Hollywood doet zijn uiterste best het internationaal imago van België/la Belgique op te krikken. Later op het jaar mag Steven Spielberg zijn visie op Kuifje in de zalen brengen met het (nu de trailer er is) steeds meer gehypte The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn, momenteel gaat de meeste aandacht echter nog uit naar de CGI-adaptatie van De Smurfen, een andere nationale striptrots. Een verfilming die er al een tijdje zat aan te komen: producent Jordan Kerner is een fan van de blauwe wezentjes en probeerde al in 1997 de filmrechten te pakken te krijgen. In 2002 (nadat de erfgenamen van Peyo waren gecharmeerd door Kerners Charlotte’s Web) kreeg hij groen licht om een film te maken die CGI en live action met elkaar mengt. Door het verhaal grotendeels in New York te situeren, heeft deze prent maar weinig gemeen met de succesvolle animatieserie van 256 afleveringen die in de jaren tachtig met veel succes in Amerika liep (en hier bij ons nog steeds in herhaling op Ketnet te zien is).

Filmfreak had vooraf geen goed oog in de verfilming, getuige het curriculum vitae van regisseur Raja Gosnell (Big Momma’s House, Scooby-Doo, Beverly Hills Chihuahua) maar we kunnen tevreden vaststellen dat The Smurfs al bij al meevalt, zeker in vergelijking met bovenstaande films. Je hoeft je dus niet volledig te schamen als je bevriend klein filmgespuis laat dagdromen bij dit eenvoudig filmisch vertier vooraleer ze klaar te stomen voor het verzameld werk van Harryhaussen, Tarkovski en Hitchcock.

Het scenario is rudimentair (niet echt een verrassing natuurlijk), maar houdt de aandacht vast: blunderend magisch meesterbrein Gargamel en kat Azrael maken jacht op de smurfen in het smurfendorp en verzeilen via een vortex samen met zes smurfen (Grote Smurf, Smurfin, Brilsmurf, Klungelsmurf, Moppersmurf en McSmurf) in New York. In afwachting dat de vortex zich opnieuw opent, vinden de blauwe lilliputters van drie appels hoog onderdak bij een politiek correct koppeltje dat zowaar op het punt staat mama en papa te worden. Hij is Patrick Winslow (Neil Patrick Harris, Doogie Howser M.D. hemzelve), marketingman bij een cosmeticabedrijf dat wordt gerund door de bitchy Odile (Sofia Vergara, een van de steunpilaren van de uitstekende sitcom Modern Family). De werkdruk waar zij hem onder plaatst zorgt er voor dat hij niet altijd evenveel tijd heeft voor zijn lief vrouwtje Grace (Jayma Mays, vaste waarde in het hier geen voet aan wal krijgende Glee). Waar zij niet zo blij mee is, maar uiteraard laat ze dat niet merken in een Amerikaanse komedie die een lans breekt voor de familiewaarden, waardoor Grace de ganse tijd als een immer lachende opwindpop rondhost. Maar dit terzijde. Grace laat zich onmiddellijk vertederen door de Smurfen die in hun huis verzeilen door de onhandigheid van Klungelsmurf. Patrick hoopt vooral dat hij zo snel mogelijk wakker wordt om te ontdekken dat het allemaal maar een boze droom was. Tot wanneer hij bij de blauwe mannetjes (en het vrouwtje) inspiratie vindt voor een nieuwe publiciteitscampagne. Gargamel en Azrael zitten inmiddels niet stil en schuimen New York af op zoek naar een teken van leven van hun blauwe nemesisjes.

Peyo’s creatie is – al bij al - met respect behandeld door de Hollywoodgeldmachine: de CGI is verzorgd, Hank Azaria zet een geïnspireerde Gargamel neer (als Jommeke ooit verfilmd wordt, kan hij ook als Anatool aan de slag) en de grappen worden zelden of nooit echt infantiel. Toch zijn er een paar zaken die The Smurfs bijna de nek omwringen. Vooreerst de allesbehalve subtiele manier waarop de levenslessen over verantwoordelijkheid en ouderschap er worden ingeramd. Storm en drang waar dit filmpje rustig zonder kon. Neen beste scenaristen, niet elke film heeft moraal in de staart nodig. Eveneens nefast voor de smurfvreugde: de welhaast kotsmisselijke manier waarop de commercie het scenario inpalmt (en dan hebben we het nog niet over de merchandising naast de film). Soms ten dienste van het verhaal (Smurfin die ontdekt dat de mensenvrouwen niet elke dag in hetzelfde kleedje rondlopen), meestal als heel erg fout product placement (de onverlaat die besloot een 'Guitar Hero' commercial in te lassen mogen ze vierendelen na hem eerst in kokende pek te hebben ondergedompeld).

Jammer dat de film door die slordigheden iets teveel te kort door de bocht gaat, want in vergelijking met gedrochten als pakweg Yogi Bear laat dit filmpje zich voor het grootste deel best lekker smaken. Peyo’s erfgenamen zullen best tevreden zijn: in een scène wordt de schepper van de Smurfen passend geëerd en zelfs de originele striptekeningen passeren de revue, onder meer tijdens een mooi afgewerkte eindgeneriek. Met als afsluiter een pluim voor de geslaagde Vlaamse versie met geslaagd stemmenwerk van onder meer Anton Cogen, Stijn Meuris en Nigel Williams.