Marvel zet de verovering van de multiplexen en dapper standhoudende buurtcinema’s verder met de twaalfde film uit hun universum, officieel de afsluitende titel van fase twee. Zonder rekening te houden met de Marvelfilms die buiten het MCU worden uitgebracht, welteverstaan. Als het beest maar een naam heeft, nietwaar. De naam van het beestje is ditmaal Ant-Man en ook al worden hier hoofdzakelijk nieuwe personages geïntroduceerd, er is geen gebrek aan knipogen naar de rest van de Marvelwereld, inclusief bruggetje naar het volgend jaar in mei te verwachten Captain America: Civil War.

Ant-Man verscheen voor het eerst in comicvorm in 1962, en verhaalt over wetenschapper Hank Pym (Michael Douglas) die een serum heeft uitgevonden dat de afstand tussen atomen kan beïnvloeden zodat hij mensen en zaken kan verkleinen. Zijn vroegere assistent Darren Cross (Corey Stoll) verfijnt de technologie om er oorlogswapens van te maken, wat niet naar de zin is van Pym. Die rekruteert huidig voormalig ex-inbreker Scott Lang (Paul Rudd) om in miniatuurvorm een stokje te steken voor de plannen van Cross, en dat met de hulp van een leger mieren die hij met een neurochip kan manipuleren.

Deze sum-miere synopsis toont reeds aan dat het ditmaal voor de fun is die primeert. En dan hebben we het nog niet gehad over de drie sidekicks (Michael Peña op kop) die Ant-Man bij momenten meer als een sitcom dan als een spectaculaire superheldenfilm laten ogen. Er zijn wel verwijzingen naar onder andere S.H.I.E.L.D., Hydra en The Avengers, maar episch wordt de film er niet door. Dit is eerder een humoristisch ingeblikte overvalfilm en heeft in die optiek zelfs appeal voor wie normaal gezien niets moet hebben van superheldenfilms waarin steden aan gort worden geschoten en geknokt. Hier wordt weliswaar een stadsmaquette met de grond gelijk gemaakt, de climax meet zich toch eerder Toy Story-allures aan. Ook de cast is knap ingeburgerd. Paul Rudd is uitstekend als flegmatieke mierenheld en Michael Douglas heeft eindelijk nog eens een grote rol te pakken waarin hij zijn talent kan botvieren zonder er zijn broek voor te moeten laten zakken. Een mens zou van minder heimwee krijgen naar Jack Colton.

Even zag het er niet goed uit voor Ant-Man toen oorspronkelijk regisseur Edgar Wright (Shaun of the Dead, Hot Fuzz) het aftrapte wegens creatieve meningsverschillen met Marvel. Nochtans was Wright al lang bezig met zijn adaptatie van Marvels kleinste held. Reeds in 2003 – lang voor er sprake was van het Marvel Cinematic Universum – schreef Wright samen met zijn scenariopartner Joe Cornish een scenario dat toen nog bedoeld was voor de onafhankelijke productiefirma Artisan Entertainment, die inmiddels volledig is opgeslokt door Lionsgate. Veel gebeurde er niet met het project, waarop het duo Marvel rechtstreeks benaderde. Kevin Feige, die binnen Marvel verantwoordelijk is voor de filmprojecten, was meteen enthousiast. Toch bleef het project op de plank liggen en werd het voorbijgestoken door duizend en een andere Marvel-projecten. Wright en Cornish bleven intussen hun draft verfijnen, tot wanneer Feige het project uiteindelijk inplande als afsluiter van de tweede MCU-fase.

En dan, midden in volle preproductie – in mei 2014 om precies te zijn – verlieten Wright en Cornish het product. Alle belangrijkste rollen waren al gecast, en alle zeilen waren gezet. Maar blijkbaar zagen Feige en Wright de koers die het project moest varen inmiddels anders. De film uitstellen was geen optie meer, dus moesten ze bij Marvel op zoek naar een vervanger. Opvallend is dat de studio hun pijlen richtte op regisseurs met vooral komische titels op hun cv: Ruben Fleischer (Zombieland), Rawson Marshall Thurber (Dodgeball, We’re the Millers), Nicholas Stoller (Forgetting Sarah Marshall, Neighbors) en David Wain (Role Models). Uiteindelijk kreeg Peyton Reed (Down With Love, Yes Man) het project in de schoot geworpen een maand vooraleer de opnames in augustus van start gingen. Paul Rudd herschreef daarop samen met Adam McKay bepaalde delen van Wrights originele script.

In welke mate de invloed van Wright en coscenarist Joe Cornish nog duidelijk is in het finale product, zullen we waarschijnlijk nooit weten. Feit is dat de gedwongen interactie tussen twee creatieve teams niet zichtbaar is op het scherm. Ant-Man is misschien wel de meest joviale Marveltitel dusver en scoort netjes als pretentieloos zomeramusement voor wie het verstand graag op nul zet en tegelijkertijd nog bij de pinken genoeg is om door te hebben dat hij of zij niet voor een complete idioot wordt versleten. Klein maar fijn entertainment dus, ook al hebben we het allemaal al eens eerder gezien. Voor wie graag nog meer gekrompen (anti)helden aan het werk ziet: de betere (online) dvd-winkel of het wereldwijde web afspeuren naar Jack Arnolds klassieker The Incredible Shrinking Man uit 1957 is in elk geval een must.