In het geval van 21 Grams ligt het wat moeilijk om veel te vertellen over de inhoud van de film want hoe minder je er vanaf weet, hoe beter. Denk misschien aan wat de trailer te bieden had. Wanneer we sterven verliezen we op het bewuste moment 21 gram van ons lichaamsgewicht. 21 gram, het gewicht van vijf muntjes, of misschien ook het gewicht van onze ziel? We kunnen wel kwijt dat de dood en het sterven als slotstuk van ieder menselijk wezen de gemeenschappelijke noemer is. Gemeenschappelijk omdat de hoofdpersonages in 21 Grams op een of andere manier met de dood worden geconfronteerd. Direct of indirect want het kan gaan over de verantwoordelijkheid dragen voor iemands dood, het verliezen van iemand die je heel dierbaar was of zelf op het einde van zijn leven gekomen zijn. Drie verhalen in één film dus die op een heel bijzondere manier met elkaar verbonden zijn. Alhoewel het maar stilaan tot de kijker doordringt wat de link is tussen de drie en wat ze voor elkaar betekenen, wat ze elkaar aangedaan hebben,...

21 Grams is gebaseerd op één van de beste filmscenario's van de laatste jaren. Een stevige brok zalige cinema die eigenlijk nog veel meer is dan gewoon het brengen van drie verhalen die op een of andere manier in verband staan met elkaar. Als finesse wordt de chronologie dan nog eens flink door elkaar gehaald ook. Het lijkt wel alsof men na het beëindigen van de opnames in elk van de drie afzonderlijke rollen pellicule flink de schaar heeft gezet en alle stukjes hierna terug na elkaar gemonteerd in iets wat alleen maar op een willekeurige volgorde lijkt. Het zorgt er in elk geval voor dat je als kijker bijzonder geconcentreerd bent en blijft, kenners zullen deze sterke cinema maximaal in zich opnemen want het is eerder uitzonderlijk dat twee uur film het niveau haalt van 21 Grams. 21 Grams is dus zonder twijfel een must-have.

Het sublieme scenario is op een bijzondere manier uitgewerkt, we kunnen nauwelijks geloven dat men dit over het hoofd gezien heeft bij het toekennen van de nominaties voor een Oscar. Rodrigo Prieto is verantwoordelijk voor het camerawerk dat ook al anders is. 21 Grams is bijna integraal gefilmd met een handcamera wat zorgt voor een bijzondere, intense sfeer. Het zou de acteurs naar verluidt ook positief beïnvloed hebben tijdens het draaien. De afwezigheid van de gebruikelijke camera's en alles wat daarbij hoort maakte het hen allicht iets makkelijker om zich volledig te geven en de camera even weg te denken.

En dat is te merken. Benicio Del Toro en Naomi Watts gingen zelden zo tot het uiterste wat hun kunnen betreft. Benicio Del Toro, een herboren ex-gevangene Jack en Naomi Watts als de rouwende moeder Cristina zijn hiermee nochtans niet aan hun gemakkelijkste rol toe maar het bewijst dat een getalenteerd acteur/actrice tot uitzonderlijke prestaties in staat is als een regisseur van het kaliber Alejandro Gonzélez Innarritu (Amores Perros) een verrukkelijk scenario in handen krijgt en dat met een heel duidelijke visie kan vertalen naar een film.

Zijn enthousiasme en persoonlijke betrokkenheid bij het project blijkt ook uit het enige extra bij deze (koop-)dvd. De filmmaker heeft het hierin onder andere over zijn bijzondere interesse voor een aantal zaken die centraal staan in de film. Ook hier is weer te zien dat cast & crew geïnspireerd worden door een kleine ceremonie bij begin en einde van de film. En gaan we geloven dat iedereen zich volledig heeft gegeven in de passie waar het hem om gaat eigenlijk: film. Opmerkelijk is ook het slotstatement van de regisseur die stelt dat een film eigenlijk geen einde zou mogen hebben en in feite één grote (levens)les is. Het houdt steek voor wat 21 Grams betreft.

Op het Internationaal Filmfestival van Venetië in 2003 drukte men al zijn waardering uit door Sean Penn de prijs voor Beste acteur te geven, terwijl Del Toro en Watts de publieksprijs kregen voor beste acteur en actrice. Wij delen voor de volle 100 % hun enthousiasme. 21 Grams is één van de beste films die wij zagen dit jaar...