Een tip alvast vooraleer je je op je sofa (of die van iemand anders) drapeert voor Kiss Kiss Bang Bang: selecteer de Engelstalige ondertitels. Dit filmpje kenmerkt zich immers door een spervuur aan oneliners en vlugge dialogen en in het Nederlands worden die niet allemaal (afdoend) vertaald. De verwijzing naar Lord Of The Rings aan het eind bv. laat de Nederlandse vertaler volledig links liggen. In het Engels krijg je alles mooi letterlijk te lezen. En dat is alvast een pluspunt in deze flitsende actiekomedie, die met beide voeten stevig in de jaren tachtig staat.

Scenarist Shane Black creëerde de zeer succesvolle Lethal Weapon-franchise en keerde een paar maal gretig terug naar de geijkte formule met o.a. The Last Boy Scout en The Long Kiss Goodnight. Dat laatste scenario maakte van Black destijds zelfs de best betaalde scenarioschrijver in Hollywood: hij kreeg er maar liefst 2 miljoen dollar voor. En toen werd het stil. Black was naar eigen zeggen een beetje moe van het bedenken van actiescenario's, en wou iets schrijven met meer inhoud en aandacht voor de personages. Blijkbaar is Black niet goed uit zijn brainstormimpasse geraakt, want Kiss Kiss Bang Bang is nu precies niet de meest doorgedreven karakterstudie van het noordelijk halfrond. Integendeel, de Lethal Weapon-formule is heel sterk herkenbaar in zijn nieuwste brouwsel.
Door resoluut terug te grijpen naar de hardboiled misdaadverhalen uit de jaren vijftig en door die op een postmoderne manier te kneden naar 2005 (met freeze frames, stilstaande beelden, truukjes van de foor en verwijzingen naar ondermeer Lord Of The Rings) levert hij in elk geval een entertainend werkje af. De nihilistische intermezzi die doorheen de film kronkelen als een giftige adder onder het gras maken duidelijk dat Black altijd wel een voorkeur zal blijven hebben voor (leuke) actiecinema. Black verbergt in elk geval niet waar hij de mosterd haalde: hij deelt de film op in hoofdstukken en die krijgen allemaal de titel mee van een Raymond Chandler-roman. De dialogen volgen netjes de trendsetter-wisecracks van Philip Marlowe (ze opende de deur met enkel de radio aan) en het detectiveverhaal volgt mooi de krijtlijnen van het verderf in de onderbuik van L.A. waar Marlowe zich graag in nestelde.

Harry Lockhart (Robert Downey Jr. die ook een liedje kweelt tijdens de eindgeneriek) is een kruimeldief die na een mislukte overval op een speelgoedwinkel op de vlucht slaat en willens nillens deelneemt aan de auditie voor een televisiereeks over een privé-detective. De producer is zo onder de indruk van zijn method acteren dat Harry prompt een verblijfsvergunning voor L.A. krijgt, waar hij school mag lopen bij echte detective Gay Perry (Val Kilmer). Het duurt niet lang vooraleer het duo verwikkeld raakt in een bizarre zaak die begint met een zelfmoord, escaleert naar moord en uitmondt in een gevecht op leven en dood als de bad guys ook Harry en Perry op hun dodenlijst plaatsen. Gemixt in de cocktail: Memory Faith Lane (Michelle Monaghan voordat ze Tom Cruises huisvrouwtje werd in Mission Impossible III), het jeugdliefje van Harry die besluit om de twee speurneuzen een handje toe te steken.

De freewheelende voice-over van Downey Jr. maakt al van bij de aftrap duidelijk dat Kiss Kiss Bang Bang bewust hip en cool wil zijn, daar soms in slaagt, maar soms ook de bal misslaat. De hardboiled verwijzingen zijn meestal zeer goed te pruimen, maar sommige dialogen tussen Downey Jr. en Kilmer glijden even snel af naar het meer gemoedelijke niveau van Magnum P.I. Blacks regiedebuut is in elk geval een verplichte maaltijd voor actieliefhebbers in het algemeen en vooral voor degenen met heimwee naar de begindagen van Bruce Willis of de tijden waarin Gibson zichzelf nog niet aan het kruis had genageld.

Extragewijs heeft Warner deze release met niet zoveel extra?s versierd, al is het natuurlijk geen film waarin je veel kan uitbreiden over locaties, kostuums of diepe onderliggende verklaringen. Shane Black komt samen met Robert Downey Jr. en Val Kilmer wel aan het woord tijdens de trio-commentaartrack. De toon van die babbelsessie is wel ontzettend luchtig: de drie heren zitten vaker onderling grappen te vertellen dan gerichte info te geven, maar dat past dan weer bij het sfeertje van het geheel. De ?gag reel? is dan weer totaal overbodig en de trailer is ook niet veel soeps omdat hij het verhaaltje rechtlijnig samenvat, terwijl de onconventionele verhaalstijl net een van de troeven van Blacks scenario is.