The hills are alive with the sound of terror. Of, zoals de copyafdeling van Fox het ziet, The Lucky Ones Die Fast. Niet slecht gekozen als vervolg op The Lucky Ones Die First, de tagline van de remake van Wes Cravens The Hills Have Eyes die vorige zomer de zalen haalde. Opvallend aan deze sequel is dat het scenario werd geschreven door Craven zelf, samen met zijn zoon Jonathan. Dat is dan ook het enige opmerkelijke, want deze film volgt het slashergenre even nauwgezet als de handleiding van een Zweedse ladenkast. Tien kleine militairen houden zich, als voorbereiding voor een missie in Kandahar, op in de heuvels van area 16 in New Mexico, waar de Amerikaanse autoriteiten in de jaren 50 kernproeven hielden. De aan de radioactieve wolken vrijgestelde mutanten wonen er nog in de plaatselijke grotten en ravijnen (ook al werd er een respectabel aantal gekeeld tijdens de eerste film) en ze zijn nog steeds deformed and angry as hell.

Dit is echt zo'n film die ei zo na aan voorspelbaarheid ten onder gaat. De militairen hebben onderling al eens ruzie boehoe, en het 'motherfucker'-gehalte ligt dialooggewijs hoger dan mochten dit tien geile tieners op bivak zijn geweest. Om de gore coefficiënt wat op te krikken mogen de slachtgrage mutanten er een sport van maken om vrouwen te ontvoeren, hen te bezwangeren en hen dan af te maken na de geboorte van de kleine nakomeling.

Hadden Craven sr. en jr. uit de doeken gedaan hoe de mutanten die vrouwen gedurende 9 maanden gedeisd kunnen houden (en hen van de gepaste mosterdmaaltijden en ijzerpillen voorzien) dan hadden we misschien nog iets interessants gezien. Maar neen, de inspiratie droogde blijkbaar op na wat gemep en 'ou itch'-liefkozingen (you bitch in mutantentaal). En na een gigantisch slecht gebrachte van de pot gerukte scène met een hele lange tong (een knipoog naar Cravens A Nightmare On Elm Street). Waarom Craven als scenarist wil terugkeren naar deze franchise is een raadsel, zeker omdat hij niets toevoegt. Ook het bloedvergieten blijft aan de niet misselijkmakende kant van de zogeheten gorno-golf.

En toch blijft deze film in zijn eigen beperkte universumpje 'aanvaardbaar'. Vraag ons enkel niet waarom. We hebben al slechter gezien, da's waar, en de mijngangen in het woestijnlandschap ademen een aanvaardbaar gevoel van desolaatheid uit. Die tunnelinfrastructuur werd trouwens ontworpen door het team dat ook de spelonken in The Descent voor zijn rekening nam. Een film die wel met recht en reden uitgroeide tot een recente genreklassieker (het kan niet genoeg worden herhaald). Het beste dat we van de Duitse cineast Martin Weisz kunnen zeggen is dat hij het weinige dat er is, goed vooruit laat gaan. En dat hij het verhaal rechttoe-rechtaan vertelt, zonder te vervallen in irritante jumpcuts of andere ongeïnspireerde cameratruukjes. Maar hij haalt het geenszins bij de aanpak van de Fransman Alexandre Aja die de geslaagde remake van de originele Hills Have Eyes voor zijn rekening nam. Al had die het voordeel dat er in zijn prent nog aan karaktertekening kon worden gedaan voor het gore geteisem de kop opstak.

En we hebben wel toch eens goed gelachen tijdens de eindgeneriek waar we lazen dat Wes Craven en de producenten de Amerikaanse troepen waar ook ter wereld steunen en dat ze hopen dat alle missies waar ze naar vertrekken worthy mogen zijn. Echt de boodschap waar we bij deze film zaten op te wachten. Zeker nadat Craven eerder een pacifistische soldaat (!) laat zeggen dat hij niks tegen het leger heeft, maar dat de president toch wel heel veel liegt. Hoe gewaagd. Voor alle gruweladepten die dat militair gedoe toch maar niks vinden en hun slachtoffers liever zonder camouflagekledij hebben: binnenkort kunnen jullie met zijn allen naar Wrong Turn 2 waar een buslading realityshowdeelnemers (gaap) de strijd aangaat met de boskannibalen die het Eliza Dushku eerder zo lastig maakten. Zo, en dan gaan we nu ons weekendje Hoge Venen annuleren.