Diep in de onherbergzame wildernis doet een groep Amerikanen waar ze rijkelijk voor beloond wordt maar wat velen al met hun leven mochten bekopen: jagen op dieren om die vervolgens te stropen en met de dure vachten aan de haal te gaan om die bij hun terugkomst voor grof geld te verkopen. Maar de aanwezige indianenstammen laten dit niet zonder pijl, bijl of spreekwoordelijke slag of stoot gebeuren. In die mate dat na een aanval van een groep Arikara indianen (Ree genoemd door de pelsjagers) van de groep van iets meer dan 40 mannen nauwelijks nog de helft overschiet. Men vertrekt nog net op tijd maar een deel van de dierenvachten moet men achterlaten. Al snel ontstaat op de boot een discussie over wat de veiligste manier is om uit de handen van de indianen te blijven en onder impuls van Hugh Glass (Leonardo DiCaprio) kiest men ervoor om terug aan land te gaan, de boot achter te laten en hun weg verder te zetten over land.
Maar daar slaat het noodlot voor Hugh Glass ongenadig toe. Hij wordt aangevallen door een grizzly-beer (wat ons betreft nu al het beste in beeld gebrachte en meest spectaculaire, waarheidsgetrouwe berengevecht aller tijden…) , overleeft het gevecht met het enorme beest maar net en blijft zwaar gekwetst achter. De groep pelsjagers hebben er meteen een extra probleem bij. Waar men aanvankelijk uit de handen van de met vederen getooide roodhuiden leek te kunnen blijven krijgt men er met de zwaargewonde Glass nu een flink blok aan het been bij. Kapitein en Bevelhebber Henry besluit om Glass achter te laten onder de hoede van drie vrijwilligers die er een flink stuiver kunnen aan verdienen. En belooft uiteraard later terug te keren om de onfortuinlijke Glass op te halen. Maar snel blijkt dat de gemaakte afspraken niet door elk van de drie ter harte worden genomen. En is duidelijk dat de op sterven na dode Glass eigenlijk ten dode is opgeschreven…

De filmografie van regisseur Alejandro G. Inaritu begint puur Filmfreak sterren-matig bekeken, indrukwekkende vormen aan te nemen : Babel, Birdman en 21 Grams om er maar drie te noemen, telkens goed voor topcinema met terecht toegekende filmprijzen. Voor Birdman won hij nog de Oscar voor ‘Beste film’ en nog geen jaar later pakt hij weeral uit met een film die zowaar al voor vier Golden Globes werd genomineerd en niet in de minste categorieën : Beste film/drama, Beste regisseur, Beste acteur (DiCaprio, jawel) en Beste ‘score’ (filmmuziek dus). Terecht.

Aan de imposante cast en de regisseur mag je ook Oscar-winnaar Emmanuel 'Chivo' Lubezki als belangrijke pion toevoegen. Die is verantwoordelijk voor de fotografie/het camerawerk dat opnieuw een staaltje vakmanskunst van de bovenste plank is geworden. De ongerepte natuur wordt in beeld gebracht op een manier die ronduit indrukwekkend is. De onherbergzaamheid van alles, de wildernis, de onvoorstelbare kracht van water, de adembenemende landschappen en in het midden van dat alles : de mens. In samenspraak met regisseur Innaritu besliste Lubezki om de in chronologische volgorde opgenomen film te gaan draaien met ondersteuning van enkel de lichtbronnen van toen – de zon en het licht van vuur bv. – en op geen enkel moment kunstlicht te gaan gebruiken. Gemakkelijker gezegd dan gedaan en nog het best te omschrijven als 'creatief omgaan met het licht van de natuur'.

The Revenant werd opgenomen in Canada en Argentinië, niet echt een voor de hand liggende keuze maar één die heel bewust door de makers en de cast werd gemaakt om zo dicht als mogelijk de omstandigheden te benaderen zoals die zich begin de negentiende eeuw afspeelden. De tijden mogen dan wel veranderd zijn, de wildernis en de natuur op de vermelde plaatsen niét en het onvoorspelbare weer in de ongerepte natuur die je er nog kan vinden al zeker niet.
Zoals gezegd is The Revenant gebaseerd op ware gebeurtenissen. De in 1773 geboren Hugh Glass besloot in 1823 om deel te nemen aan de expeditie van Kapitein Andrew Henry, Glass zelf deed het in dienst van de ‘Rocky Mountain Fur Company’. Die trok richting de Missouri-rivier waar hij in de omgeving van wat nu gekend staat als Lemmon werd aangevallen door een enorme grizzlybeer. Toen hij na een onwaarschijnlijke tocht door de wildernis levend opdook in het fort van zijn makkers werd het ongelooflijke verhaal na een tijd opgepikt door de kranten die het verhaal wereldkundig maakten. Er volgden hierna vanzelfsprekend heel wat biografieën en verhalen maar het was Michael Punke die er in 2002 één uitbracht die prat kon gaan op de meest verregaande research tot dan toe: The Revenant : A Novel of Revenge. Het werd meteen de basis voor het scenario van de film.
Maar Innaritu liet zich hiernaast ook nog bijstaan door een team van experts waaronder historicus Clay Landry, verbonden aan de enige twee musea die aansluiten op de vermelde periode: Het 'Museum of the Mountain Man' in Wyoming en het 'Museum of the Fur Trade' in Nebraska. Innaritu kon zich geen betere partner voorstellen om cast en crew te informeren over werkelijk alles waarmee de pelsjagers geconfronteerd werden dan Landry. Niet dat het bij Landry alleen bleef: Innaritu deed onder andere ook nog een beroep op een andere adviseur: Loren Yellowbird Sr., een heuse Arikara historicus en antropoloog die er mee voor zorgde dat zelfs tot het taalgebruik van de indianenstam toe in de film authentiek was. We gebruikten daarnet de uitdrukking onder andere. Waarmee we bedoelen dat het dus niet bleef bij die twee zwaargewichten op informatief vlak. We besparen je het volledige lijstje maar je snapt allicht het plaatje: Innaritu liet niets aan het toeval over om de authentciteit van toen zo hoog mogelijk te houden in zijn nieuwste film. Dit kon moeilijk anders dan resulteren in zo’n sterke film als The Revenant.

Di Caprio’s rol/speech als Jordan Belfort in The Wolf of Wall Street van bijna twee jaar geleden is maar één filmvoorbeeld dat aantoont hoe de acteur gegroeid is in zijn vak. Op zijn schouw staat nu ook al een Golden Globe – het is nog even wachten op die Oscar Leonardo - en met zijn rol in The Revenant doet hij een zoveelste gooi naar de begeerde filmprijs-beeldjes.
Want dit is een rol waarvan ieder weldenkend mens zich afvraagt hoe ver het allemaal kan en mag gaan voor een acteur. Soms gaat het om een ware metamorfose die in een aantal gevallen gepaard gaat met het balanceren op het lijntje dat gezond van ongezond scheidt, soms vergt een overtuigende acteerprestatie en een op zich al moeilijke rol een onwaarschijnlijk inlevingsvermogen. Het moet voor een acteur een enorme opgave zijn zich in te leven in een rol als die van Glass in The Revenant, ongetwijfeld één van de moeilijkste rollen die DiCaprio ooit vertolkte en neen we zijn The Aviator niet vergeten. Zowel op fysiek als mentaal vlak heeft DiCaprio nog eens de bakens verzet, zijn persoonlijke grenzen verlegd, waarbij hij zelfs een aantal van zijn scènes/stunts zelf uitvoerde: naakt het ijskoude vrieswater intrekken bijvoorbeeld, in een kolkende rivier springen, begraven worden in de sneeuw… Heel opmerkelijk, idem voor het feit dat, eens hij voor dood wordt achtergelaten er in de film zowel letterlijk als figuurlijk alleen voor staat…

En dan is er nog de filmmuziek van The Revenant. Die is van de hand van Ryuichi Sakamoto en Alva Noto. Opvallend is dat de eerst vermelde op vlak van filmmuziek maar een beperkte inbreng had tot nu toe met als belangrijkste realisatie de muziek voor Nagasaki: Memories of my Son van Yoji Yamada. De beste manier om de fotografie, het camerawerk, de prachtige beelden van de natuur en natuurlijk ook de film zelf te gaan ondersteunen is natuurlijk met muziek. Het is volop genieten wanneer het belangrijkste thema uit de soundtrack van deze film weer eens de kop opsteekt bij een shot die ook al op indrukwekkende wijze het desolate, spierwitte sneeuwlandschap voor de lens haalt. Traag, vol, imponerend. Knap.

Voor 2016 hopen we op een gezond en succesvol jaar – hey dit lijkt zo’n beetje op een nieuwjaarsboodschap in een uitgebreide bioscooprecensie – maar het blijft natuurlijk afwachten of die wensen bewaarheid worden of niet. Maar op filmvlak ligt het anders. Er zijn nu al zekerheden: met een topper als The Revenant en die andere klepper die wordt uitgebracht op 6 januari staat nu al vast dat 2016 een topjaar wordt of in elk geval al heel sterk opent in januari…