Rare wezens, die keizerspinguins. Elk jaar ondernemen ze, vrouwtjes zowel als mannetjes, een onwaarschijnlijke tocht naar een onhergbergzaam stuk zuidpool om er te paren en hun ei te leggen. En ze doen dat niet met gecoördineerd busvervoer, dat spreekt voor zich. Nope, ze doen dat waggelend te voet, af en toe een stukje recupererend door op de buik te glijden. Na de zware reis worden er koppeltjes gevormd en kan het paren beginnen. Het daaruit voortspruitende ei wordt warmgehouden onder de veren van de mannetjespinguin (over emancipatie gesproken). De vrouwtjes zijn door de ontberingen van de tocht (fikse ijsstormen en barre vrieskou) en het leggen van het ei immers 1/3 van hun lichaamsgewicht kwijtgespeeld. De vrouwtjes keren terug naar de kust om er vis te eten, maar ook om terug op krachten te komen voor als hun jongen geboren zijn. Daarna keren de vrouwtjes terug naar de mannetjes en de inmiddels geboren kroost. Waarop de mannetjes dan de lange tocht naar het water aanvatten om te kunnen eten. En dan nog eens terug, om samen met de vrouwtjes op de jongen te letten.

Wanneer de kleine pinguins een paar maand oud zijn en op eigen vleugels kunnen waggelen, laten de ouders hen alleen... Heel complex allemaal, en niet zonder gevaren uiteraard. Zowel de grote pinguins, de eieren als de jongen kunnen immers op elk moment ten prooi vallen aan de natuurelementen of roofdieren. En dat levert best wel een paar harde beelden op. De wet van de natuur is immers niet altijd de meest vriendelijke...

De Franse cineast Luc Jacquet brengt de pinguinrituelen fascinerend in beeld. De man heeft dan ook iets met deze koddig ogende zuidpoolbewoners. In 1993 werkte hij al mee aan de Duitse documentaire 'Der Kongress Der Pinguine'. Deze gelauwerde (en gehypte) opvolger is mooi om te zien, maar de manier waarop Jacquet alles in beeld brengt is helaas niet altijd even geslaagd.
Zo laat de voice-over inhoudelijk nogal eens steken vallen en is het vaak niet duidelijk waarom de dieren doen wat ze doen. De grote lijnen worden wel uit de doeken gedaan, maar qua detailomlijsting haalt dit het niet van pakweg de gemiddelde BBC Wildlife documentaire.

De muziekkeuze is ook tenenkrommend fout. Ene Emilie Simon (die haar visie tijdens de extra's mag verkondigen) begint om de haverklap wat estherisch te wauwelen en werkt daarbij danig op de zenuwen. Geen wonder dat de klankband volledig werd vervangen voor de versie die in Amerika potten brak (en de oscar voor beste documentaire binnenrijfde). In de Engelstalige versie wordt het verhaal verteld door Morgan Freeman, de lage landen luisteren naar Urbanus. Jawel. En die doet de vertelstem niet slecht, en zeker niet om te lachen (op een paar kleine uitschuivers na). Hij doet het 'neutraal', maar het probleem is een beetje dat het op zich moeilijk is om de articulatie van Urbanus als 'neutraal' te beschouwen. De film is hier trouwens enkel maar te bekijken in de Vlaamse/Nederlandse versie, en we moeten het dus zonder Morgan Freeman of de originele Franse commentaartstem stellen.

De pinguins domineren ook de extra's van deze special edition steelbook 2-disc.'De Pinguins en de Mensen' is een soort making-off van ca. 50 minuten. We zien hoe de ijsbreker met de crew bij het kamp aankomt en er uiteindelijk ook weer vertrekt. Daartussen geperst: drie kwartier beelden van mannen in oranje pakken tussen het ijs of tussen pinguins. Leuk om te zien hoe de beelden zijn opgenomen, maar het ontbreken van enige navigatie of commentaar maakt het na een tijdje ook wel vervelend. De fast forward-toets is nooit veraf.
Hetzelfde geldt ook ietwat voor 'De Antarctica Lente Express', een soort volwaardige bonusdocumentaire over een andere kleinere pinguinsoort. Opnieuw volgen de filmmakers de dieren tijdens de grote paringstrek, en je krijgt er meteen ook nog de geboorte van een robbenjong gratis bij. Ook hier geen uitleg of vertelstem, dus natuurliefhebbers kunnen dit misschien gebruiken als alternatief voor het virtuele aquarium uit Finding Nemo.

Naast die honderd extra pinguinminuten mag Luc Jacquet toch een kwartiertje volpraten over zijn opvatting van het project. De eigenlijke making off zoomt gedurende een half uur in op de opnames. Het gros van deze beelden is ook te zien in 'De Pinguins En De Mensen'. Beetje overbodige herhaling dus. Conclusie: 'March Of The Pinguins' is mateloos intrigerend en fascinerend, maar op het gebied van omlijsting verliezen de documentaire en aanpalende extra's toch wat van hun pluimen.