Het folkloresensatienieuws dat geheimzinnige en paranormale gebeurtenissen het zot in de kop plaatsten van elke nieuwe eigenaar van het huis op Ocean Drive 112 in Amityville nadat er daar in november 1974 een gruwelijke gezinsmoord had plaatsgevonden, schoof in 1983 even naar de achterbank voor Amityville 3-D, de derde titel uit de Amityvillefranchise. Een franchise waarvan intussen niemand meer weet hoeveel films, parodieën of titelpikkerijen er in de loop der jaren zijn gemaakt. Laat staan dat iemand het zou willen weten.

Begin jaren tachtig was het allemaal nog overzichtelijk. En gemakkelijk: Amityville. 3-D was gewoon de derde. En oh ja, gedraaid in 3D. Want films in reliëf waren ietwat in de mode dat jaar, zoals ook Friday the 13th Part III, Jaws 3-D, The Treasure of the Four Crowns, Spacehunter, Metalstorm en The Man Who Wasn’t There probeerden aan te tonen.

In tegenstelling tot The Amityville Horror (1979) en Amityville II: The Posession (1982) trok producent Dino de Laurentiis hier voluit de op dat moment populaire Poltergeist-kaart. De eigenlijke moorden worden nog wel geparafraseerd aan de zijkant van de plot, los aan de haak gewogen is dit echter een spookgeschiedenis met een monster in de kelder. In deze Amityville-film verandert de eigenaar van het huis niet in een psychopaat, maar is het huis eigenlijk zelf de moordenaar van dienst. Het pand komt ditmaal in handen van een parapsycholoog (Tony Roberts) nadat hij de vorige eigenaren ontmaskerde als valse media … excuus, mediums die gebruik maakten van de goedgelovigheid van ‘contact met dode geliefden’-zoekende klanten. Roberts blijft redelijk stoïcijns onder alle vreemde en spectrale dingen die rond en in het huis gebeuren, zelfs als zijn dochter (Lori Loughlin) ten prooi valt aan de monsterlijke maalstroom.

Richard Fleischer probeert de nonsens zo relevant-spannend mogelijk in beeld te brengen, maar continuïteit krijgt hij niet in het geheel. Nochtans zijn er een paar losse set pieces die je met wat goede wil en secondelijm kan vasthechten aan het vakje ‘best ok eigenlijk als je niet te kritisch bent’. Opvallend is ook hoe Amityville 3-D zich in tegenstelling tot de vorige twee meer mature voorgangers ongegeneerd op de tienermarkt richt met de 3D-effecten, jeugdige namen in de cast – ook Meg Ryan is van de partij, zij het toen nog als illustere onbekende in wat haar laatste film was voor ze drie jaar later in Top Gun te zien was – en dan uiteraard het latexmonster dat op het eind even piepkeduik mag komen spelen.

Helaas voor de boekhouders van de Laurentiis en verdeler Orion Pictures kwam het jonge grut niet in grote getale opdagen en de lauwe ontvangst aan de kassa’s zorgde ervoor dat zowat elke Amityvillefilm die nog volgde rechtstreeks voor video, dvd of streaming – hopla, thuiskijkmateriaal in een evolutieve notendop – werd gedraaid. De eerste daarvan was het in 1989 door begenadigd televisievakman Sandor Stern afgeleverde Amityville 4: The Evil Escapes. Die van de poppenthriller Pin, ja. En ook de scenarist van de originele The Amityville Horror. Pas in 2005 kwam er nog eens een Amityville Horror in de zalen, en dat was dan meteen een – vrij teleurstellende – remake van de trendsetter uit 1979. Edoch, andere film, andere tijd, andere tekst is dat.