Wel, dit is euhm … een pijnlijke mislukking. Gemodelleerd als een hippe en eigentijdse draai aan de staart van The Stepford Wives, maar wie aan die staart draait en waarom … aangezien regisseuse Olivia Wilde en scenariste Katie Silberman het ook niet schijnen te weten of toch geen zin hebben om alles te verklaren heb je al snel in de smiezen dat je naar een film zonder pief, poef en puf zit te kijken. De paf is er wel: er ontploft namelijk meermaals een scenarioballonnetje.

Op zich hoeft een film uiteraard geen afdoende verklaring te hebben om aan de eindmeet te scoren, maar er is een groot verschil tussen het publiek vrijelijk laten interpreteren of ze valselijk met een obese kluit in het riet te sturen.

Fair is fair: Don’t Worry Darling oogt mooi in zijn fiftiesachtige setting ergens in een voorstad in Los Angeles. Alle huizen met zwembad zien er hetzelfde uit, alle mannen werken bij hetzelfde bedrijf en wanneer dat mansvolk ‘s avonds thuiskomt hebben de vrouwen zich netjes van hun huishoudelijke taken gekweten en ook wel wat cocktails tot zich genomen. En dat allemaal zonder de soep te laten aanbranden. Blijkt nu echter – trek aan die laarzen en stap mee op het modderige spoilerpad – dat die setting niet echt is. Het is een soort bubbelillusie die schijnbaar gecreëerd is door vilein mansvolk om het vrouwvolk onder de knoet te houden.

Hoe ze dat doen? Daar heb je grotendeels het gissen naar. ‘t Zal wel met moderne technologie te maken hebben, maar aangezien de meest omnipresent zijnde mannen geen karaktertekening hebben meegekregen zit je opgescheept met een heleboel vragen die nooit een afdoend antwoord krijgen. Idem voor heel wat mysteries die je in de eerste vijfenzeventig minuten te zien krijgt: daarin meet Don’t Worry Darling zich meermaals het elan aan van een onderhuidse horrorthriller, met scènes waarin eieren geen dooiers hebben en Florence Pugh bijna tegen een glazen wand wordt doodgedrukt. Maar die scènes blijken meer een gimmick dan logisch beredeneerde plotpunten.

Met Pugh is meteen ook de naam gevallen van de enige die hier degelijk acteert. Meer dan degelijk zelfs, alleen jammer dat ze dat moet doen in een film die per scène meer frustreert in plaats van intrigeert. Zijn dan weer miscast: Chris Pine als de goeroe achter de schermen en Harry Styles’ als Pughs echtgenoot. Met respect voor Styles’ ietwat richtingloze acteerzoekwerk: zijn rol zoals uitgeschreven is sowieso gebakken lucht. In hoeverre de problemen tijdens de opnames mee verantwoordelijk zijn voor dit zootje blijft gissen: Styles nam de rol over van Shia LaBoeuf die afhankelijk van welke bron je leest ofwel werd ontslagen ofwel zelf opstapte, en tussen Pugh en Wilde boterde het ook voor geen vloot.

Het is trouwens niet enkel het gebrek aan een logische verklaring of een urgente spanningsopbouw dat Don’t Worry Darling de das omdoet. De film is bij vlagen ook ronduit vervelend. In het eerste deel krijg je voortdurend het gevoel dat de film gaat openbarsten, maar de schelp met de vork in de steel blijft dicht tot aan het nauwelijks te ontwarren laatste halfuur. Of hoe het allemaal wat lijkt op een film die is samengesteld met afleggertjes uit The Truman Show, Inception en The Matrix – inspiratiebronnen die Wilde trouwens zelf heeft aangehaald.

Slotsom: als opvolger van het fijne Booksmart is dit een kromme uitschuiver voor Wilde ook al is het an sich allemaal netjes gefilmd en gepolijst in beeld gebracht. Maar het leidt dus nergens heen. Pugh verdiende een betere film. Het publiek ook. En Don’t Bother Darling was een betere titel geweest.