Wat komt er nu uit de funicola rollen? Een musical, begot. Want die zijn weer (een beetje) hip in de dansvoetsporen van Damien Chazelles Oscarwinnende La La Land. Oh, en dat ABBA-tweeluik. Zelfs Steven Spielberg doet later dit jaar een poging om het genre in eer te herstellen/terug meer onder de aandacht te brengen met zijn remake van West Side Story. In The Heights laat zich met zijn latinovibe alvast bekijken als een temperamentvol aperitief daarop.

Zoals bij veel muzikale films is het bronmateriaal een theatermusical. In The Heights werd voor het eerst opgevoerd op Broadway in 2008 en was in 2015 ook in de Londense West End te zien. De musical won bovendien vier Tony Awards, dus besluitvormig kan worden besloten dat In The Heights een succes was. En dat een filmadaptatie dus ergens de logica zelve is.

De muziek van de musical werd gecomponeerd door Lin-Manuel Miranda en die is de laatste jaren aan een steile opmars bezig. Hij is ook de auteur van Hamilton en dat stuk won elf Tony Awards en de Pulitzer voor beste drama. Miranda is als acteur/zanger trouwens even actief voor als achter de schermen, en mocht bij Disney zijn vleugels uitslaan door de sound-track van Moana/Vaiana bij elkaar te pennen en present te tekenen in Mary Poppins Returns.

Genoeg feitenopsomming, over naar de essentie: is dat eigenlijk wat, die In The Heights? Ja hoor. Miranda schreef het draaiboek van In The Heights samen met Quiara Alegria Hudes en alegria is het inderdaad, want het plezier spat van het scherm. Wie op de eerste rijen zit komt dus best met teensletsen. Of wie de voeten liever droog houdt: met visserslaarzen. Maar spatten doet het, deze In The Heights.

De hoogtes waarvan sprake zijn de Washington Heights, een latinobuurt in Upper Manhattan in New York waar iedereen blijkbaar droomt van een beter leven. En daarvoor is soms geld nodig, soms geluk en soms helemaal niets. Centraal staat Usnavi (Anthony Ramos), die de plaatselijke buurtwinkel uitbaat waardoor iedereen hem kent en hij iedereen kent. Usnavi’s droom is om terug te keren naar de Dominicaanse republiek om daar de gehavende strandbar van zijn overleden vader een tweede leven te geven. Nog twee dromers op het voorplan: Vanessa (Melissa Barrera) die verliefd is op Usnavi en droomt van een eigen stek buiten de wijk en Nina (Leslie Grace) die terugkeert naar Washington Heights omdat ze niet kon aarden aan de universiteit van Stanford, en dat terwijl haar vader (Jimmy Smits) een fortuin had gespendeerd aan haar inschrijvingsgeld. En dat zijn nog maar vier personages in een uitgebreide karaktervijver waarin menigeen een liedje (of meerdere) ten berde brengt, en zo kom je dan uit op een speelduur van 142 minuten. Wat lang lijkt voor een film met een eigenlijk heel summiere plot, maar dat is natuurlijk wat inherent aan het musicalgenre. Heel wat musicals hebben een verhaal dat zich in vijf zinnen laat samenvatten, maar om de notenbalken van zo’n twintig liederen op te poetsen heb je natuurlijk wel wat tijd nodig.

In de jaren vijftig zou dit een glossy MGM-productie kunnen zijn geweest - al zou de Dominicaanse insteek toen waarschijnlijk een struikelblok hebben gevormd. Nu was Universal de aanvankelijke geldschieter, maar die trokken er in het voorjaar van 2011 de stekker uit, volgens de wandelgangen omdat ze geen grote latino-ster vonden om het project nog commerciëler te maken. De volgende stop waren de met geld zwaaiende Weinsteinbroers, maar aan die samenwerking kwam door Harveys losse lichaamsdelen ook een eind. Waarop Warner de rechten overkocht en het licht op groen zette voor een verfilming met John M. Chu als regisseur.

Musical- en Broadwayfans kunnen twee uur en twintig minuten lang hun hartspieren kietelen met deze bij tijd en wijlen exorbitante muzikale hoogmis die je niet zozeer moet zien voor verrassende plotstructuren, maar vooral voor de manier waarop Miranda, Hudes, Chu - gezondheid - en de cast een levendig en tastbaar universum creëren boordevol dromen, herinneringen, wensen en kleine en grote gelukjes waar je ook als niet-latino je weg in vindt. Arriba arriba.