Mediafiguur Danny Wallace is een bezige bij. Al op dertienjarige leeftijd schreef deze Brit recensies van videospelletjes en op zijn tweeëntwintigste was hij reeds producer bij de BBC. Met een aantal geslaagde experimenten haalde hij een paar jaar terug regelmatig het nieuws: met “Join Me” riep hij mensen wereldwijd op om goede daden te doen op vrijdag, en zijn tv-programma “How To Start Your Own Country” liep in handen van Rob Van Oudenhoven en vtm spaak op Vlaamse bodem als “Robland”. Zijn misschien wel meest bekende stunt schopte het inmiddels tot Hollywoodfilm. In 2005 beschreef Wallace in zijn boek “Yes Man” hoe hij gedurende zes maand tegen elke vraag die hem werd gesteld “ja” zei in plaats van “neen” om uit te zoeken of zijn leven op die manier drastisch zou veranderen. Dat boek dient nu als uitgangspunt voor een fictieve adaptatie waarin de jaknikker van dienst Carl Allen is, een ietwat suffe kredietverlenende bediende bij een bank.

Suf is uiteraard maar een vertekenend woord als je weet dat Carl wordt vertolkt door Jim Carrey, die nog eens ongebreideld zichzelf mag zijn (wat toch ook al weer drie jaar geleden is, in het schabouwelijke “Fun With Dick And Jane” om precies te zijn). Carl is op zich geen onaardige peer, maar nadat zijn vrouw hem verliet sluit hij zich van de wereld af. Hij houdt zelfs zijn vriendenkring op afstand en vult zijn avonden thuis voor de buis in. Tot hij zich laat overhalen door een oude kennis om naar een seminarie van Terrence Bundley (Terence Stamp) te gaan. Deze goeroe overtuigt zijn volgelingen om ja te zeggen tegen elke uitdaging en belooft hen zo een opwindend en verrijkend leven. Willens nillens neemt Carl de proef op de som. Door een lift aan te bieden aan een bij de pinken zijnde dakloze komt hij inderdaad tot het besef dat het leven rare en vaak leuke bokkensprongen maakt, zelfs al moet hij daarvoor Tabasco snuiven of de getuigen van Jehovah tolereren…

Carrey en gekke bekken: het is een combinatie die niet noodzakelijk succesvol is (zie “Liar Liar” en “Bruce Almighty”), maar ditmaal levert het een film op die zowaar ‘charmant’ te noemen is. Niet dat “Yes Man” zonder kleerscheuren de eindstreep haalt. Het blijft natuurlijk een typisch Amerikaanse komedie met een ingebouwde levensles in het laatste kwartier. Eentje die er zelfs met de mokerhamer wordt ingeplet. Sommige filmmakers denken echt dat het publiek een bende uilen is die nog nooit van subtiliteit heeft gehoord. Alleen al voor die minachting is dit een film waar je niet heen kan zonder met rollende ogen buiten te komen.

Ook andere scènes zijn tenenkrommend slecht: de scène waarin een volledige menigte (brandweerlui inclusief) samen met Carrey - die een man wil beletten om van een appartement te springen - vlotjes het obscure “Jumper” van Third Eye Blind begint te kwelen is volledig van de pot gerukt. Ook opvallend is dat de makers erg hun best doen om deze film te kneden naar het momenteel hippe en stoute universum van Judd Apatow. Zo beschikt Carrey over vuile praat spuiende en nerdy vrienden, en laat hij zich zelfs oraal bevredigen door een vijfenzestigplusdame die weliswaar zo vriendelijk is om haar vals gebit uit te nemen. Een tof aperitiefje voor iedereen die ja zegt tegen beerputcinema zowaar.

En toch heeft deze film ondanks alle uitschuivers iets waardoor we zowaar regelmatig een glimlach betrapten op ons gezicht. Een verdienste die grotendeels te danken is aan de bevallige vertolking van Zooey Deschanel, die hiermee haar distelvertolking uit “The Happening” een welgekomen trap onder de kont geeft. Een halfgeslaagde komedie dus: aan jullie om te beslissen of het glas halfleeg of –vol is. Voor de fans van Eels stroomt het glas waarschijnlijk over, want de soundtrack telt maar liefst negen songs van deze band, en daarnaast componeerde Eelsfrontman Mark Everett ook mee aan de soundtrack. En ook de liefhebbers van Harry Potter krijgen in deze film heel wat productplacementpropaganda te slikken: of hoe producer David Heyman van “Yes Man” ongegeneerd een forum maakt om zijn succesvolle filmserie nog eens te pluggen.