Het zijn mooie tijden voor de nostalgische en melancholische medemens. Luttele weken na de sequel die – soms zelfs iets te dicht – aansloot bij de teneur van de eerste Star Wars, openen de cinemapoorten zich nu voor een prent die netjes aansluit bij de originele Rocky. Al is Creed eerder een spin-off dan een sequel, en naar de letter geen Rocky VII pur sang. Rocky Balboa is ditmaal een - weliswaar omnipresent – bijrolpersonage, de echte hoop en glorie is weggelegd voor Adonis Johnson Creed, de zoon van Apollo Creed.

Zoals een beetje fan weet werd Apollo (destijds vertolkt door Carl Weathers) in Rocky IV naar de boksring in de eeuwige jachtvelden gemept door de stoute Rus Ivan Drago. Adonis werd pas geboren na de dood van zijn vader. Toch is hij vastbesloten om in diens voetsporen te treden. De genen heeft hij alvast: al op jonge leeftijd was Adonis een vechtersbaasje die conflicten liever met de vuisten dan met zijn mond beslechtte. Na een zoveelste aanvaring in een instelling besluit Apollo’s weduwe (Phylicia ‘The Cosby Show’ Rashad) om haar zoon onder de vleugels te nemen. Een goede beslissing, zo blijkt. In het ouderlijk huis groeit Adonis uit tot een jongeman die zijn agressie onder controle kan krijgen. Een goedbetaalde carrière in de financiële wereld ligt zelfs in het verschiet. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan: Adonis wil boksen en zo zijn vader eren. Hij doet dat meestal clandestien in Mexico, maar zijn droom is om een echte professionele bokserscarrière uit te bouwen. Nadat hij ontslag heeft genomen en daarmee afstand nam van zijn miljoenencarrière, trekt hij naar Philadelphia. Daar rekent hij op de coachende hulp van Apollo’s vroegere boezemvriend – Rocky Balboa dus. Rocky is echter niet van plan om het verleden terug op te rakelen en Adonis te helpen zijn droom te verwezenlijken. Tenminste, niet in het begin. Uiteindelijk kruipt ook bij Rocky het bloed waar het het liefst stroomt.

Verhaaltechnisch heeft het script van Creed weinig nieuws te bieden: alle boksfilmclichés worden netjes en zonder verrassingen afgevinkt. Toch is er ruimte voor emotie, vooral voor wie fan is van de eerste Rocky, sequels al dan niet inclusief. Het doorleefde spel van Michael B. Jordan, de kloeke regie van Ryan Coogler en de Oscargenomineerde treurige ogen-bijrol van Sylvester Stallone vormen samen genoeg koopwaar om van een geslaagde bioszit te spreken. Al kon het hier en daar zeker wat korter. Of urgenter. Of verrassender. Alles lijkt net iets te braaf en voor de hand liggend uitgetekend, getuige Adonis’ romance met het frêle buurmeisje of Rocky’s ouderdomsbroosheid die symbolisch extra in de kankerverf wordt gezet.

Het feit dat Creed in de eerste plaats een liefdevolle hommage is aan de klassieker van weleer en geen goedkope cash-in scheelt echter een serieuze slok op de borrel. Wat niet wegneemt dat Creed bij vlagen meer een eerbetoon is dan een film die op eigen poten staat. Zeker in het eerste uur zoekt Coogler nog wat naar het juiste ritme, in het tweede uur valt alles grotendeels in de plooien. Met als orgelpunt een sterk gechoreografeerde boksconfrontatie in de ring. De acteur die Creeds opponent speelt (Tony Bellew) is trouwens echt bokser, wat de authenticiteit dan weer sterk ten goede komt. Ook andere professionele boksers komen in cameo’s langs.

Het is alvast passend dat Coogler op zijn beurt moest knokken om Creed daadwerkelijk te mogen maken. Coogler vroeg al een hele tijd terug aan rechtenhouder Stallone of hij een film rond de zoon van Apollo Creed mocht maken. Sly hield aanvankelijk de boot af, maar wierp toch het anker uit nadat hij Cooglers sterke debuut Fruitvale Station onder ogen kreeg. Stallone zal zich het groene licht niet hebben beklaagd: dusver heeft hij al een Golden Globe en Oscarnominatie op zak voor zijn reprise als Rocky, en Creed II is inmiddels aangekondigd. Zo gaat dat dat weer, in filmland. En Cooglers broodje lijkt eveneens gebakken, daar hij door Marvel werd gevraagd om de regie van de superheldenfilm Black Panther op zich te nemen.