De naam van de zaak zegt eigenlijk al veel over de gang van zaken, de uitbater en de bezoekers ervan. Average Joe's heet de fitness-ruimte die gerund wordt door Peter LaFleur. Een meeloper, een jongeman die om verschillende redenen geen lief kan vinden, een kerel die er niet alleen uitziet maar zich ook gedraagt als een piraat, dit is het soort mensen dat bij Peter over de vloer komt. Een doel heeft hij niet voor ogen want daar raak je enkel maar teleurgesteld door indien je het niet haalt. Geen doel, geen visie, geen ledenadministratie, geen boekhouding, en sinds kort ook geen geld meer... Want dan komt Kate aankloppen, zij zet de lijst met schuldeisers nog eens op een rijtje voor Peter en het is niet echt hoopgevend. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het bedrag dat nog moet betaald worden.

De tegenhanger is 'Globo Gym', een zaak die wordt geleid door White Goodman (Ben Stiller). Stiller is de man met het coole kapsel (enfin, dat denkt hij toch zelf), met de voorbeeldige lijn (wat schok-therapie niet kan doen...) en met een entourage die goed bij hem past... Ook Goodman weet dat Peter's zaak binnenkort op de fles gaat en hij begint al snel te denken aan een eventuele overname. Alleen, de verstandhouding tussen beide fitness boys is niet echt de van het dus zal men met alle mogelijke middelen proberen om de (gedwongen) overname tegen te houden. Kate, een advocate die is aangesteld om een eventuele overname te regelen wordt bijgevolg een belangrijk iemand voor beide partijen. 50.000 Dollar, dat is het bedrag dat ze uit de lege zakken van LaFleur wil kloppen om het voortbestaan van zijn zaak mogelijk te maken. Wanneer één van de 'losers' plots lukraak een magazine openslaat en ziet dat er 50.000 Dollar zal uitbetaald worden aan de winnaar van het grote Dodgeball toernooi dat zal gehouden worden in Vegas, dan kan je de rest van het verhaal allicht zonder veel moeite zelf afmaken. De twee teams komen tegenover te staan in de competitie met Kate als speler inéén van de kampen en een vroegere Dogeball-grootheid in de persoon van Patches O'Houlihan als leider van één van de teams...

Dogeball is het regiedebuut van Rawson Marshall Thurber die zich liet opmerken door de 'Terry Tate : Office Linebacker' spots voor Reebok. Alleen... hij vond aanvankelijk niemand die de film wou uitbrengen. In filmland wil men graag wat zekerheid omtrent de opbrengst van een film voor men grote bedragen wil investeren. Met een naam als R.M. Thurber red je het dan niet natuurlijk en verwijzen naar eerdere Dodgeball successen aan de Box-office kon ook al niet want het was de eerste film in zijn genre... Uiteindelijk kwam het verhaal op het bureau van Ben Stiller terecht nadat de receptionist bij 'Red Hour Films' het had gelezen en doorgestuurd. Stiller kon er zijn zakenpartner Stuart Cornfeld van overtuigen om het toch te gaan proberen. Met het gekende succes...

Het is goed dat Ben Stiller de hoofdrol voor zijn rekening neemt in deze Dodgeball film. Eigenlijk zelfs een must bijna. Dat hij best wel grappig kan zijn werd in het verleden al duidelijk met komedies als Duplex, Starsky and Hutch en Meet the Fockers en ook nu zorgt zijn attitude en veelzeggende gezichtsuitdrukkingen voor genoeg fun. Maar hét top-moment van de film zit op het einde, na de eindaftiteling zelfs. We verklappen het niet graag omdat enkel de zittenblijvers normaal aanspraak kunnen maken op deze beresterke uitsmijter maar dit is toch wel de moeite, hilarisch gewoon. Jammer dat de film niet nokvol zat met dergelijke vondsten.

De extra's zijn uitgebreider dan je wel zou denken voor dit soort films. Bij het audiocommentaar maakt men er natuurlijk een chaotische toestand van en we kunnen ons best voorstellen dat het herbekijken met deze audio-track op zich al wat extra plezier kan bezorgen. Veder zijn er nog een tiental deleted en extended scènes waarbij je kan kiezen of je er het commentaar van de regisseur bij wil of niet. Ook nog een alternatief einde en een aantal featurettes die eigenlijk stukjes zijn met wat korte interviews, behind the scenes beelden, enz... Eén ervan spring er toch wat tussenuit (de lekkere dodgeball dancers...) en illustreert dat Thurber ook wel van vrouwelijk schoon houdt. Wij ook trouwens. Heel leuk en bijzonder grappig waren natuurlijk de 'bloopers', vanzelfsprekend mochten die niet ontbreken bij deze komedie...