Een remake maken van een klassieker uit 1982, het is niet zonder risico.  Die een titel geven  makkelijker.  Je neemt dezelfde titel als de eerste film en je lapt er, pak ‘m beet, 67 jaar bij en neemt dit op in de filmtitel.  Check.  Wie gaat hem regisseren ?  Ridley Scott is een icoon en als die zich niet wil wagen aan een opvolger (deed dat niet als regisseur maar tekende wel als uitvoerend producent…) moet je wel een waardige vervanger of opvolger hebben.  Denis Villeneuve dan maar.  Die sloeg ons twee jaar geleden met verstomming met “Sicario” en bewees met “Arrival” dat de sterke actiethriller met ondermeer Benicio Del Toro geen toevalstreffer was en hij als regisseur geen eendagsvlieg.  Check.  Ook altijd welkom : één of meer personages uit de eerste film laten terugkomen.  En ja, Harrison Ford tekent present voor de nieuwste Blade Runner zij het dat hij maar voor het eerst in beeld komt wanneer je al een stuk in de tweede helft van de film zit.  Met zijn 75 filmlentes (!) op de teller ook al geen sinecure.  Check.

Drie maal check dus echt fout kan het niet meer lopen denk je dan.  Correct.  Alhoewel… “Blade Runner 2049” is nu ook niet onmiddellijk een film om de hemel in te prijzen.  Ondanks alle vermelde elementen.

In “Blade Runner 2049” gaat LAPD-politieman K op zoek naar de gewezen Blade Runner Rick Deckard.  Hij voert een onderzoek naar een mogelijkse afstammeling van vele jaren geleden die het systeem dat al vele jaren wordt toegepast onder de bevolking van geborenen en gecreëerden op de helling lijkt te zetten.   Wat een welgekomen afwisseling lijkt in de jacht op replicants wordt voor K zelf bijzonder beangstigend als het spoor dat hij volgt leidt naar iemand die hij zelf niet had verwacht.

Het scenario van “Blade Runner 2049” is van de hand(en) van Hampton Fancher en Michael Green die zich baseerden op personages uit het boek ‘Do Androids Dream of Electric Sheep ?” van Philip K. Dick.

De film is na “Sicario” en “Prisoners” al de derde samenwerking tussen Villeneuve en cameraman Roger E. Deakins.  Maken ook deel uit van de crew : beeldmonteur Joe Walker, kostuumontwerper Renée April en componist Hans Zimmer.  Stuk voor stuk kleppers in hun vak die op zijn minst elk al één keer werden genomineerd voor een Oscar of er één wonnen (!).

De film werd integraal opgenomen in Hongarije : de Origo-Studio’s in Boedapest, de Korda-studio’s in Etyek en verschillende andere locaties in het land.  Daar konden de enorme, indrukwekkende sets van de film gebouwd worden doordat een groot deel van de capaciteit van de vermelde studio’s ter beschikking gesteld werd van de makers.  En omdat niet alles in de echte afmetingen kon gemaakt worden werd uitgeweken naar de ook al wereldberoemde Weta Workshop in Nieuw-Zeeland.  Die bouwde bijvoorbeeld de ‘Wallace Tower’ in de film, een imposant gebouw dat zelfs op een schaal van 1/600 in realiteit toch 4 meter hoog was (!).

Zelf noemt Villeneuve de openingsscène van de eerste Blade Runner film – die waarin anno 2019 over Los Angeles gevlogen wordt met zicht op het ‘landschap’ van olieraffinaderijen – als één van de beste openingsscènes ooit in de geschiedenis van de cinema.  Dat het meer dan zo’n vaart is gelopen (een vlucht over de Tesla Giga-Factory anno 2017 zou op dit moment correct(er) zijn) kon men toen natuurlijk niet vermoeden.  Alhoewel men met heel wat thema’s uit de film dan weer wél juist zat 35 jaar geleden : genetische manipulatie, de klimaatverandering, overbevolking,enz…  “Blade Runner” was volgens Denis Villeneuve “een heuse revolutie toen en zorgde ervoor dat twee genres – science-fiction en de film noir – werden gecombineerd met elkaar, iets wat nog nooit eerder was gedaan en een deel van mijn opvoeding werd op vlak van film lang voor ik zelf wist dat ik een filmmaker zou gaan worden”.

Villeneuve noemt het feit dat hij de kans kreeg van producent Andrew A. Kosove (CEO en mede-oprichter van Alcon Entertainment) om de film te gaan maken “één van de grootste complimenten in zijn carrière” alhoewel hij één voorwaarde had om de film te gaan maken.  Hij moest de spreekwoordelijke zegen krijgen van Ridley Scott.  En dat gebeurde ook.  Meer nog, Scott gaf hem de volledige vrijheid om de film te gaan maken en zei dat hij ten allen tijde mocht gebeld worden, wanneer Villeneuve hem ook maar enigszins nodig had of hulp op welk vlak ook kon gebruiken…

“Blade Runner 2049” heeft voldoende troeven om er een topper van een remake, een sublieme film in het science-fiction genre met andere woorden, van te maken.  Het vakmanschap van een Villeneuve staat buiten kijf, Harrison Ford blijft ook al niet onder de verwachtingen en Ryan Gosling was zoals de makers al tot vervelens toe verkondigden, de beste man voor de rol/job.  En toch blijven we met deze film op onze honger zitten.  Het verhaal zelf heeft onvoldoende elementen en schwung om je zeven kwartier lang in de ban te houden, het geheel lijkt wel een ‘director’s cut’ van een film met een verhaal dat in de helft van de tijd kon verteld worden.  Zonder veel moeite kan je hier een uur aan ‘deleted scenes’ selecteren om de Blade Runner die hards van deze wereld bij een Blu-ray release tevreden te stemmen.  “Blade Runner 2049” kan je vergelijken met de best rijdende en compleetst uitgeruste auto die aan een constante snelheid van 40 km/uur rijdt.  Het potentieel is aanwezig om je onwaarschijnlijk veel rijplezier te bezorgen maar de belevenis blijft om een aantal redenen te beperkt.