Drie keer ging Jezus met zijn kruis onderuit tijdens zijn calvarietocht op Goede Vrijdag in het jaar des heren 33. Wat niet hoeft te verwonderen, want dat kruis woog nogal wat. En die kiezelstenen in zijn sandalen zullen hem ook geen deugd hebben gedaan. Op de kop af 1962 jaar later gingen de makers van Four Rooms vier keer op hun bek tijdens hun zelfgekozen lijdensweg. Zij het niet als gevolg van zwaartekracht of de te dragen last. Integendeel: deze anthologiefilm is zo misberekend saai, dat het al een wonder is dat de film überhaupt als stapvaardig werd aanzien.

Uiteraard is de grootste vingerwijzing voor Quentin Tarantino, daar hij de bekendste en meest aanwezige was van de vier samentroepende regisseurs. En omdat hij toen Hollywoods heetste nieuwe chouchou was na Reservoir Dogs en vooral na het Oscarwinnende Pulp Fiction. Dus kreeg hij het samen met Pulp Fiction-producent Lawrence Bender gedaan om Miramax warm te maken voor een komisch vierluik, waarvoor hij hulp kreeg van Allison Anders, Alexandre Rockwell en Robert Rodriguez. Oorspronkelijk was het trouwens een vijfluik met als titel Five Rooms, maar Richard Linklater trok zich nog tijdens de preproductiefase terug uit het project. Slimme jongen.

Four Rooms speelt zich volledig af op oudejaarsavond in Hotel Mon Signor. De camera houdt halt in vier kamers waardoor je vier afzonderlijke kortverhalen te zien krijgt. Met als verbindende factor conciërge Ted – Tim Roth in een geforceerde komische vertolking die oorspronkelijk werd geschreven met Steve Buscemi in het achterhoofd – die de vier kamers aandoet tijdens zijn avond- en nachtdienst. Elke regisseur schreef ook zijn/haar eigen segment en kreeg inhoudelijke carte blanche.

The Missing Ingredient – de bijdrage van Anders – draait rond een bijeenkomst van heksen die een mythische godin terug tot leven willen wekken maar zich geconfronteerd zien met een praktisch probleem als blijkt dat er nog een dosis sperma ontbreekt in hun toverketel. Waar oh waar zou Ione Skye dat gaan halen? Nadat Roth zich van zijn taak heeft gekweten wordt hij in Rockwells The Wrong Man meegezogen in een bizar seksspel tussen Jennifer Beals en David Proval. Wie na dit rammelend tweeluik nog geen zin heeft om zichzelf of eender wie in de buurt is te karwatskastijden … proficiat.

Gelukkig wordt het daarna (een beetje) beter in Rodriguez’ The Misbehavers waarin Roth op de kinderen van Antonia Banderas en Tamlyn Tomita moet passen. Finaal aankloppen doet hij in Tarantino’s The Man From Hollywood. Meteen het beste verhaal van de vier waarin alles draait rond een lugubere weddenschap, geïnspireerd door de door Roald Dahl geschreven aflevering Man From The South uit de reeks Alfred Hitchcock Presents.

Four Rooms overspeelt van begin tot eind zijn hand. Een Pink Panther-achtige begingeneriek en een geinige soundtrack van de neo-loungeband Combustible Edison zetten een verwachtingsvolle toon die de film nooit weet in te lossen. Komedies die niet grappig zijn … slaapverwekkend irritant kunnen ze zijn, en Four Rooms is het alle twee. Hier en daar passeert wel eens een gniffelmoment, maar geen enkel ervan kan deze logge prent uit het moeras der mottig drijfzand trekken. Tarantino’s bijdrage kan dat tot op zekere hoogte wel, probleem is dat het je na het eerste lamlendig uur waarschijnlijk geen hol meer kan schelen wie er nog allemaal opduikt en waarom. Pijnlijk inerte stoethaspelcinema.