Er zijn zo van die films waar je nou niet meteen onmiddellijk voor naar de bioscoop rent. Er zijn ook films waarvoor je helemaal niet naar de bioscoop rent. Dodgeball (ofte Dodgeball : A True Underdog Story zoals de volledige titel luidt) hoort infeite in het tweede rijtje thuis, maar kijk eens aan... de prent heeft genoeg ballen (letterlijk en figuurlijk) om toch niet zomaar bij het vuilnis terecht te komen. Die vuilnishoop wordt trouwens steeds groter : wij zitten alvast niet meer zo nodig te wachten op de zoveelste hersendode Amerikaanse onderbroekenkomedie met flauwe vuile grapjes van een onbestemd puberaal gehalte. Rob Schneider en aanverwant addergebroed mogen wat ons betreft dan ook met pensioen (hoe sneller, hoe beter) of toch minstens uit onze multiplexen wegblijven. Wie alvast niet wegblijft is Ben Stiller. Wij zijn intussen de tel kwijtgeraakt, maar dit moet zowat al de vijfde film zijn met de brave man die dit jaar in onze vaderlandse biossen verschijnt (en in Amerika hebben ze dit jaar ook nog Meet The Fockers te goed). Teveel is teveel, denkt men dan wel eens, maar om de een of andere bizarre reden springt Dodgeball toch boven de rest uit. Ook in Amerika was de film een gigantisch succes (al is dat uiteraard geen kwalitatieve barometer), en zelfs de Britse filmpers was quasi unaniem positief met verdicten als the best American mainstraim comedy in years. Uiteindelijk namen ook wij de sprong, met een bijna drie sterren-kwotering als gevolg. Bijna, want voor elke geslaagde vondst of goede grap gooit debuterend regisseur/scenarist Rawson Marshall Thurber er helaas ook een slechte tegenaan.

Dodgeball begint als een lawaaierige parodie op de gym- en fitnessrage. White Goodman Ben Stiller) is de megalomane eigenaar van het beursgenoteerde Globo Gym. De machtswellusteling heeft zijn zinnen gezet op Average Joe's, de kleine zelfstandige gymzaal die (heel scenariotoevallig) recht tegenover het hoofdkwartier van Globo Gym ligt. Goodman koopt de schulden van Peter La Fleur (Vince Vaughn), de eigenaar van Average Joe's over zodat hij de gymzaal kan platgooien om zijn parkingruimte uit te breiden. Tenzij LaFleur binnen de twee weken met 50.000 dollar tevoorschijn komt. Een quasi-onmogelijke taak, totdat één van de vaste klanten van Average Joe's met het idee komt om mee te doen aan het Dodgeball toernooi in Las Vegas met als hoofdprijs (alweer heel scenariotoevallig) 50.000 dollar. LaFleur besluit het erop te wagen met de hulp van zijn trouw cliënteel en met die van Kate Veatch (Christine Taylor, de echtgenote van Ben Stiller), de financiële medewerkster van de bank die de overname in goede banen moet leiden, en die niet zo opgezet is met de charmes van Goodman…

Dodgeball gaat verbazend goed vooruit en is minder idioot dan op het eerste zicht gevreesd. Het blijft natuurlijk een verzameling clichés van wisselvallig niveau, maar Ben Stiller is deze keer voor het merendeel echt grappig en ook Vince Vaughn slaagt erin om de slapstick te counteren met een droge serieux die deze film zeker kan gebruiken. De meest sprekende grap van de film zit eigenlijk na de aftiteling : we krijgen nog een leuke zelfrelativerende monoloog van Stiller, maar de grap wordt tegelijkertijd ook ontkracht door een flauwe grap zoals Mike Myers die tot in den treure in de Austin Powers-films laat zien. Dodgeball zit constant tussen die twee stoelen, maar is uiteindelijk ontwapenend genoeg om te scoren in de categorie 'hersenloos amusement met net die tikkel meer'. Al is de cameo van Lance Armstrong echt wel rotslecht en idioot. Dan komen David Hasselhoff en Chuck Norris (ook 'starring as themselves') er beter vanaf. Oh ja, en een strafbank vooruit wie in 'Steve The Pirate' de acteur herkent die model stond voor de robot Sonny in I, Robot.