De ene 'young adult'-franchise is nog niet dood, of de navelstreng van een andere is al doorgeknipt. Werd ditmaal gestrikt door de Hollywoodenterhaken: “The Hunger Games”, het eerste deel uit een trilogie die in 2008, 2009 en 2010 werd geschreven door Suzanne Collins. En de haken sluiten direct goed aan: tijdens het eerste weekend in Amerika harkte de film de toch wel verbazingwekkende som van 152 miljoen dollar bij elkaar. Dat is meteen de derde grootste weekendopening ooit. “The Hunger Games” moet enkel “Harry Potter And The Deathly Hallows Part 2” (169 miljoen) en “The Dark Knight” (158 miljoen) laten voorgaan in deze megalomane hitparade. Of hoe studio Lionsgate nu al met trots kan aankondigen dat de sequels van “The Hunger Games” een feit zijn. De release van de eerste opvolger is trouwens voorzien voor 22 november 2013: je kan het maar al weten.

De reden dat “The Hunger Games” als een sneller dan het licht vliegende pijl uit de startblokken is geschoten heeft enerzijds alles te maken met de publiciteitsmolen en de hype naar de tienerdoelgroep toe. En in tegenstelling tot “Twilight” richt “The Hunger Games” zich zowel naar jongens als meisjes. Uiteraard zit ook het succes van Suzanne Collins’ bronmateriaal er voor iets tussen: het boek verkocht wereldwijd zo’n drie miljoen exemplaren in boekvorm en nog eens 1 miljoen als e-book. Goed begonnen, meer dan half gewonnen dus voor deze “The Hunger Games”.

“The Hunger Games” speelt zich af in een postapocalyptische wereld waarin Noord-Amerika heeft plaatsgemaakt voor de twaalf districten van Panem, geleid door de niet zo koosjere machtshebbers van The Capitol. Die zijn verantwoordelijk voor de jaarlijkse hongerspelen, waarin een meisje en een jongen van elk van de twaalf districten verplicht wordt om elkaar tijdens een survival game in de bossen te bekampen tot er maar een overlevende overblijft. Een evenement dat er gekomen is om te vermijden dat de verschillende districten in opstand zouden komen tegen The Capitol. Iets wat in het verleden al eens gebeurde, en wat toen tot de vernietiging van het dertiende district leidde. Uiteraard worden deze aan hun vierenzeventigste editie toe zijnde brood en spelen ook live uitgezonden, zodat iedereen (al dan niet luid joelend) de strijd op leven en dood kan volgen. Voor het twaalfde district worden ditmaal de zestienjarige Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) en Peeta Mellark (Josh Hutcherson) uitgekozen. Katniss treedt eigenlijk uit vrije wil in de arena, en vervangt haar jongere zus Primrose die oorspronkelijk was uitgeloot. Op de eerste dag van de hongerspelen bijten meteen al elf van de vierentwintig deelnemers in het zand. Katniss kan van zich afbijten door haar goed ontwikkelde jaaginstincten (ze weet als geen ander met pijl en boog om te gaan) en tijdens het spel ontstaan (tijdelijke) allianties tussen spelers in de hoop meer kans te maken om te overleven. Wanneer The Capitol halverwege de spelregels wijzigt en bepaalt dat twee kandidaten van hetzelfde district de hongerspelen kunnen overleven wordt duidelijk dat Kaniss en Peeta op elkaar zullen moeten vertrouwen om levend de eindstreep te halen.

“The Hunger Games” laat zich bekijken als een spannend avontuur voor een hoofdzakelijk jeugdig publiek. Wie dieper graaft ziet het ongetwijfeld als een uithaal naar de realityshows en de schijnbaar alles overwoekerende media-aandacht voor bloederige details van oorlog en terreur. En wie cinefiel geschoold is, ontdekt vast de gelijkenissen met “Battle Royale”, “Rollerball” en “The Running Man”. Zij het allemaal iets te duidelijk toegespitst op vroegrijpe tieners. Wat niet meteen wil zeggen dat regisseur Gary Ross (“Pleasantville”, “Seabiscuit”) het geweld uit Collins’ boek saniteert, maar het blijft toch allemaal netjes binnen de perken van het aanvaardbare. Zeker omdat de prent zich in de eerste plaats profileert als romantische thriller, kwestie van de smachtende tienermeisjes die van de “Twilight”-verfilmingen kassamanna maakten niet uit de multiplexen weg te houden.

Of “The Hunger Games” dat megalomane succes verdient ?  Helaas niet. De film heeft potentieel genoeg, maar het duurt een tijd eer het verhaal zich op gang trekt, en voor elk spannend adrenalinemoment is er wel een dat plat op de bek gaat. Zo is de tegenstelling tussen de scènes tijdens de hongerspelen en de heel breed uitgetrokken sf-kitsch (de kapsels van Stanley Tucci, Wes Bentley en Elizabeth Banks op kop) nogal groot, en voegen klasbakken als Woody Harrelson (als Haymitch Abernathy, die voor het twaalfde district ooit de vijftigste editie van de hongerspelen won) en Donald Sutherland (als Coriolanus Snow, de president van Panem en dus mee verantwoordelijk voor de hongerspelen) te weinig toe om echt een verschil te maken. Ook de climax (gemuteerde hellehonden inclusief) is grotendeels een slag in het water en hield ons niet echt op het puntje van de stoel. Blijft wel overeind: Jennifer Lawrence (“Winter’s Bone”, “X-Men: The Last Stand”) die met haar interpretatie van Katniss waarschijnlijk definitief vertrokken is voor een mooie Hollywoodcarrière.