De lokale recherche in Montreal Canada zit verveeld met een moord waar de mannen in burgerkledij met politie-bevoegdheid kop nog staart aan krijgen. Wanneer geen doorslaggevende bewijzen voorhanden zijn en niets erop wijst dat men binnenkort een doorbraak in het onderzoek mag verwachten, moet politiechef Hugo Leclair terugvallen op 'Special Agent' Scott. Deze getalenteerde politievrouw heeft de bijkomende eigenschap dat ze er goed uitziet en zelfs voor een gemotiveerde onderzoeker is zoiets lekker(s lekker) meegenomen. Illeana Scott heeft haar hiërarchische titel niet gestolen. Ze probeert op alle mogelijke en soms onwaarschijnlijke manieren om als het ware door te dringen in de geest van de (serie)moordenaar. In Amerika heeft zoiets een 'profiler', iemand die aan de hand van de beschikbare gegevens een profiel schetst van de slechterik en dat meestal ook met een bijzonder gemak weet te koppelen aan een concrete persoon die al dan niet reeds in het onderzoek is vernoemd geweest. Scott heeft er geen probleem mee om even in de put te gaan liggen waar één van de lijken werd opgegraven, kijkt tijdens haar ontbijt naar een pak plaatjes die voor normale mensen niet echt bevorderlijk zijn voor de eetlust, idem voor haar verblijf in de badkuip en als ze dan gaat slapen en voor het indommelen naar het plafond staart hangen daar ook al wat foto's van de 'crime scene' en de bloedig afgemaakte slachtoffers. Geen mens die er dus aan twijfelt dat deze 'special agent' toch wel speciaal is...

De vrouw met het lange zwarte haar en de onderlip met brede gleuf waadoor ze zelfs een flinke balpen op een alternatieve manier kan vasthouden, kan daarenboven zelfs nog uitpakken met een benijdenswaardige bagage aan theoretische kennis. De verhoortechnieken van de plaatselijke onderzoekers kunnen niet tippen aan haar aanpak en haar korte uiteenzetting over één en ander met de vermelding dat ook de hersenkwab van een seriemoordenaar zo zijn betekenis heeft slaat de locals ook al met verstomming. Dit kan dus moeilijk anders dan goed aflopen voor de Politie en slecht voor de moordenaar. Van de (laatste) moord is er een getuige en wanneer Illeana aan de andere kant van de tafel plaatsneemt in haar losse bloesje (let op het aantal knoopjes dat is losgemaakt) ziet het er sterk naar uit dat we vrij snel in de film al een doorbraak gepresenteerd krijgen. Maar schijnt bedriegt. Natuurlijk. Want velen hebben dan allicht al door dat dit past in een aanpak van we-proberen-de-kijker-zo-lang-mogelijk-op-het-verkeerde-been-te-zetten. En huppelen op één been doe je wel, een bezigheid die we hier in een figuurlijke betekenis gebruiken maar bij een letterlijke interpretatie de vervelende eigenschap heeft dat je zoiets niet lang kunt volhouden en te kampen krijgt met krampen. En filmkrampen horen nu spijtig genoeg bij Taking lives. De film profileert zich - kwestie van in het gepaste jargon te blijven - als een spannende, meeslepende thriller maar de prent slaagt er niet in onze volle aandacht te krijgen. Daarvoor duurt het allemaal (veel) te lang en wordt het bij sommige scènes zelfs bijna saai. De paar momenten dat we we toch wel even werden verrast en die ene keer dat we ons een hoedje schrokken daar gelaten, is dit weinig meer dan een nodeloos lang gerekte politiefilm. Met een aantal scènes die de regelmatige bioscoop-bezoeker misschien wel eens zal doen zuchten bij het zien van zoveel clichés.

Angelina Jolie mag dus blijven zoeken naar een goede film want na onder andere Tomb Raider : The Cradle of Life en Life or Something Like It lijkt het verschijnen in een sterke film er nog niet onmiddellijk terug in te zitten. Niet vergeten dat deze madam al een Oscar-beeldje op de schouw heeft staan thuis (Girl interrupted) en toen eigenlijk toch wel heel sterk bezig was. Bij deze teleurstellende film zou je haast gaan denken dat de regisseur een disc-jockey is die als tussendoortje even snel een film heeft gemaakt, maar D.J. Caruso heeft vroeger wel (iets) beter dingen gemaakt. Denk maar aan The Salton Sea bijvoorbeeld met Val Kilmer. Taking lives, opgenomen in Montreal en Quebec is gebaseerd op het boek van Michael Pye dat door Jon Bokenkamp in een film-scenario werd gegoten waaraan het hoofdpersonage Illeana werd toegevoegd want die komt niet voor in de roman. Wat niet betekent dat de makers in het wilde weg en zonder enige vorm van research alles uit deze film hebben verzonnen. Men contacteerde de ondertussen gepensioneerde Kolonel Robert Essler en vroeg hem om een beroep te mogen doen op zijn know how zodat een aantal zaken in de film konden getoetst worden aan de realiteit. De man stampte begin de jaren '70 de 'Behavioral Sciences Unit' uit de grond wat later een aanvaarde opsporingsmethode zou gaan worden. Toen een aantal concrete onderzoeken van de man in hun onderlinge gesprekken werd aangehaald was zelfs dit een bron van inspiratie voor het filmscenario. De scène waarin de moordenaar één van zijn slachtoffers achterlaat in de lift is bijvoorbeeld gebaseerd op iets wat Essler vroeger zélf heeft meegemaakt. Het zal voor hem ongetwijfeld veel spannender en interessanter geweest zijn dan deze film.