Je mag zeggen over de Amerikanen wat je wil, feit blijft dat ze in het soms bij de pinken zijnde Hollywood weten hoe ze sterke politieke fictie moeten maken (en dan hebben we het niet over de presidentiële speeches in het oeuvre van de geïmporteerde Teutoon Roland Emmerich).

Neem de televisieserie The West Wing bijvoorbeeld, dat zeven seizoenen lang focuste op het reilen en zeilen in het Witte Huis onder het bewind van president Bartlet (Martin Sheen). Waarin Aaron Sorkind ervoor opteerde om van Bartlet een menselijke president te maken die, weliswaar niet gespeend van fouten, toch morele waardes bezat die veel politici niet bezitten. Of goed weten te verbergen. Van het optimisme uit The West Wing (of uit pakweg Frank Capra’s meesterwerk Mr. Smith Goes to Washington) blijft geen spaander heel in The Ides of March, waarin geen enkel personage ongeschonden uit de smeer- en vergeetputpolitiek komt en cynisme en vitriool tsnunamigewijs het scherm inpalmen.

Zelfs betrouwbare politici die het goed voor hebben met de toekomst en de mensheid blijken zich te verlagen tot machtsmisbruik en egocentrische kuiperijen. Open deuren worden door die vaststelling niet ingetrapt, maar vrolijk wordt je er niet van. Tenzij uit cinefiel oogpunt: The Ides of March is immers uitstekend kijkvoer, wat alweer bewijst dat je nooit de filmische kracht van een perfide rotzak mag onderschatten. George Clooneys vierde film als regisseur is meteen zijn beste: als hij zo blijft doorgaan wint hij gegarandeerd nog eens een Oscar voor beste regisseur. De verhaalmosterd haalt hij bij het uit 2008 stammende toneelstuk Farragut North van Beau Willimon. Willimon baseerde zich grotendeels op zijn eigen verleden, daar hij in 2004 meewerkte aan de politieke campagne van de Democraat Howard Dean tijdens de zogeheten 'primarys' of voorverkiezingen, waarin wordt beslist welke democraat als presidentskandidaat de verkozen Republikein het vuur aan de schenen mag leggen. Niet alles wat Willimon vertelt is echt gebeurd, maar dat er een flinke dosis waarheid de revue passeert, hoeft niet te verwonderen.

De twee democratische kandidaten voor het presidentszitje zijn Mike Morris (George Clooney), de gouverneur van Pennsylvania en Ted Pullman, de senator van Arkansas. Morris ligt iets voor in de peilingen, maar niet genoeg om al zeker te zijn van de overwinning. Hetgeen de stress en spanning bij zijn campagneteam serieus doet toenemen. Opvallend is dat Morris en Pullman dan wel van dezelfde partij mogen zijn, de rivaliteit tussen beide kampen is te snijden. Morris is alvast uitgerust met een topteam: zijn senior campagnemanager Paul (Philip Seymour Hoffman) heeft al heel wat watertjes doorzwommen en zijn junior campagnemanager Stephen (Ryan Gosling) is een politieke belofte die alles doet om Morris de overwinning te bezorgen. Stephen is de spil van het scenario: een romance met stagiaire Molly (Evan Rachel Wood) doet hem inzien dat het politieke spel geenszins rechtvaardig wordt gespeeld, en dat iedereen een pion op een schaakbord is (en zonder verpinken op te offeren is). En uiteraard ontdekt Stephen dat hij, om het uit te houden in de rattenwedren en op het speelveld te blijven eigenlijk ook over lijken zal moeten gaan.

The Ides of March valt niet alleen op door Clooneys beheerste en boeiende regie: het is in de eerste plaats goed doorbakken acteurscinema, met een zorgvuldig uitgekozen cast die praten tot nobele kunst verheft. Ryan Gosling is alweer ijzersterk en meer dan prima bezig (zie recentelijk Blue Valentine, Crazy Stupid Love en vooral het welhaast geniale Drive), en krijgt sterk weerwerk van Clooney zelf, Paul Giamatti (als de campagneleider van Pullman), Hoffman, Wood en Marisa Tomei (als gezaghebbende journaliste).
Het resultaat is een intelligent politiek en menselijk drama op het scherpst van de snee: best het multiplexhuisje niet stilletjes voorbij laten rijden dus, dit filmpje. Alleen al de scène waarin Gosling de confrontatie aangaat met Clooney is de prijs van een biosticket meer dan waard. En wie wil weten wat de titel betekent: ides of March verwijst naar 15 maart, de dag waarop Julius Caesar werd vermoord. Een goed gekozen metafoor zowaar, daar er in dit filmpje geen gebrek is aan politieke moorden.