Bij velen mooi geparkeerd in het lijstje van de tien beste films van 2014: Christopher Nolans “Interstellar”. Niet zozeer omdat het een hart en ziel verlammend meesterwerk is, maar wel omdat het een film is die zich niet zomaar laat uitwissen. Zelfs als deze trage en ondoorgrondelijke sciencefictionfilm met een pseudowetenschappelijke toets niet echt je meug is, dan nog is het moeilijk om niet te vallen voor de visuele pracht van Nolans ruimte-epos. Bijna is het mogelijk om te voelen wat de cinefielen anno 1968 voelden toen ze voor de eerste keer Kubricks “2001: A Space Odyssey” op het witte doek konden zien.

Met “Interstellar” bewijst Nolan in elk geval eens te meer een echte eventregisseur te zijn. Na zijn sombere en pompeuze “Batman”/”Dark Knight”-triptiek – en vooral na de instantklassieker “Inception” – was zijn status van ‘nieuwe Spielberg’ eigenlijk al een feit, en na “Interstellar” is er helemaal geen speld meer tussen te krijgen. Een ambitieus en ingetogen sciencefictionepos van net geen drie uur dat het midden houdt tussen “2001: A Space Odyssey”, “Close Encounters Of The Third Kind”, “Contact” en “Gravity” en tegelijkertijd toch een eigen stem heeft … ’t lijkt wel stuff cinema dreams are made of.

“Interstellar” stond aanvankelijk op de todo-lijst van Steven Spielberg, maar na een aantal jaren preproductie liet hij het project los. Daar het script mee was geschreven door Jonathan Nolan, is het ergens logisch dat het project vervolgens bij zijn broer belandde. Mee aan de wieg van het project staat wetenschapper Kip Thorne, die een boon heeft voor alles wat met wormgaten, tijdsgaten, ruimtelijke dimensies, zwaartekracht en sterrenhocuspocus te maken heeft. De man op de juiste plaats om de potgrond te leveren voor een verhaal dat zich in een niet-gespecificeerde toekomst afspeelt die zelfs het heden zou kunnen zijn. De genesis van wat “Interstellar” zou worden legden Thorne en producente Lynda Obst trouwens reeds op de set van Robert Zemeckis’ “Contact” in 1997.

De synopsis in mensentaal: de aarde is langzaam aan het uitdoven en kan niet langer aan de behoefte van de bevolking voldoen. Gewassen sterven af, stofstormen teisteren de lucht en wie alsnog zijn steentje wil bijdragen aan de laatste jaren van de aarde wordt beter boer dan app-ontwikkelaar. Nolan situeert zijn verhaal in de Amerikaanse dust bowl-gordel en evoceert daarmee een sfeer die doet denken aan de depressieliteratuur van John Steinbeck en consoorten. Cooper (Matthew McConaughey, ook al in “Contact” van de partij) is een voormalig ingenieur en testpiloot voor de NASA die zich later herschoolde tot landbouwer. Zijn vrouw kwam om na een slepende ziekte, en sindsdien woont hij samen met zijn grootvader (John Lithgow) en zijn twee kinderen Murphy en Tom op een boerderij. Op een dag lijkt het huis van de Coopers getroffen door een kleine klopgeestaardbeving: Cooper en Murphy denken dat een wezen hen iets wil duidelijk maken dat eventueel kan helpen om de wereld te redden.

Ze ontvangen coördinaten die naar een afgelegen basis leiden. Daar vinden ze het neusje van de NASA-zalm bij elkaar, onder meer professor Brand (Michael Caine) die naar een zwaartekrachtoplossing zoekt. Die is nodig om een nieuwe planeet te vinden om de bevolking van de aarde op onder te brengen. De aarde zelf houdt het immers niet lang meer uit, en ergens in het heelal moet er een planeet zijn die als nieuwe aarde kan dienen. Brand en zijn team vonden zelfs een paar alternatieven, weliswaar enkel bereikbaar via een wormgat ergens vlakbij Saturnus. Cooper krijgt de kans om een missie naar en door die wormgaten te leiden. Nadeel is dat hij waarschijnlijk nooit meer terugkomt naar de aarde: zijn jaren in het wormgat gaan immers sneller voorbij dan die op aarde, wat er op een bepaald moment bijvoorbeeld voor zorgt dat hij en zijn dochter dezelfde leeftijd hebben. Murphy is er trouwens het hart van in dat haar vader haar in de steek laat, ook al is het ten dienste van alle leven op aarde. Samen met zijn crew (Anne Hathaway, David Gyasi en Wes Bentley) en twee wijsneuserige robotten schiet Cooper aan boord van de Endurance de sterren in, op zoek naar het laatste reddingsmiddel voor moedertje aarde. Een beetje to boldly go, als het ware.

“Interstellar” is een meditatieve beschouwing over existentiële vragen rond religie, wetenschap, liefde en de eindigheid der dingen. Verpakt als een techneutencombo tussen menselijk drama (de liefde van een vader voor zijn dochter en vice versa staat ontegensprekelijk op het voorplan) en robuuste sf-setpieces catert “Interstellar” zowel aan de adepten van EOS als die van Hergés maantweeluik, wat van Nolans nieuwste in de eerste plaats een blockbuster met een hart maakt. Een home run is het niet: hier en daar is het scenario iets te hermetisch wetenschappelijk, op andere momenten dreigt het sentiment de bovenhand te nemen en de score van Hans Zimmer mocht in het begin wat minder op de voorgrond hebben gestaan. Wat niet wegneemt dat “Interstellar” blijft intrigeren: Nolan stuurt het publiek geenszins met een kluit in het ruimtereisriet en haalt uiteindelijk zijn verhaalslag mooi thuis met intelligent hersencelvoer en scènes van netvliesverbrandende schoonheid. Dat de oempf ontbreekt om van een echt meesterwerk te spreken is eigenlijk niet eens zo erg: dit is en blijft prachtige cinema.

De film bedient zich op deze blu-ray van twee in elkaar geïntegreerde beeldsporen. Enerzijds heb je het 2.40:1 breedbeeldformaat, anderzijds het 1.78:1 fullscreenformaat dat dicht probeert aan te sluiten bij het Imaxformaat waarin “Interstellar” her en der te zien was. Een opmerkelijke keuze van Nolan, die qua optimaal filmkijkplezier bijna even maniakaal als Kubrick aan het worden is. Ook maniakaal: de overvloed aan extra’s. Enkel de fervente liefhebbers van commentaartracks kunnen teleurgesteld zijn in de extra’s die op deze blu-rayrelease staan. Zowat elk aspect van de making of komt immers aan bod in de onder de noemer 'Inside Interstellar'-gebundelde featurettes. Samen goed voor ruim drie uur grasduinplezier. Een soort 'everything you’ve always wanted to know about Interstellar, but were afraid to ask' als het ware. Je krijgt info over de totstandkoming van het verhaal, de ruimtepakken en –schepen, de robots Tars en Case, de locaties in Ijsland, de visuele effecten, het geluid … Genoeg informatie om de film nog maar eens door een volledige nieuwe bril te bekijken. Een opvallende extra is 'The Science Of Interstellar', een stand-alone documentaire die dieper ingaat op de theorieën van Kip Thorne. Bijna een uur lang mag die zijn theorieën – of die al dan niet steek houden laten we in het midden – verkondigen, en die man doet dat zo enthousiast dat je bijna zou verwachten dat er plots een verdwaalde tijdreiziger uit het tuinhuis of de bezemkast komt gewandeld. Of hoe “Interstellar” nu al een van de beste blu-rayreleases van 2015 is.