Chocolatiers aller landen, verenigt u. De lustopwekkende/vervangende kracht van jullie product wordt immers eens te meer met veel toeters en bellen belicht. Maak er een marketingactie van, zou ik zeggen. Wat nog steeds gemeengoed is in veel tijdschriften en pseudo-wetenschappelijke randberichten vormt immers een apart hoofdstuk in de bestseller 'Down With Love' van self-made woman Barbara Novak (Renée Zellweger). Filmisch verplaatsen we er ons wel voor naar het begin van de jaren zestig, de periode waarin deze film zich (bewust) afspeelt. Stoere Barbara steekt het niet onder stoelen of banken dat ze zelfbevredigend heil zoekt in chocoladewaren als de mannen haar opnieuw in de steek laten of als ze op het punt staat verliefd te worden. Vrouwen kunnen immers niet wedijveren aan de top, net omdat ze steeds verliefd worden. Schakel liefde uit (voor alle duidelijkheid: seks mag wel, zolang er maar geen liefde bij komt kijken) en voilà hét recept voor succesvolle vrouwen aan de top.

Uiteraard zijn er mannelijke kapers op de kust om Barbara's theorie in de kiem te smoren. Don Juan van dienst is Catcher Block (Ewan McGregor), sterjournalist van het mannenmagazine 'Know'. Aanvankelijk is hij niet geïnteresseerd in Barbara's verhaal, totdat haar boek een mondiale bestseller blijkt en zijn vele liefjes boven en onder de evenaar van zich beginnen af te bijten.Oh gruwel. Catcher Block zint op wraak, meet zich de alias van astronaut Zip Martin aan en begint aan zijn plan om Barbara Novak te verleiden en te outen als de vrijgevochten vrouw die er echter zelf niet in slaagt om het liefdesloze credo van haar boek te handhaven…

Let's do the timewarp again, zowat het credo dat schuilgaat achter het productieproces van deze romantische komedie. Het is niet de eerste keer dat we dit jaar bewust terug in de tijd gaan. Het schitterende Far From Heaven maakte een fiftiesfilm die er uit zag of hij uit de jaren vijftig kwam overgewaaid, en deze Down With Love volgt het stramien van de vele brave sekskomedies uit de jaren zestig (en die met Doris Day en Rock Hudson in het bijzonder). Day en Hudson waren in de sixties samen te zien in een paar romantische komedies waarin er niet over seks werd gesproken, maar waarin er wel veel 'stoute dingen' werden gesuggereerd. De bekendste van die films is Pillow Talk (die eigenlijk uit 1959 stamt). Day was daarin een binnenhuisarchitecte die een telefoonlijn deelt met componist/flierefluiter Hudson. Beiden hebben elkaar nog nooit gezien, maar Day raakt geirriteerd door de vele liefjes van Hudson die steeds naar haar bellen. Haat op het eerste gehoor tussen de beide seksen dus, totdat ze elkaar ontmoeten, en (niet wetend wie wie is) Cupido naar hartelust zijn pijlen mag bovenhalen. Als u ook nog weet dat Hudson zich in de film een valse alias aanmeet om Day te verleiden en dat de twee elkaar meermaals een hak zetten vooraleer in hetzelfde bed te belanden, dan is het wel heel duidelijk waar scenaristen Eve Ahlert en Dennis Drake (Legally Blonde 2 en een paar afleveringen van de tv-sitcom The Nanny) de mosterd haalden. Op het visuele hommagedeel van Down With Love valt weinig aan te merken. De luxueuze lofts, de kleren, de make-up, de kantoren, de gebouwen, de wagens,… ze lijken stuk voor stuk via een teletijdmachine uit het Doris Day-tijdperk naar 2003 getransporteerd. Het scenario trouwens ook, behalve dat er deze keer wel open over seks wordt gepraat in plaats van rond de pot te draaien. De keren dat de makers van 'Down With Love' die lijn bewust overschrijden zorgen trouwens niet meteen voor de meest succesvolle scènes uit de film. De parodie op de split-screen scènes uit Pillow Talk wordt bijvoorbeeld gekruid met een suggestieve montage die zelfs in de Austin Powers-films niet grappig zou zijn. Wat de acteerprestaties betreft : Zellweger doet te hard haar best om Day te zijn (Sarah Paulson komt er beter van af als vrouwelijke sidekick, een rol die destijds veelal door Thelma Ritter werd ingevuld) en voor McGregor is dit overduidelijk een fun tussendoortje. Het best is nog David Hyde-Pierce die Tony Randall zo goed imiteert dat hij wel zijn zoon lijkt. Tony Randall was in Pillow Talk de financier/beste vriend van Hudson, en mag bij wijze van eerbetoon in deze film de bijrol vertolken van Barnes, de uitgever van het boek 'Down With Love'. De beste grap in de film is eigenlijk ook een eerbetoon, maar zo obscuur en vroeg dat hij waarschijnlijk enkel maar door echte cinefielen wordt gesmaakt : het hele oude widescreen logo van Fox wordt tijdens de begingeneriek nog eens van stal gehaald. Los van het visuele moois (de begingeneriek slaat trouwens volledig de spijker op de kop)… ontkoppel het scenario van het hommagedeel, en het enige dat overblijft is voorspelbare dwangbuisromantiek.