Een biografiefilm over wat misschien wel de meest iconische zanger ooit is – zelfs de Inuiten kennen hem en durven in het weekend bij het haardvuur al eens blue suede shoes dragen – gemaakt door een cineast die in de jaren negentig Shakespeare hip wist te maken bij de youths en daarna de verkoop van pillen tegen duizeligheid de verkoop wist in te jagen met een verhaaltje over een rode molen … het is een logische combo.

Baz Luhrmanns eerbetoon aan de pelvis is een hoofdzakelijk flamboyante maar vaak ook verrassend ingetogen kijk op het leven van Elvis Presley. Luhrmann doet zijn best om zoveel mogelijk van ‘s mans carrière aan bod te laten komen op twee uur en een half tijd. De trekhaak die hij daarvoor koos is best een interessante: centraal staat de relatie tussen Elvis en zijn manager Colonel Tom Parker.

Een alias voor wat eigenlijk een uit Nederland afkomstige oplichter en charlatan was die zich paspoortloos in Amerika had gevestigd als een soort mini-Barnum. Maar mini werd maxi toen hij Elvis wist in te lijven na het succes van diens eerste singles midden jaren vijftig. Parker bleef tot het eind van Elvis’ leven aan de financiële touwen trekken en bepaalde zo goed als volledig de carrière van Elvis. En dat was niet altijd wat hij zelf wou doen: zijn droom om de nieuwe James Dean te worden werd gefnuikt omdat Parker hem liet opdraven in lopende band muzikale komedies en zelfs een internationale tour werd hem niet gegund. Meer nog, toen Elvis onder vuur lag door de hypocriete Amerikaanse goegemeente voor zijn hyperkinetische heupbewegingen en Afro-Amerikaanse sympathieën probeerde Parker Elvis’ imago te herkneden naar brave All-American met een twee jaar durende legerdienst in Duitsland als gevolg. Allemaal zaken die aan bod komen in Elvis, waardoor de film netjes catert aan zowel onwetende dummies als aan alleswetende fans die voor hen bekende passages uit Elvis’ aardse bestaan zien voorbijkomen, uiteraard gekruid met de onvermijdelijke vrije interpretatie.

Reeds in de eerste minuut trekt Luhrmann de beeldenstormkaart: splitscreens, ronddraaiende beelden, animatie, haasje-overs tussen voor- en achtergrond … rustig binnenkomen is er niet bij. Deze naar adem doen happende aanpak houdt Luhrmann – al dan niet gelukkig – geen twee uur en een half vol, maar de teleflitsmachine komt wel een aantal keer langs. Met mooie momenten als gevolg zowaar: als Luhrmann wil dat de film vooruit gaat, gaat het ook vooruit en dat levert bijvoorbeeld een knappe montage op van Elvis’ vaak op hoongelach onthaalde filmcarrière. Het geeft je zowaar goesting en zin om die films allemaal eens te bekijken: goed fout is vaak immers ook fout goed. Maar los van de beeldvormingsoverkill weet Luhrmann naast de essentie van Elvis als artiest ook wel de essentie van Elvis als mens te vatten, daarbij halthoudend bij zowel de elastieke benen-passage van zijn carrière als bij de meer showbizzgedreven glitterpakperiode. Vonken en vuren doet het wis en waarachtig en als iconische ode aan een iconische rasartiest is er eigenlijk maar weinig tegen in te brengen.

Al is het ook een film boordevol tristesse. Het ongegeneerd en egoïstisch graaien van Parker toont de bittere keerzijde van de showbusinessmedaille aan. Een medaille die er uiteindelijk ook toe leidde dat Elvis op amper tweeënveertigjarige leeftijd in zijn badkamer bezweek aan een exploderend lichaam met sporen van veertien verschillende soorten drugs en pijnstillers in zijn lichaam.

En dan zijn er nog de dragende vertolkingen van Austin Butler en Tom Hanks. Relatieve nieuwkomer Butler versloeg in de laatste rechte lijn Harry Styles, Ansel Elgort en Miles Teller voor de hoofdrol en hij weet zowel de heup- en lipbewegingen als het charisma van Presley flegmatiek te benaderen. Hanks gaat dan weer schuil in een dikkemannenpak en achter dikkegezichtenmake-up om de vileine Parker vorm te geven. En praat met een even dik accent. In tegenstelling tot Jared Leto in House Of Gucci en Colin Farrell in The Batman herken je hier tenminste nog de artiest achter en in de latex. Toch wordt het zelden een gimmick: het is gewoon geestig om Hanks eens in een voor hem atypische rol te zien. En de groter dan het leven aanpak past sowieso in een film over een man die eigenlijk groter dan het leven was. Zij het slechts voor tweeënveertig jaar.

Eindigen doet Luhrmann sober: met een montage van echte Elvisbeelden en met een ronduit ontnuchterende én kippenvelveroorzakende archiefversie van Unchained Melody die Elvis twee maand voor zijn dood bracht tijdens een van zijn laatste concerten. And Time Can Do So Much. Je zal het aan den lijve voelen, verdekke.

Tijdens de aftiteling laat Luhrmann dan nog eens horen dat de muzikale erfenis van Elvis er ook vlot ingaat met hiphop-, rap-, techno- en andere twangs in de mix. En bij Italiaanse Eurovisiesongfestivalwinnaars. Wat meteen bevestigt wat iedereen behoort te weten: schepen verwelken, bloemen vergaan, maar de magie van Elvis blijft altijd bestaan.