Chili Palmer, de (ex-)maffiosi die tegenwoordig als filmproducent door het leven gaat is er tijdens een namiddagje terrassen getuige van hoe Tommy Athens (James Woods) wordt vermoord door een man met een toupeetje. Dat zijn zwart glimmende Cadillac er ook aan gaat bij de aanslag is nog een extra tegenvaller. Een film maken over het levenseinde van de baas van een muziekmaatschappij? Hm... of deze afrekening gebruiken als mogelijkheid om de overstap te maken naar de muziek-business?

Het zijn dit soort overwegingen dat ertoe leidt dat Chili Palmer het zangeresje Linda Moon (je zou de lieve snoet van deze 22-jarige Christina Milian zo willen aflikken) onder zijn spreekwoordelijke vleugels neemt. En hiermee de woede van Raji op zijn hals haalt want die wil dat Linda haar contract van vijf jaar nog uitdoet. En wanneer Vince Vaughn en zijn homo-bodyguard/-buitenwipper niet kunnen beletten dat Moon met Palmer buitenwandelt gaat men een trapje hoger. Nick Carr dus (Harvey Keitel die met Be Cool ook al een ludiek carrière-uitstapje maakt na een pak geslaagde rollen uit het verleden). Gooi daar nog een groepje zware gangstas bij, een openstaande schuld, Russische huurmoordenaars, schud het allemaal eens flink en je hebt Be Cool.

Je merkt dat dit een scenario is, gebaseerd op de dominosteentjes-aanpak. Het ene zet het andere in beweging en het vallen van het ene steentje is al even oninteressant als het andere dat tegen de vlakte gaat. Alleen moet je in deze beeldspraak even de steentjes vervangen door filmscènes. De één steekt de schuld op de ander zodat iedereen wel iemand naar het leven staat of afmaakt. Voor de rest gaat het dus als vanzelf allemaal. Een goede film maken is niet makkelijk, laat staan een coole prent. Dat is de slotconclusie na 2 uur op deze Get Shorty sequel te zitten kijken. Overigens van de hand van F. Gary Gray, regisseur van The Negotiator, A Man Apart en The Italian Job (?!). Toegegeven, wel een slimme titel voor een vervolg. Maar daar houdt het dan ook mee op. Nochtans is er aan talent geen gebrek in Be Cool. Travolta, Thurman, Keitel, De Vito, het zijn niet van de minste. Zelfs The Rock kan nog tellen als gekende naam en in Amerika zullen ze er zelfs mee schermen dat iemand als Cedric The Entertainer in de film te zien is. Maar zelfs met Cedric in the house is er van genietbaar entertainment nauwelijks sprake. Het zijn de Russische personages en wat zich afspeelt in hun pandjeswinkeltje die nog voor de paar glimlachjes hebben gezorgd.

En toch hoopten we op een piekje in de film, al was het maar eentje dan... Wanneer we Uma Thurman en John Travolta met op de muzikale achtergrond Sexy van The Black Eyed Peas richting dansvloer zien trekken, dan wordt ons filmgeheugen automatisch geprikkeld op de plaats waar de beste herinneringen aan Pulp Fiction liggen opgeslagen. Toegegeven, het werd best wel een fijn dansje. Maar geen fijn filmpje.