Stoere macho’s en macha’s, opgedreven pk’s en ingezeept testosteron … het bleken in 2001 de juiste ingrediënten om van The Fast and the Furious een geheid bolidesucces te maken. En wie succes zegt, zegt sequels en franchises. Wie in het postmillenniumbugjaar echter kon voorspellen dat Rob Cohens overige vrij makke film het startschot zou zijn van een schier nooit eindigende reeks die gaandeweg steeds meer naar over de top actie à la Mission: Impossible zou neigen, mocht zichzelf een schouderklop toedienen voor die al dan niet verborgen Nostradamustalenten.

Achttien jaar later lijkt de franchise in bijna niets meer op de eerste film: de actiesequenties laten het motorengeronk uit de eerste delen een poepjesaroma ruiken en door namen als The Rock, Jason Statham, Kurt Russell en Charlize Theron aan de cast toe te voegen werd er een momentum gevonden die ervoor zorgt dat de opnames van Fast & Furious 9 momenteel aan de gang zijn en dat deel tien al aangekondigd is. Maar ook momentum botst soms tegen zijn eigen beperkingen op, zoals blijkt uit de spin-off Hobbs & Shaw.

Dwayne Johnson is al aan boord van de franchise sinds nummertje vijf, Jason Statham kwam aankloppen vanaf nummer zes. En beiden groeiden – Vin Diesel zal het niet graag horen – ei zo na uit tot de populairste personages uit de reeks. Zo populair zelfs, dat beide heren en de geldschieters bij Universal het een goed idee vonden om de reguliere reeks even te onderbreken voor een spin-off rond hun beide personages. De kans dat uit die lucratieve spin-off dan ook weer een volwaardige franchise groeit valt daarbij uiteraard niet uit te sluiten. De carrosserie smeden terwijl ze heet is, het is iets waar de producers van het Fast & Furious-universum geen bijlessen voor moeten volgen.

Overkill is het sleutelwoord in het door David Leitch (Atomic Blonde, Deadpool 2) geregisseerde Hobbs & Shaw. De plot dient enkel maar om de kibbelende kemphanen in zoveel mogelijk explosieve situaties te droppen. In deze globetrottersplot met stops in Londen, Oekraïne en Samoa ontploft er dan ook nogal wat. Voor logica is geen plaats. Wat doe je als scriptschrijver als je een virusmachine bedenkt die eens defect niet kan worden hersteld? Simpel: een personage bedenken dat gewoonweg alles kan herstellen. En je hoeft niet eens te laten zien hoe hij dat kan. Zo’n film dus: een die de vaak al ja ja-momenten uit de James Bond– en M:I-reeksen bewust opblaast en zich nog een stuk hoger op de actienonsensladder plaatst. Wat natuurlijk moeiteloos kan in een film die zichzelf voor geen seconde serieus neemt. Wat je ook ziet aan de slechterik van dienst: een door een schimmige organisatie met terminatortechnologie gepimpte vechtmachine (Idris Elba) wiens hoogtechnologisch voordeel uiteindelijk zijn ondergang zal blijken te zijn (duh).

Naast het kunst- en vliegwerk zijn ook Johnson en Statham alomtegenwoordig als redders van de wereld die twee uur lang lopen te bakkeleien en elkaar voor rotte vis mogen uitschelden vooraleer ze uiteraard toch moeten zien samen te werken om een wereldbedreigend virus een halt toe te roepen. Dat doen ze met veel lawaai en nogal wat flauwe grappen. Vooral dat laatste is jammer, want een film die aan zelfparodie doet kan dat natuurlijk ook met stijl en gratie doen. Wat hier veel te weinig gebeurt – al zal iedereen die luidkeels woeha riep bij de voorgaande acht Fast & Furioussen daar niet om malen binnen de contouren van de winnende formule.

Slotsom: Hobbs & Shaw gaat verbazend vlot vooruit, heeft heel wat wtf-actiemomenten die je thuis kan naspelen met Matchboxen, Hotwheels en Siku’s en bedient zich bij tijd en wijlen van een gespierde slapstickmodus waarbinnen zeker kan gegniffeld worden om de escapades van het centrale duo. Een beetje meer evenwicht en zelfreflectie waren echter wenselijk geweest: zwaar inzetten op twee verrassingscameo’s die weinig tot niets toevoegen aan een al overbevolkte film was bijvoorbeeld niet echt een goed idee.