Huivert u als een onverwachte windstoot de windfluisteraar beroert? Begint u opgewonden te krijsen als u een trailer voor een romantische komedie ziet waarin de hoofdactrice minstens drie keer uitschuift en waarin u een vleugje huwelijksmakerij opvangt? Schrikt u wel eens van uw eigen spiegelbeeld? Proficiat, een visie van The Amityville Horror jaagt u ongetwijfeld het bioszitje voor u in. Behoort u niet tot deze drie doelgroepen, dan zult u The Amityville Horror misschien wel komen bekijken, vraag is of u er veel zult aan hebben. Zeker niet als u al een vroegere Amityville-prent zag: in dat geval is deze nieuwe versie volledig déjà vu en entendu. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal krijgen we te lezen bij het begin van de prent. Yeah right... intussen is nochtans al afdoende bewezen dat het Amityville-verhaal hele grote onzin is, en enkel om financiële redenen uit de duim gezogen. In 1974 moordt de jonge Ronnie DeFeo zijn hele familie uit: moeder, vader, broertje, zusjes, iedereen werd koelbloedig afgeknald in een landhuis in Amityville. De dader beweert dat hij het deed omdat hij stemmen hoorde die het hem bevolen. Dat de dader stemmen hoorde zal wel waar zijn (hij was een LSD-verslaafde), maar dat ze vanuit het huis kwamen is iets helemaal anders natuurlijk. Een jaar later komt de familie Lutz in het Amityville-huis wonen nadat ze het voor een (toch nog altijd zwaar) prikje konden kopen. Reeds op de eerste dag begint het huis rare kuren te vertonen, hoort pa Lutz stemmen die zeggen dat hij zijn familie moet vermoorden en is het huis eensklaps bevolkt door levende doden. Als zelfs een exorcist geen uitweg ziet, staat er de Lutzes maar één ding te doen: wegwezen vooraleer ze net als de DeFeo's (en families voor hen) prooien worden van de wraakzuchtige rondspokende geesten.

Dat Ronnie DeFeo zijn familie vermoordde is een vaststaand feit. Dat de familie Lutz een jaar later in het huis kwam wonen ook. Dat ze het na omstreeks een maand verlieten, en beweerden dat het spookte ook. Al de rest is pure nonsens uit het genre ‘only in America’. De Lutzen hadden immers zware geldschulden en besloten mee te profiteren van de DeFeo-horror met hun neprelaas. De advocaat van de dader had hier ook wel oren naar: indien hij kon aantonen dat de moorden werden gepleegd onder invloed van mysterieuze krachten uit het hiernamaals kon hij zijn cliënt misschien wel vrijpleiten. Het verhaal van de Lutzen werd een bestseller en in 1979 volgde de eerste verfilming, die prompt uitgroeide tot een cultsucces (alhoewel het kwalitatief allemaal niet veel voorstelde). En de kaskoe werd verder uitgemolken: in 1982 volgde een prequel, waarin het 'echte’ verhaal van de DeFeo’s werd verteld (zij het onder een andere naam). In principe ging het uiteraard om een remake, compleet met een laatste halfuur dat van The Exorcist werd geript. Maar het kon nog erger: amper een jaar later kwam er nog een vervolg (in 3-D) en daarin werd het kwaad herleid tot een rubberen monster dat in een poel onder het huis leefde. Daarna verliet Amityville de bioscopen, en volgden er een hele reeks video-vervolgen, waarin het kwaad onder andere huisde in een staande klok, een spiegel en een poppenhuis.

Deze remake van de originele film kent een paar goed getimede boe-effecten (weliswaar gepikt uit o.a. The Grudge) en is technisch ongetwijfeld de beste film uit de reeks. Maar het is en blijft een voorspelbaar zootje, waarin vooral de herhaling na een tijdje serieus begint te vervelen (en dan duurt de film zonder eindgeneriek nog maar amper tachtig minuten). We krijgen ontelbaar veel scènes te zien waarin George Lutz stemmen hoort en waarin hij met een bijl loopt te zwaaien, maar als puntje bij paaltje komt laat hij zich toch nogal vrij eenvoudig in de luren leggen door zijn familie. Het nevenverhaal met de exorcist is helemaal van de pot gerukt: de priester neemt de benen nadat hij na zijn wijwatergesprenkel aangevallen wordt door een zwerm vliegen en laat Kathy Lutz aan haar lot over, zelfs nadat hij ziet dat de dochter des huizes speelt met de teddybeer die een jaar daarvoor werd begraven met het doodgeschoten meisje. Verkeerde jobkeuze, noemen ze zoiets. De film wordt op die momenten gewild slecht (en grappig), zodat de film zowaar nog bijna tot een ‘guilty pleasure’ uitgroeit. De scène met de babysitter is eigenlijk nog beter: moeder Lutz wil niet dat haar zoon alleen thuisblijft en vertrouwt hem zelfs nog liever toe aan een zestienjarige schaars gekleerde lellebel. Tjongejongejonge… Kortom, deze film heeft bitter weinig te bieden voor de geoefende horrorkijker met minstens een spookhuizenfilm achter de kiezen. En voor het jonge volkje dat bij de film binnensluipt of nog moet ingewijd worden in het genre van ‘de spannende film’: geen paniek, het is allemaal maar om te lachen. En ook een beetje om te geeuwen.