Een titel die in geen enkel filmjaaroverzicht van 2009 zal ontbreken is “The Hangover”. Niet zozeer om de kwaliteit ervan (al is en blijft het een bonafide drie sterren-komedie) maar wel omdat de film in Amerika alleen al 277 miljoen dollar heeft opgebracht. En dat is gigantisch veel voor een simpele komedie met geen sterren in de hoofdrol en een gegeven dat in weinig verschilt van het gros van de ranzige komedies dat elk jaar in de zalen wordt gedropt. Waar een marketingbudget van ruim 40 miljoen dollar al niet goed voor is. En zeggen dat er films worden gemaakt die niet eens zoveel kosten…

In “The Hangover” snorren vier mannen naar Las Vegas voor een wilde nacht annex beestige vrijgezellenfuif. Doug (Justin Bartha, Nicolas Cages sidekick in de “National Treasure”-films) is het feestvarken van dienst. In het getouw: zijn toekomstige schoonbroer Alan (cultkomiek Zach Galifianakis, in een rol die al dan niet bewust wat doet denken aan die van John Belushi in “National Lampoon’s Animal House”) en Dougs twee beste vrienden: leraar Phil (Bradley Cooper, volgend jaar op de affiche als Face in de bioscoopversie van “The A-Team” en dit jaar te zien als scheveschaatsrijdende echtgenoot in “He’s Just Not That Into You”) en tandarts Stu (Ed Helms, een van de vaste acteurs in de Amerikaanse versie van “The Office”). Wat er die nacht allemaal is gebeurd, krijgen we (initieel) niet te zien.

Na de scène waarin de mannen een toast uitbrengen op de nacht die op hen wacht, gaat de film over in een scène waarin drie van de vier pijnlijk wakker worden in hun hotelsuite, opgezadeld met een meer dan fikse kater. Niemand kan zich nog herinneren wat er is gebeurd, laat staan waarom hun hotelkamer vernield is, waarom de tijger van Mike Tyson in de badkamer staat, waarom er een kip rondfladdert of waarom er een baby in de kamer ligt. En hoe komt het dat Stu een tand kwijt is ?  En waar komt het ziekenhuisbandje rond Phils pols vandaan ?  En zo mogelijk nog belangrijker: waar is Doug ?  Die is immers in geen velden of wegen te bespeuren, en zelfs zijn matras lijkt pootjes te hebben gekregen. Phil, Stu en Alan hebben hoop en al 24 uur om de nacht te reconstrueren, Doug terug te vinden en op tijd terug te zijn in L.A. voor Dougs huwelijk…

Wat op het eerste zicht de zoveelste lapzwansenkomedie lijkt, wordt door de whodunit annex whathappened-insteek toch meer dan zomaar een standaard lapzwansenlachfestijn met boeren, winden en spuugexplosies. Het zijn niet de grappen die de film domineren (die zijn eerlijk gezegd af en toe nogal flauw), maar de karakters. En die worden met verve vertolkt door het centrale viertal.

Regisseur Todd Phillips (die eerder het gelijkaardige “Road Trip” maakte, en die niet het verhoopte succes had met “Starsky &: Hutch”) mag de vier acteurs eeuwig dankbaar zijn dat ze een extra dimensie toevoegen aan het materiaal. Verandering van spijs doet hier zeker eten: indien deze film zou worden gedragen door op automatische piloot vliegende bekende koppen als pakweg Ben Stiller, Owen Wilson, Will Ferrell en Jack Black dan was deze film nooit zo’n succes geweest. Los van de losse flodders die her en der opduiken, haalt “The Hangover” met geïnspireerde verve de eindstreep. En let zeker op de eindgeneriek, waarin nog heel wat nachtelijke uitspattingen van het viertal een verklaring krijgen.

De extra’s op deze uitgave zijn teleurstellend: de verwijderde scène en bloopers zijn te verwaarlozen, en de featurette met een tour van Las Vegas aan de hand van de locaties in de film is maar matig interessant.