Als nog niet zo grote jongen was ik destijds erg onder de indruk van de bekendste gruwelscéne uit Paul Verhoevens De vierde man. Twintig jaar later heeft die bewuste scéne al heel wat impact verloren, niet alleen omdat deze filmfreak ouder is geworden, maar ook omdat je duidelijk ziet dat het effect fake is. Britse horrorbelofte Neil Marshall (die eerder de weerwolfkomedie Dog Soldiers uit zijn camera liet rollen) speelt het slimmer: hij toont ongeveer hetzelfde brr-moment vanuit een andere hoek, en de impact is groot genoeg om binnen twintig jaar nog steeds kippevel te veroorzaken. Kort gezegd: The Descent begint met een 'subtiele' ultrashock en regisseur/scenarist Marshall doet zijn uiterste best om ook de rest van de film bloedrood te kleuren. Iets waar hij trouwens met vlag en wimpel in slaagt.

Sarah, Juno en Beth zijn drie vriendinnen die er een gewoonte van maken hun vakanties zo actief mogelijk te houden: rafting, bergbeklimmen, hiking... als het maar avontuurlijk is. Maar hun tochtje waar The Descent mee aftrapt, loopt falikant af voor Sarah. Na de dood van haar dochtertje is zij zichzelf niet meer. Een jaar later nodigen Juno en Beth haar toch opnieuw uit voor een speleologievakantie in het Amerikaans hooggebergte, samen met nog drie andere vriendinnen. De zes vrouwen krijgen al snel meer kicks dan hen lief is. Juno troont hen immers mee naar een dusver nog niet ontdekte rotsformatie en dus niet naar de souvenirwinkelvriendelijke Boreham-grot. Onbekend blijkt algauw dubbel zo gevaarlijk, zeker als de stoere dames na een paar afdalingen niet meer weten waar ze de uitgang moeten zoeken. Ook de lichamelijke letsels waarmee ze te kampen krijgen zijn van een groot 'yauwtsch'-gehalte.

De brutaal gruwelijke levensechte horror maakt daarna plaats voor een zeer geslaagde Aliens-hommage wanneer blijkt dat de spelonken de thuishaven zijn van een troep blinde kannibalistische Gollum-lookalikes. Terwijl de overlevingskansen van de vrouwen zienderogen slinken, wordt Sarah ook nog eens geconfronteerd met stemmen en mysterieuze verschijningen, hetgeen leidt naar een bewust dubbelzinnige climax waarin niet alles is wat het lijkt...

The Descent heeft voor elke horrorliefhebber wat wils. Touching The Void-adepten krijgen ongetwijfeld een kick bij één van de vele spanningsbogen uit het eerste 'kalmere' uur, liefhebbers van monsters in alle soorten, maten en gewichten halen hun adrenalinefix uit het laatste deel. En degene voor wie het allemaal wat metafysisch filosofisch mag zijn, kan dan weer een boompje over de laatste vijf minuten opzetten. Het belangrijkst is echter dat Marshall zich in alle segmenten thuis voelt, en dat hij geen compromissen sluit. De claustrofobische spanning is bij momenten te snijden, en de grotbewoners zijn meer dan zomaar Alien-klonen. Bovendien laat Marshall zijn camera ook niet altijd wegdraaien tijdens de bloederige momenten: ingedrukte oogbollen zijn je deel als je een ticketje voor deze film koopt, om over de kniezwengel nog maar te zwijgen. Cool gruwelfilmpje dus, ook voor de emancipatiehaters van deze wereld.