Vrij naar Verbal Kint (heel vrij): De grootste list die de duivel ooit op aarde liet neerdalen was iedereen laten geloven dat een film over een pop met een existentiële crisis ook voor kinderen is geschikt. Want ja, Beëlzebub heeft verdikke kaas gegeten van marketing. Nu had hij het wel gemakkelijk natuurlijk, daar films die zijn opgebouwd rond een bestaand merk sowieso een attentiegrijpende strepenwinkel voor hebben.

Maar toch … volwassenen tronen ukkepukken mee naar Barbie, tieners en twintigers komen kijken omdat Margot Robbie en Ryan Gosling de hoofdrollen vertolken en omdat roze op die leeftijd nog steeds een attractieve kleur is, volwassenen zonder kinderen komen langs om de hype te volgen en zelfs cinefielen nestelen zich nieuwsgierig incognito voor het scherm omdat Greta Gerwig de film regisseerde en samen met echtgenoot Noah Baumbach het script schreef. Satanische marketingverzen waarbij veel doelgroepen op de wenken worden bediend. En dat voor wat in essentie een flipperkastfilm is die het midden houdt tussen onder andere en onder meer The Smurfs, The Flintstones, Toy Story, The Stepford Wives, Don’t Worry Darling, Super Mario Bros en een Mel Brooks-film. Of iedereen daarin zijn gading zal vinden is maar de vraag, maar de vraag is ook of die vraag relevant is voor een gehypte film waarvan het bestaan belangrijker schijnt dan het wat het uiteindelijk blijkt te zijn.

Voor een speelgoedfilm is Barbie in elk geval opvallend ambitieus. Zeker al door de namen op de generiek: Robbie en Gosling mogen zich uiteraard ook wel eens rot amuseren op een filmset daar niemand zin heeft om altijd dialogen van Baudelaire uit het hoofd te moeten leren. En als vaandeldrager van feministische cinema doet Gerwig hier eigenlijk hetzelfde als Sarah Polley deed in Women Talking: een lans breken voor gelijke kansen, het patriarchaat een fikse mep verkopen met een hete pook en intergendereel onrecht aanklagen. Dus ja, er zit meer in Barbie dan je misschien geneigd bent te geloven. Maar om dat te merken mag je niet met de ogen zitten rollen.

En je cynisme steek je ook best achter slot en grendel, want Barbie is hoe je het draait of keert een reclamefilm voor alle Barbiegerelateerde speelgoed en voor fabrikant Mattel die meermaals met naam en toenaam in beeld komt – en zelfs integraal deel uitmaakt van de plot. En ja, Gerwig en Baumbach kregen de vrijheid om Mattel af en toe eens sarcastisch in de zak te zetten. Want ja, zoiets brengt nog meer duiten in het dubloenenzakje en de helft van het publiek heeft dat sarcasme toch niet door. Evenmin als de metaverwijzingen die her en der op het scherm neerstrijken. Maar ze zijn er wel, en de helft van het publiek die de steken en knipogen wel snapt krijgt meteen een paar extra scheppen ho ho’s en hi hi’s in de schoot geworpen.

Maar in essentie is Barbie natuurlijk een heel eenvoudige alle leeftijden-film. Helen Mirren legt in de eerste minuten netjes uit dat alle Barbies en Kens – en een Allan, Midge en Skipper – gelukkig leven in Barbieland waar alles peis en vree is, waar elke dag hetzelfde is, waar de Barbies de lakens uitdelen – de spreekwoordelijke weliswaar – en waar de Kens de soisbeauettais-tois van dienst zijn. Maar daar komt verandering in als opperbarbie (Robbie) plots haar voeten op de grond kan zetten, cellulitis ontwaart en grip krijgt op het idee van sterfelijkheid. Blijkt dat ze dat te danken heeft aan het meisje dat met haar speelt in de echte wereld, waarop ze samen met opper-Ken (Gosling) koers zet richting mensenwereld om dat meisje op te zoeken en uit te vissen wat er aan de hand is. En dat terwijl Ken ontdekt dat een wereld waarin mannen het voor te zeggen hebben eigenlijk zo slecht nog niet is.

Een speelgoedfilm over grote belangrijke waarden dus. Op zich niets mis met vlaggengezwaai voor gelijkheid op deze aardkloot, maar het inlassen van de tekenen des tijds voelt hier toch eerder vrijblijvend dan diepgravend aan. Logisch, want het blijft een speldenprikfilm die moet zien te vermijden dat de zevenjarigen in het publiek er een existentiële snoepschepcrisis aan overhouden. Een film met een volwassen boodschap in een kinderjasje dus, of eerder in een jasje voor iedereen die jong van hart is gebleven of denkt dat te willen of moeten doen.

Want ja, het productieontwerp van Barbieland is geestig, fleurig en kleurig en ook ja, Robbie en Gosling plastificeren hun rol zo bewust over de top dat ook hun vertolkingen meer dan te pruimen zijn. Maar echt in elkaar klikken doet Barbie niet. De grappen willen tegelijkertijd gesofisticeerd en onnozel zijn, de plot frisbeet er maar wat op los en voor elke gniffel en lach zijn er driedubbel zoveel momenten die plat op de plastieken poep vallen. Maar dat zal de marketingduivel die met bokkenpoterig genoegen het zelfverklaard snoepje van het jaar mag uitdelen worst wezen.

Rare film eigenlijk, deze Barbie. En best wel rare recensie ook, precies. Ach ja … volgende.