaal zijn stijl, of toch tenminste een kenmerk ervan.

De gevatte dialogen op de gepaste momenten zijn nog zoiets waar wij verlekkerd op zijn. De wijze waarop Budd de zak krijgt van zijn snuivende werkgever en de uitdrukking op zijn gezicht wanneer hij schijnbaar heel diep moet nadenken wanneer het volgende zinnetje van zijn baas hem wat dichter bij zijn ontslag brengt is nog zoiets. Lekker filmvoer gewoon. Lekker Tarantino. Idem voor de scène waarin Uma Thurman een glas water bestelt (kon dat echt niet nog wat langer en zwarter ?). Zalig. En de scène waarin het scherm volledig zwart wordt en het geluid de rest doet is ook al beresterk. Maar de zwart/wit openingsscène van Kill Bill Volume 2 is ongetwijfeld hét hoogtepunt. De gezichten van Thurman en Carradine in close-up en de betekenisvolle dialoog tussen de twee (door Carradine omschreven als één van de beste scènes uit zijn carrière) deden ons toen al stilletjes hopen dat de filmpret de komende twee uur niet zou ophouden. Jammer genoeg zit er hierna een flinke knik in wat je zeker op visueel vlak tot dan toe kon omschrijven als een steile curve in filmkwaliteit. Het verhaal dat Carradine hierna aan Thurman vertelt, gevolgd door haar opleiding zijn een noodzakelijke schakel om tot het volgende (hoofd)stuk te komen dus overbodig is het voor het verhaal niet, maar het is ons wat te lang uitgesponnen. Qua kleur en muziek is men nu ook wat minder uitbundig en wat minder gedurfd te werk gegaan dan in de eerste film. Zaken die nauwelijks als minpuntjes kunnen en mogen aangehaald worden want bij het zien van zoveel fraais als in Kill Bill 2 is het enkel te betreuren dat Tarantino ons elke keer jaren laat wachten voor hij zijn klasse als filmmaker nog eens wil tonen.