Tieners en pubers die nog niet internetgevoelig zijn, het lef ontberen om een blootblad te bepotelen of technisch niet onderlegd zijn om het kinderslot op de dvd-speler te kraken maar die toch op geregelde tijden een blote borst willen zien (ook in die weken dat er geen film met Kate Winslet op het programma staat), kunnen moeiteloos terecht bij “Role Models”. Een komedie die het vrije borstenwapperen uit de jaren tachtig mixt met een politiek correcte levensles, en ontegensprekelijk geënt is op de nieuwe golf raunchy comedies die Judd Apatow in het leven heeft geblazen.

Danny (Paul Rudd) en Wheeler (Seann William Scott) werken voor Minotaur, een soort “Green Bull” energiedrankje dat door de marketingbonzen wordt verkocht als het perfecte (tegen)gif tegen drugs. Het duo schuimt alle middelbare scholen af om de blijde antidrugboodschap te verkondigen, maar dat loopt niet altijd van een leien dak. Zeker niet als Danny zich geconfronteerd ziet met een niet zo fleurige periode in zijn leven. Zijn vriendin Beth (Elizabeth Banks) heeft het immers gehad met zijn onzekerheid en kapsones, en ze besluit hem te dumpen, zelfs nadat Danny haar ten huwelijk vraagt. Van het een komt het ander en wanneer Danny geconfronteerd wordt met parkeerwachters die de Minotaurjeep willen wegslepen, gaat zijn incasseringsvermogen in overdrive. Gevolg: de Minotaurjeep die tegen de standbeeldmascotte van een school kleeft.

Danny en Wheeler krijgen de keuze: of elk dertig dagen naar de cel of elk honderdvijftig uren gemeenschapsdienst als ‘ouder’ bij de kinderopvangdienst Sturdy Wings. Daar worden kinderen geëntertaind die bij hun ouders niet altijd de noodzakelijke aandacht krijgen of die onhandelbaar zijn. Danny wordt de begeleider van Augie (Christopher Mintz-Plasse uit “Superbad”), een nerd die constant in de fantasiewereld van LAIRE leeft, een kruising tussen Middeleeuwse ridders en Tolkiens Middel-Aarde. Wheeler wordt de ersatzvader van Ronnie (Bobb’e J. Thompson), een vuilbekkende zwarte tienjarige die al zijn vorige begeleiders na aan dag al huiswaarts stuurde. Danny en Wheeler merken snel in welke heksenketel ze terecht zijn gekomen, en denken er ernstig over na om toch maar naar de cel te verhuizen. Maar uiteraard groeien hun poulains na verloop van tijd naar hen toe, en blijkt alles het begin te zijn van een mooie vriendschap…

Het scenario van “Role Models” verbindt de gebruikelijke clichés (ja hoor, de relschoppers worden dikke maatjes met de kids) maar de dialogen en one-liners zijn vaak puntig genoeg om van “Role Models” een vermakelijk tussendoortje te maken waarin de plussen de minnen zonder al te veel moeite overstijgen. De film is vooral verteerbaar door de vertolkingen van Paul Rudd en Seann William Scott. Niet dat zij een nieuwe invulling geven aan de materie, maar het doet deugd om toch eens minder verwachte gezichten te zien in rollen die zowat door iedereen in het komedielandschap (Ben Stiller, Owen Wilson, Vince Vaughn, Steve Carell) onderling inwisselbaar of invulbaar zijn.

Verandering van spijs doet dus eten: al is het niveau van de grappen zeker niet constant. Voor elke dijenkletser is er wel een moment van plaatsvervangende schaamte te vinden (de zotte praat die kampleidster Jennifer Lynch uit haar botten slaat). Ook de climax duurt veel te lang, maar toch blijft “Role Models” overeind als een verre van onaardige komedie die zowel de liefhebbers van KISS als van Wings met de nodige vleugelwijdte over de streep trekt.