Goede films brengen je in vervoering. Fotografie, scenario en de sfeer die bereikt wordt door een gepaste setting zorgen ervoor dat wie van (dit soort) film houdt, geniet. De muziek is een ander bijzonder belangrijk element die door de beste filmmakers naar waarde wordt geschat. Wanneer onmiddellijk na het laatste shot van Kill Bill Vol. 1 en dus vlak voor de start van de eindgeneriek opnieuw het bijzondere streepje stérke muziek opkomt en bruutweg onderbroken wordt door het aansteken van alle lichten in de zaal en het afbreken van de filmmuziek, dan is dit één van de meest film-onvriendelijke momenten om de betovering van Kill Bill Vol. 1 bruusk af te breken. Zeker wanneer je getrakteerd wordt op de zoveelste keer moeten luisteren naar één of andere klote-cd die je zelf al van achter naar voor kunt zingen als regelmatig bezoeker van deze bioscoop. Minutenlang... Zonde. Dood-zonde.

Weg met de operateur dus! Maar niet met Tarantino, zéker niet met Quentin Tarantino... Want wat ons voor de onvergeeflijke blunder werd gepresenteerd is toch wel knappe cinema. Op basis van de trailer moeten we toegeven dat we Tarantino's vierde toch wel wat hebben onderschat. De stijl is heel verschillend van zijn vorige films. De manier waarop de filmmaker omspringt met executies en de wijze waarop hij het bloed rijkelijk laat vloeien bijvoorbeeld. Maar ook de kleuren zijn heel bewust gekozen, de choreografie héél belangrijk. Een gele outfit van Uma Thurman (een exacte copie van Bruce Lee's pak in Game of Death die hij omwille van zijn dood niet kon afmaken in 1973) contrasteert fel met het bloed dat er bij het belangrijkste gevecht rijkelijk zal langs vloeien.

De witte verschijning van Lucy Liu geeft haar een bijzondere uitstraling als leidster. Het gevecht van de zwarte mannetjes - zeg maar de Crazy 88's (het speciale masker dat hierbij te zien is een hommage aan Bruce Lee's rol van Cato in The Green Hornet) tegen een blauwe achtergrond met wat tegenlicht, de parelwitte sneeuwtuin van het laatste gevecht (van deel I) in het House of blue leaves... Het gevecht met Go Go Yubari (Chiaki Kuriyama), een andere knappe Aziatische die zo van de schoolbanken lijkt geplukt te zijn en Liu's persoonlijke bodyguard is, moet één van de bijzonderste gevechten zijn die sinds lange tijd op het grote scherm te zien waren. Geen korte, snelle, bloederige dood maar een voorbeeldig in beeld gebrachte strijd met bijzondere wapens. De dodelijke bal met ketting was ook al te zien in Master of the Flying Guillotine uit 1976, één van Tarantino's favoriete films ooit op het vlak van martial arts. Wanneer je zo ver gevorderd bent in dit eerste deel van Kill Bill heb je al een vrij goed idee hoe Tarantino een begrip als 'unfinished business' invult...

Uma Thurman heeft haar redenen om niet bij de pakken te blijven zitten wanneer ze na lange tijd uit haar bewusteloosheid ontwaakt. Vier jaar geleden werd een ware slachtpartij aangericht in een kapelletje in El Paso Texas waarbij de zwangere bruid Thurman na ontelbare trappen en zelfs een kogel uit de revolver van Bill (David Carradine) zelf, nog altijd bleef leven. In de vier jaar coma die volgden op de afrekening diende haar lichaam als gebruiksvoorwerp in het plaatselijk ziekenhuis en werd geen enkele kamer méér bezocht in de instelling dan die van haar. Wee de achillespees en de kop met de geile blik van de laatste pervert die voor een prikje gebruik wou maken van haar diensten. Bij gebrek aan een ander vervoermiddel kiest Thurman na een lange sleeptocht voor de opvallende 'Pussy Wagon' van de man die weinig moeite deed om zijn belangrijkste interesse te verbergen. Hierna stelt ze een lijstje op van mensen waarmee ze nog een rekening heeft te vereffenen... O-Ren Ishii, bijgenaamd Cottonmouth is zo'n beetje de opperbevelhebber van de Yakuza bendes uit de onderwereld. en staat net als Copperhead (Vivica A. Fox) op haar lijstje. Een vlijmscherp samuraizwaard van ninjitsu meester Hattori Honzo (Sonny Chiba) wordt de enige partner op haar tocht...

Kill Bill is de manier waarop Tarantino ode wil brengen aan een aantal filmgenres die hij de afgelopen 35 jaar zelf de moeite vond. Spaghetti westerns (let vooral op de muziek die hier naar refereert), Chinese gevechtsfilms, kung fu films, Japanse samourai films maar ook Japanse animatiefilms. Het stukje anime dat gebruikt wordt om het verleden van Go Go Yubari te illustreren leek ons iets te lang maar breekt de film helemaal niet zoals je zou verwachten wanneer je een potpourri van diverse filmgenres fabrikeert. Tarantino maakt van dit alles dus een lekkere film-mix waarvan hij zelf het scenario schreef. Tarantino heeft bij het schrijven ervan zijn hoofd volgestouwd met het soort films waarnaar hij verwijst. Concreet betekende dit minstens één Hong Kong film per dag bekijken, soms zelfs twee of drie. Tarantino zegt dat die hierdoor een soort tweede natuur werden en hij kon werken aan het script zonder ook zelfs maar iets af te weten van de Hollywood films die dat jaar waren uitgebracht. Het is nog even wachten, maar volgend jaar komt het vervolg van deze film uit. Dan komt Michael Madsen (Sidewinder) allicht oog in oog te staan met Uma Thurman. Een bijzonder sterke rol overigens van Thurman, let maar eens op de ontwaakscène, een hoogtepunt van een sterke rol.