In 1979 liet de Australische cineast George Miller een piepjonge Mel Gibson los op een stel kerosinevererende motorduivels die zijn vrouw en kind hadden vermoord. Midden jaren negentig verhaalde de brave man over de avonturen van een intelligent varken in de grote boze stad, en momenteel zet hij de Amerikaanse boxoffice in vuur en vlam met een CGI-sprookje over een tapdansende pinguïn. Een bloemlezing uit een carrière die rare bokkensprongen lijkt te maken, maar deze films hebben meer raakpunten dan op het eerste zicht lijkt. Als je weet dat de Mad Max-trilogie zich afspeelde in een desolate toekomst waar olie 'to die for' is, dat de dieren in de Babe-films menselijker waren dan de mensen om hen heen en dat de pinguïns in Happy Feet bedreigd worden door overbevissing dan is de gemene ecologische deler niet veraf. Niet dat Miller een moraalridder is, ver van. De Mad Max-films waren in de eerste plaats entertainende moderne westerns, Babe was een zoete familiefilm (de tweede was ietsje akeliger van aard, maar dat is dan weer de aard van het filmmakersbeestje) en ook in Happy Feet staat ongegeneerd entertainment centraal.

Happy Feet wordt her en der omschreven als een animatiekruising tussen Moulin Rouge en March of the Penguins, en dat is eigenlijk best de nagel op de kop. De CGI-camera glijdt over de barre ijsvlaktes van Antarctica, de biotoop van de keizerpinguïn. De mannetjes en vrouwtjes maken er elkaar het hof met hun hartslied: de vrouwtjes lopen zingend door de menigte, de mannetjes antwoorden en als de melodieën klikken spatten de liefdesvonken door de koude lucht.

Het vrouwtje met de beste stem is ontegensprekelijk Norma Jean (Nicole Kidman, met meer dan een snuifje Marilyn Monroe) wiens liefdesroep wordt beantwoord door de viriele Memphis (Hugh Jackman, met meer dan een fikse scheut Elvis). Uit al dat moois ontspruit een ei, maar helaas is Memphis geen eersteklas eibroeder en rolt het ei tijdens een onbewaakt moment een ijsheuvel af. Het resultaat is de volgende lente zichtbaar: terwijl alle kleine pinguïnkuikens met een mooie stem zijn uitgerust, kan Memphis Jr. (die Mumble wordt gedoopt) helemaal niet zingen. Grote schande in de pinguïnpopulatie, en het feit dat hij wel iets anders kan 'tapdansen' is niet echt een troost. Als uitgestotene van de groep probeert Mumble er het beste van te maken, en hij maakt er een erezaak van te tonen dat hij heus wel wat meer kan dan rare bewegingen maken met zijn poten: hij besluit op zoek te gaan naar de 'aliens' die door alle vissen te laten verdwijnen verantwoordelijk zijn voor de hongersnood bij de pinguïns...

Happy Feet begint aarzelend, maar het duurt niet lang vooraleer Miller het publiek voor zich wint met het juiste ritme. Dat komt deze keer niet door een overvloed aan knipoogjes of nadrukkelijke grappen à la Dreamworks Animation Studios, maar wel omdat het concept an sich werkt. De CGI-animatie is verbluffend, de personages zijn raak getekend en het mengen van bestaande liedjes in een nieuwe context (à la Moulin Rouge) tekent geheid een glimlach op het gezicht. Ooit al eens een pinguïn de jaren tachtig-hit Broken Wings van Mr. Mister horen zingen? Het is uw kans.

Ook de stemmenregie zit als gegoten: Nicole Kidman en Brittany Murphy zijn nagenoeg perfect als vleesgeworden pinguïnvampen (in de Vlaamse versie moeten uw kindertjes het godbetert stellen met de BV-surrogaten Wendy Van Wanten en Kate Ryan), Hugh Jackman amuseert zich met zijn Elvisplatitudes (that's right, a big ol' UMPH!) en Robin Williams is even sterk op dreef als in Aladdin (hij neemt zowel de stem van Ramon als de goeroe Lovelace voor zijn rekening).
De climax van de film zit niet helemaal snor, hoe ecologisch mooi verantwoord die ook is. De scènes in de zoo zijn een originele mengeling van CGI en live action, maar de eigenlijke uitsmijter heeft helaas meer weg van een wishful thinking deus ex machina dan van een stevig onderbouwde logische conclusie. Uiteraard gaan we niet zeuren over een krakkemikkig ingelaste Blijde Natuurboodschap (leer er van en smijt geen plastic meer in het water, gedomme) en moest u eigenlijk al blijgezind en heupwiegend op weg zijn om deze pinguïnchoreografie met een bezoekje te vereren. Flipadeedoodah!