Logisch is het wel, dat David Leitch als ex-stuntman een film regisseert die zich volledig situeert in het milieu van stuntmannen, -vrouwen en -dieren. Net zoals Hal Needham dat in 1978 al deed met Hooper. Bovendien heeft Leitch als regisseur van Atomic Blonde, Deadpool 2, Hobbs & Shaw en Bullet Train inmiddels bewezen een regisseur van hitfilms te zijn, dus hij is intussen ook op de regiestoel sant in Hollywoodland.

Leitch toont – als voormalig stuntdubbel van onder meer Brad Pitt en Jean-Claude Van Damme en als doorwinterd stuntcoördinator – aan dat de stuntwereld geen geheimen voor hem heeft, en offreert een wilde kijk in de interne keuken van crashende auto’s, lijf-aan-lijfgevechten en pyrotechnische brandhaarden. Met als inspiratiebasis de televisiereeks The Fall Guy waarin Lee Majors tussen 1981 en 1986 gespreid over vijf seizoenen en honderddertien episodes de premiejagende stuntman Colt Seavers vertolkte. Een creatie van Glen A. Larson was dat, en die man schreef ook nog televisiegeschiedenis met onder andere Battlestar Galactica, Buck Rogers in the 25th Century, Magnum P.I. en Knight Rider.

Het premiejageraspect is er niet in Leitch’ adaptatie, al gaat Seavers – ditmaal vertolkt door Ryan Gosling in full swing – op onderzoek uit om een vermiste filmster op te sporen. Wat hij niet voor het geld doet, maar omdat hij een boon heeft voor de regisseur (Emily Blunt) van de film, anderhalf jaar eerder zijn lief toen hij als stuntman op filmsets stond vooraleer een kwalijke val hem op non-actief zette.

The Fall Guy is een brede actiekomedie, maar geen subtiele. Leitch en scenarist Drew Pearce stoppen uiteraard heel wat stuntscènes in de prent – sommige als onderdeel van de plot, sommige als onderdeel van de film in de film. Het is te hopen dat Leitch die metafilm Metalstorm als een parodie ziet op dolgedraaide CGI-epistels en niet als maatstaf van hoe het moet, daar alles er uitziet als een überpuber Zack Snyder-geval. Voor het eigenlijke stuntwerk in The Fall Guy zwoer Leitch de CGI volledig af: alle stuntscènes zijn zo ambachtelijk mogelijk in beeld gebracht als maar kon. Wat de productie zeker siert. Frappant dat Leitch oudeschooltechnieken predikt in een kijkstuk dat heel eigentijds lawaaierig is: er is nauwelijks een rustpunt te vinden en narratief krijg je nogal wat vulselpluis in de ogen geblazen.

Het script werd grotendeels geschreven nadat Gosling zich had geëngageerd op basis van de scenariopremisse: de uitwerking werd naderhand op maat van Gosling gemodelleerd, al dan niet de reden dat alles af en toe op dezelfde losse golven als die van Barbie lijkt te surfen. Al schiet The Fall Guy zichzelf toch vooral herhaaldelijk in eigen voet door het makke script: als vehikel voor Gosling kan het allemaal door de beugel, maar de plot … jeetjeminaenjezus. De clou waar het allemaal om draait is knullig, en de slechteriken die Gosling het leven zuur maken nemen de ene domme en onlogische beslissing na de andere. Ok, The Fall Guy pretendeert niet meer te zijn dan een simpele actiekomedie, raketwetenschap is niet vereist en ja, de booswichten in pakweg James Bond zijn in al hun megalomanie vaak ook niet snugger … maar toch … dat The Fall Guy geen ode is aan de nobele kunst van het ritmisch scenarioschrijven is er in elk geval aan te zien.

Niet dat de prent een volledige slag in het water is: in de overdrijving schuift meermaals de gulle en zelfs de bulderlach mee aan tafel, en wie zijn staartbeen steevast voelt en hoort kirren bij verwijzingen en knipogen naar popcultuur en andere filmkunde zal eveneens niet blijven stilzitten. The Fall Guy schenkt je de leut die het belooft, maar tegelijkertijd ook het gevoel dat het allemaal veel beter en meer gebalanceerd kon. Getuige de toch wel povere en ad infinitum uitgemolken romance tussen Gosling en Blunt.

Wie nog een link wil naar de oorspronkelijke serie of nog een plotpunt wil uitgeklaard zien, houdt de plas of chatsnap trouwens beter op tot na de eindgeneriek, daar Leitch nog een extra stuk meta in petto heeft na de compilatie van stuntgeheimendelende opnamebeelden.