Creed II – of Rocky VIII als je wil – is op zich een totaal overbodige film. De prent vinkt bijna slaafs en zonder verrassingen alle clichés van het boksgenre af, zij het zonder te vervallen in excessen als manipulerende maffiosi en gok- of drugverslavingen. In se draait deze film volledig rond familie- en levenswaarden en het vinden van jezelf. Misschien is die brok ‘menschelijkheid’ wel de reden dat overbodig ditmaal toch een synoniem is voor drie sterren. Al zijn die sterren er vooral door de nette manier waarop de makers – Sylvester Stallone op kop – een brug slaan met Rocky IV. Het terughalen van Dolph Lundgren als Ivan Drago was dan ook een heel slimme zet.

Opvallend is dat de film zelfs begint met een woordloze openingsmontage waarin we eerst Ivan en zijn zoon Viktor aan het werk zien in de kille Sovjet-Unie. Viktor (vertolkt door de Roemeense bokser Florian Munteanu) mept in groezelige zalen zijn tegenstanders steevast tegen het canvas, met Ivan aan zijn zij als trainer. In hun ogen, hart en ziel flikkert haat: doordat Ivan destijds door Rocky werd overwonnen in Rocky IV, verloor hij alle status in zijn thuisland. En dat zit nog steeds hoog. Tot wanneer een gewiekste sportpromotor met een boud plan komt: Victor kan de inmiddels tot wereldkampioen zwaargewicht uitgegroeide Adonis Creed (Michael B. Jordan) uitdagen voor een titelgevecht, 33 jaar nadat Ivan Adonis’ vader Apollo doodmepte – ook al in Rocky IV. Wat volgt is een kans op redemptie voor Adonis die al zijn hele leven gebukt gaat onder de dood van zijn vader. Ivan en Viktor willen dan weer hun eigen demonen van zich afschudden en zien in de titelkamp een kans om terug omarmd te worden door de Russische elite.

Rond de boksplot spinnen Stallone en zijn coscenaristen een web dat zich toespitst op de verdere evolutie van Adonis Creed als mens, vaderschap inclusief. Rocky heeft intussen zijn kanker overwonnen en ziet zich met het wederoptreden van Drago eveneens geconfronteerd met een verleden dat hij nog niet echt een plaats heeft kunnen geven. En tegelijkertijd wil hij toenadering zoeken met zijn zoon, met wie hij bijna geen contact meer heeft gehad na de dood van Adrian.

Regisseur Steven Caple Jr. besteedt eigenlijk meer aandacht aan deze omkadering dan aan de eigenlijke bokskampen, die tijdsmatig niet zoveel tijd in beslag nemen. Al vormen ze wel het glijmiddel van Creed II.

Nostalgie is tegelijkertijd mooi en gevaarlijk. Teruggrijpen naar wat was levert zowel euforie als volksverlakkerijkreten op, weten we inmiddels na onder andere The Force Awakens, The Last Jedi en Halloween. Rocky/Creed heeft weinig last van de controverse. Waarschijnlijk omdat Stallone van meet af aan het gezicht van de reeks is, en omdat de verderzetting van zijn verhaal door eigenlijk het verhaal van iemand anders te vertellen veel fans van het eerste uur weet te charmeren. De scène waarin Stallone en Lundgren tegenover elkaar komen te zitten in een restaurant moet qua Hollywoodiconografie zelfs niet onderdoen voor het onderonsje tussen De Niro en Pacino in Heat. Eigenlijk jammer dat beide heren elkaar voor de rest grotendeels ontwijken.

Niet alleen fragmenten uit Rocky IV of de aanwezigheid van Lundgrens Russische accent voeden de nostalgie. Zelfs de koude oorlog is (onderliggend) terug. Nog een lokvogel: Brigitte Nielsen die haar inmiddels 55-jarige lichaam even met de blockbustergoegemeente mag delen. Wat het dubbel jammer maakt dat er tussen de hiphopsoundtrack door geen flard 'Burning Heart' te horen is. Al is het wel goed dat we ditmaal van Rocky’s huishoudhulprobot bespaard zijn gebleven.