Ze hebben wat goed te maken bij Disney. De tijden dat ‘het huis van de muis’ enkel maar betoverend mooie animatiefilms maakte, ligt immers al een tijd achter de rug. Meer nog, hun voorbije computeranimatiepogingen waren regelrechte gedrochten (“Chicken Little”, “The Wild”, “Meet The Robinsons”) en konden zich (op zijn zachtst gezegd) niet onderscheiden van de overdadige output van de concurrentie. Disney mag tevreden zijn dat ze de films van Pixar kunnen verdelen en op die manier toch nog een serieuze hap uit de succesvolle koek kunnen nemen.

Ook John Lasseter, een van de grondleggers van Pixar, kon de malaise niet langer aanzien, en kwam aan boord als hoofd van de animatiestudio’s bij Disney. Hij trok al meteen de stop uit de vele rechtstreeks voor video en dvd gemaakte sequels op Disneysuccessen. Vaak goedkoop gemaakt waren ze een vaste bron van inkomsten, maar kwalitatief waren die films steevast geen daalder waard. En ook geen eurocent. Dat Lasseter kwaliteit boven kwantiteit verkiest, is meteen hoopvol voor de animatietoekomst bij Disney. We zijn alvast benieuwd wat hun eerste handgetekende tekenfilm in jaren (“The Princess And The Frog” – voorziene release december dit jaar) gaat brengen.

De eerste Disneyfilm met Lasseters goedkeuring is “Bolt” (officieel de 48e lange animatiefilm uit de studio’s), die zowel in gewone als in 3D-versie in de zalen loopt. Zelfs al herbergt deze film zowat de beste Disneyanimatie sinds het leuke “Lilo & Stitch” (het eerste kwartier van “Enchanted” niet meegerekend), een echte hoogvlieger is het helaas niet. Toen Lasseter aan boord kwam bij Disney was de film al in productie onder de titel “American Dog”. Lasseter was niet helemaal tevreden met het resultaat en liet het scenario drastisch herwerken, waardoor een ontevreden regisseur Chris Sanders opstapte. Lasseters invloed is duidelijk, en “Bolt” voelt op geregelde tijden aan als “Pixar Light” zonder evenwel de kwaliteit en inventiviteit uit die studio te evenaren. Wel werd voor deze film een nieuwe techniek uitgeprobeerd waardoor de achtergronden er uitzien alsof ze met de hand zijn getekend/geschilderd, ook al is het allemaal netjes met de computer tot leven gebracht.

“Bolt” (met de stem van John Travolta) is een snoezige pup die (eens de volwassen leeftijd van vijf jaar bereikt) samen met zijn baasje Penny aantreedt in een tv-serie. Een futuristische update van “Lassie” zeg maar: Penny wordt het leven zuur gemaakt door de mysterieuze dokter Calico en Bolt (uitgerust met superkrachten) redt aan het eind van elke aflevering steevast de dag. En daar begint het schoentje te wringen. De kijkers haken af omdat ze het concept beu zijn, en willen een minder voorspelbaar verloop. Gevolg: “Bolt” eindigt voortaan met een cliffhanger. Een beslissing die gevolgen heeft voor Bolt. De hond denkt immers dat alle avonturen die hij beleeft echt zijn (hij zet nooit een poot buiten de opnamestudio), en weet helemaal niet dat zijn krachten fake zijn, de slechteriken acteurs en dat de stalen tralies die hij buigt eigenlijk van rubber zijn. Wanneer Penny zogezegd ontvoerd wordt aan het eind van de aflevering, denkt Bolt dat zij echt gekidnapt is. Via via verzeilt hij in New York, waar hij naar haar op zoek gaat, terwijl Penny nog steeds (weliswaar droevig omdat Bolt is weggelopen) veilig in Hollywood is. Bolt krijgt tijdens zijn tocht het gezelschap van de kat Mittens en de dolgedraaide hamster Rhino, en ontdekt gaandeweg (en niet altijd op een zachte manier) de ware toedracht van zijn zogezegde superkrachten…

De beste momenten in de film zijn ontegensprekelijk die waarin Bolt, Mittens en Rhino met elkaar interageren. De scenes waarin “Bolt” Hollywood en de kijkcijfers te kakken zet, zijn clichématig en flets: ze nemen de noodzakelijke leut weg uit een verhaal dat zich in de eerste plaats op kinderen richt en volwassenen zullen niet echt genieten van deze gemakkelijke satire. De actiesegmenten lijken dan weer op overblijfsels uit “The Incredibles”, een film die op alle vlakken superieur is aan deze superhondenprent.

Kortom, “Bolt” is een serieuze stap voorwaarts voor de uit het dal klimmende Disneystudio’s, maar echt verrassen of beklijven doet het nog niet. Wat niet wegneemt dat de animatie er vlekkeloos uitziet en hamster Rhino drie hoeraatjes (het mogen ook mexican waves zijn) verdient omdat hij moeiteloos met de beste one-liners en grappen gaat lopen.