Vooraleer Spielbergs dinovriendjes ook onze zalen stormenderhand innemen, krijgen we in Super Mario Bros al een voorproefje hoe mechanisch aangedreven replica’s van de uitgestorven dinosaurus er anno 1993 uitzien. Het scenario van dit filmpje, afgeleid van personages uit het gelijknamige videospel, beroept zich immers ook op de dino-mastodonten om een fantasievol verhaal uit de doeken te doen.

De Mariobroertjes (Bob Hoskins & John Leguizamo) zijn twee Brooklynse loodgieters die een onwaarschijnlijk avontuur binnenduikelen als Luigi Mario verliefd wordt op Daisy (Samantha - Pump up the Volume - Mathis), een jonge avonturierster die een expeditie leidt die dinosaurusfossielen heeft blootgelegd in het rioleringssysteem. Onder de Brooklynse grond loopt immers een parallelle wereld, Dinoyork, die bewoond wordt door dinosaurussen en hun gemuteerde menselijke verwanten. Dit rijk is al aan zijn 65 miljoenste verjaardag toe, daar het ontstaan is toen een meteorietinslag alle dinoleven op aarde onmogelijk maakte en hen ondergronds deponeerde, terwijl de zoogdieren (wij dus) de complete bovengrondse wereld kado kregen.

Oospronkelijk was Dinoyork een vredelievend oord, totdat dictator Kooba (Dennis Hopper) er de teugels overnam. Kooba’s hoofddoel is terug te keren naar de zoogdierenterritoria om ook daar zijn heerschappij te vestigen. Het enige dat hij daarvoor nodig heeft is een splinter van de befaamde meteoriet, die beide werelden kan verbinden. Deze splinter is in het bezit van Daisy, die eigenlijk prinses Daisy is, de dochter van de oorspronkelijke Dinoyorkleider, die twintig jaar geleden door haar moeder naar de echte wereld werd gesmokkeld en gedeponeerd werd bij de Brooklynse nonnen. Wanneer Kooba’s troepen Daisy ontvoeren, worden dus ook de twee kranige loodgieters Dinoyork binnengesleurd...

Een nogal bombastisch gegeven, dat enkel dient als doorgang om zoveel mogelijk visuele effecten door te transporteren, en die vliegen dan ook aan kruissnelheid het beeld uit. Het regisseursechtpaar Rocky Morton & Annabel Jankel (van de leuke thriller D.O.A.) houdt het tempo strak, terwijl de visuele trukendoos zoals de desintegratiescènes (Hopper & Hoskins die verkorrelen) en het etaleren van de Goomba’s (reusachtige creaties met een miniatuur dinokop) volledig wordt leeggeschud. Production designer Norman Reynolds bouwde de complete Mariowereld in een verlaten cementfabriek en zorgde zo voor een gebald speelterrein.

Het opmerkelijkste is misschien wel de producersplaats, die wordt ingenomen door humaan cineast Rolland Joffé, maker van The Killing Fields & The Mission. Op humaan vlak valt er hier uiteraard weinig te beleven, Hoskins & Co moeten er enkel maar voor zorgen niet te verdwalen in Reynolds metalen constructies, waar ze best wel in slagen. Het geheel is zeker verteerbaar op een kindvriendelijk niveau, en ongetwijfeld leuker dan moest het Monopoly spel verfilmd zijn. Alhoewel, met het vak ‘ga direcht naar de gevangenis, ga niet door start, u ontvangt geen geld’ moet er toch ook een filmisch gat in deze markt opvulbaar zijn.