Elf jaar geleden een geheide bestsellerhit in boekenwinkels aller landen: Yann Martels Life Of Pi, een spirituele overlevingsroman over de jonge Indiër Pi die na een schipbreuk 227 dagen op een reddingsboot ronddobbert in het gezelschap van een Bengaalse tijger. In totaal goed voor zeven miljoen over de toonbank glijdende exemplaren.

De filmrechten werden vrij snel verkocht en vonden onderdak bij producente Elizabeth Gabler bij Twentieth Century Fox. De verfilming kwam er evenwel niet zonder slag of stoot. Begin 2003 werd een eerste scenarioversie geschreven en werd M. Night Shyamalan getipt als regisseur. Shyamalan is immers ook van Indische origine, en komt net als het hoofdpersonage zelfs van Pondicherry. Een logische keuze dus, zeker omdat Shyamalan in die tijd nog een populair regisseur was. Shyamalan herschreef zelfs het scenario, maar koos uiteindelijk toch voor Lady in the Water. In 2005 begonnen onderhandelingen met Alfonso Cuaron als mogelijke regisseur, maar die koos voor Children of Men. Mogelijke opvolger was in eerste instantie Jean-Pierre Jeunet, die op zijn beurt het scenario herschreef. De opnames zouden midden 2006 van start gaan, maar opnieuw liep het project averij op. In februari 2009 werd Ang Lee gestrikt als regisseur, en kon de voorbereiding echt beginnen. Zij het niet zonder laatste hinderpaal: Fox zag het niet zitten om het voorgestelde budget van 70 miljoen dollar op te hoesten. Uiteindelijk zou het project zelfs 120 miljoen kosten, maar het wereldwijde succes van Life of Pi zorgde er alvast voor dat het een vruchtbare investering was.

De Pi uit de titel is Piscine Molitor Patel, een jonge Indiër die op aanraden van zijn zwemverslaafde oom naar een luxueus zwembad in Frankrijk werd genoemd. Een naam waar hij op school wordt mee gepest, waarop hij besluit als Pi door het leven te gaan. Pi blijkt een aanleg voor religie te hebben: op zijn twaalfde is hij zowel aanhanger van het christendom, hindoeïsme als de islam. Pi’s vader is eigenaar van een dierentuin, en dat feit leidt inherent naar Pi’s grootste avontuur uit zijn leven. Wanneer Pi zestien is besluit zijn pa om de dieren te verkopen en een nieuwe start te nemen in Canada, waarnaar hij met zijn gezin wil verhuizen. De dieren worden vervoerd met een Japans vrachtschip en komen onderweg in een fikse storm terecht. De boot zinkt, en Pi kan ternauwernood ontsnappen met een reddingsboot. Al snel blijkt dat hij niet alleen in de boot zit: ook een gekwetste zebra, een hyena, een orang-oetan en een Bengaalse tijger (die luistert naar de naam Richard Parker) konden een plaats in de reddingssloep veroveren. De roofdierinstincten van de tijger zorgen er voor dat hij al gauw het enige dier is dat overblijft in de sloep. Pi kan zijn honger stillen met de noodrantsoenen die hij in de reddingsboot vindt, Richard Parker daarentegen wordt steeds hongeriger en chagrijniger. Pi bouwt voor hemzelf een vlot dat hij aan de reddingsboot bevestigt, in de hoop te vermijden dat hij eindigt als tijgermaaltijd. Pi beseft dat hij Richard Parker zal moeten trainen wil hij overleven. Een verstandhouding die zorgt voor een overlevingstocht die uiteindelijk 227 dagen zal duren, en die Pï dichter bij zijn goden brengt.

Narratief zit er eigenlijk maar één ding scheef bij Life of Pi en dat is de raamvertelling waarin de volwassen Pi in Canada zijn levensverhaal vertelt aan een journalist. Die scènes werden eerst gefilmd met Tobey Maguire, en later opnieuw met Rafe Spall (Anonymous) omdat Lee vreesde dat een bekende ster als Maguire teveel aandacht naar zich zou toe trekken. En Lee wou van Life of Pi geen supersterrenfilm maken, maar een film waarin het verhaal en de verwondering primeert. De scènes met Spall zijn de minste van de prent, en zorgen ervoor dat het een tijdje duurt eer alles echt uit de startblokken schiet. Maar die valse start ben je als kijker snel vergeten: van zodra Pi op de boot zit, ben je vertrokken voor anderhalfuur betoverende cinema.

Lee toont in Life of Pi de onmetelijke mogelijkheden van CGI aan. Om te beginnen: Richard Parker. De tijger is voor 95 procent van de tijd een digitale creatie, maar je moet al een zwaar gediplomeerde zoogdierenfreak zijn om het verschil met het echte dier te kunnen zien. Wie nog steeds denkt dat CGI enkel dient om superhelden- en andere popcorncinema op te leuken, mag zijn mening herzien. Ook de scènes op de oceaan zijn adembenemend mooi en realistisch: ze werden allemaal in een watertank opgenomen, maar het kost maar weinig moeite om te geloven dat Pi en de tijger echt in een reddingsboot op volle zee zitten. Of hoe Ang Lee’s talent als verteller en de moderne technologie de juiste elementen bleken om Martels ‘onverfilmbare’ boek in een absorberende filmtaal te gieten. Nog een reden waarom Life of Pi werkt is de mooie vertolking van debutant Suraj Sharma. Hij werd gekozen uit een pak van drieduizend potentiële kandidaten die Lee de revue zag passeren. Afgaand op de naturel waarmee hij acteert, is het niet te zien dat Sharma nog nooit eerder had geacteerd.

Life of Pi draait – zoals veel titels momenteel – zowel in gewone versie als in 3D. Meestal geven wij de voorkeur aan de gewone versie, maar we geven graag toe dat Lee verdomd mooie dingen doet met het driedimensionale formaat. Net als Martin Scorsese dat deed in Hugo. Een mooie extra dimensie dus, al hoeft wie allergisch is aan het brilletje op de neus niet te wanhopen: de 2D-versie staat eveneens garant voor twee mooie uren in het gezellige cinemaduister. Wie vlak voor of na de jaarwende een tijger in de cinefiele tank wil steken, weet meteen waarheen.