Objection, your honour. Die gerechtelijke tegenkanting was in de Hollywoodcinema van de jaren negentig vaak te horen. Met dank aan het oeuvre van John Grisham dat toen gretig werd verfilmd. Het twintig jaar te laat gearriveerde “The Judge” heeft niets met “The Firm”, “The Client” of “The Chamber” te maken, maar sluit daar zo nauw bij aan dat je eigenlijk iedereen zou kunnen wijsmaken dat dit om een Grishamverfilming gaat. Het is trouwens niet enkel de rechtbankinsteek die zeer jaren negentig oogt: Robert Duvall in de hoofdrol, Billy Bob Thornton in een bijrol, Robert Downey Jr. zonder superheldenpak en een speelduur van twee uur en twintig minuten ... jammer dat Gene Hackman nog steeds met pensioen is, denk je dan.

Downey Jr. is Hank Palmer, een advocaat die in Chicago zijn geld verdient met het verdedigen van de superrijken. Scrupules kent hij daarbij niet echt, zo blijkt. En wordt verduidelijkt in de openingsscène waarin hij in het toilet plots even op de broek van zijn tegenstander begint te urineren. Hank is niet altijd een grootstadhotshot geweest: hij groeide op in een boerengat in Indiana. Een plaats waar hij in tijden niet is geweest nadat hij er na de zoveelste ruzie en onenigheid met zijn vader Joseph (Duvall) vanonder muisde. Na het overlijden van zijn moeder ziet hij zich toch genoodzaakt om nog eens terug te keren naar de plaats van zijn jeugd. Hij ziet er naast zijn broers Glen en Dale ook zijn vader terug, voor wie de vete klaarblijkelijk nog niet is bijgelegd. Op het moment dat Hank terug naar Chicago wil gaan, komt het bericht dat Joseph – zelf een gerespecteerd/gevreesd rechter trouwens – door de politie wordt vastgehouden na een vluchtmisdrijf. Alles wijst erop dat het niet om een ongeval ging, maar om moord, daar het verkeersslachtoffer een oude vijand is van Joseph. Logisch zou zijn dat Hank zijn vader bijstaat tijdens het proces: een idee waar Joseph niets moet van weten. Toch blijft Hank in de buurt om uiteindelijk toch zijn vader te verdedigen.

Genoeg potentieel voor een strak rechtbankdrama, denk je dan. Helaas blijft scenarist Justin Schenk (“Gran Torino”) steken in getelefoneerde en voorspelbare plotwendingen. Zelfs de centrale rechtszaak blijkt uiteindelijk 'much ado about nothing' en kan als juridische veldslag nauwelijks boeien. Regisseur David Dobkin (“Shangai Knights”, “The Wedding Crashers”, “The Break-Up”) weet als komedieregisseur nooit de juiste dramatische insteek te vinden en laat de overdaad aan sentimentele ankerpunten aan een snurktempo verder glijden.

Ongelooflijk hoeveel clichés de revue passeren: de relatie tussen vader en zoon Palmer puilt ervan uit, één van Hanks broers is ietwat mentaal gehandicapt, Hank begint een relatie met zijn oude jeugdliefde (Vera Farmiga) die bovendien een tienerdochter heeft waarvan Hank misschien de vader kan zijn … en dat alles wordt twee uur en twintig minuten uitgesmeerd zonder dat er een echt hoogtepunt de revue passeert. Zelfs de goed in het pak en vel zittende Thornton krijgt nauwelijks iets te doen.

Dé reden waarom het niet allemaal kommer en kwel is: Robert Duvall. Die op zijn drieëntachtigste nog eens op het voorplan kunnen zien is sowieso een must voor elke fan van Amerikaanse cinema. Alleen jammer dat ook hij uiteindelijk de meubelen niet kan redden, en “The Judge” gevangen blijft zitten in het keurslijf van inspiratieloos geëmmer. Over een kluit in het cinemariet gesproken.

Gezien op het Filmfestival van Gent.