Wie jong was in de jaren tachtig (schuldig, meneer de rechter) kon niet om de actieserie ‘The A-Team’ heen die tussen 1983 en 1987 ook onze lage landen in zijn greep hield. De serie werd uitgezonden door de Nederlandse omroep TROS en klokte af op 98 afleveringen. Wie die kans toen heeft gemist of nog niet was geboren kon de serie later in herhaling meepikken op de Vlaamse commerciële zenders, of het wereldwijde web inschakelen of de (vooral nu) alomtegenwoordige dvd’s met de originele afleveringen in de thuisbioscoop laten rondsnorren. Wie wil weten hoe populair de serie echt was, doet er goed aan om op het internet ook even het filmpje op te zoeken waarin de volkshysterie wordt getoond die optrad toen de acteurs een bezoekje brachten aan de Benelux.

Nu alles zo’n beetje wordt gerecycleerd of gemoderniseerd, kon een filmversie van de serie uiteraard niet achterblijven. Die filmplannen waren trouwens niet nieuw: midden jaren negentig gonsde het reeds van de geruchten dat er een film rond “The A-Team” in de steigers stond. Dat project kwam nooit van de grond, ook al deden verscheidene namen de ronde. Zo werd zelfs Mel Gibson ooit gelinkt aan de rol van Hannibal Smith. Een vijftal jaar geleden probeerde producent Stephen J. Cannell (ook het brein achter de tv-reeks) het opnieuw: de vier leden van het A-Team zouden geen Vietnamgeschiedenis met zich meeslepen, maar missies in de eerste Golfoorlog als gemeenschappelijke deler hebben. John Singleton (“Boyz N The Hood”, “Shaft”, “2 Fast 2 Furious”) werd aangetrokken als regisseur, maar die verliet het project tijdens de preproductiefase. Ditmaal bleven de filmplannen echter overeind en in juni 2009 volgde het nieuws dat Liam Neeson was gecast als Hannibal Smith. De regisseur die alles in goede banen mocht leiden was Joe Carnahan, en die is ons nog minstens vijf goede films verschuldigd na het archislechte “Smokin’ Aces” uit 2007. Die redemptie komt er zeker niet met “The A-Team”, al laat de film zich bekijken en dat is toch al iets (om niet te zeggen veel) waard.

“The A-Team” is – zoals enigszins te verwachten was – eigenlijk “The A-Team Begins”. In het begin van de film zien we hoe ex-militair Hannibal Smith en zijn kompaan Templeton ‘Faceman’ Peck in Mexico een missie uitvoeren om een lokale snoodaard uit te schakelen. Tijdens die missie komt het tweetal in contact met ex-Ranger Bosco 'B.A.' Baracus en de knotsgekke piloot Howling Mad Murdock die zich in een plaatselijk ziekenhuis voordoet als chirurg. De missie zorgt ervoor dat de vier dikke maatjes worden, al neemt B.A. zich voor om nooit meer in een vliegend tuig te stappen na de strapatsen van Murdock tijdens hun vlucht uit Mexico. Acht jaar later vinden we het strijdend kwartet in Irak, waar ze (off the record) jacht maken op geldplaten die de Irakezen in staat stellen om valse dollars te drukken. Smith en de zijnen slagen erin de drukplaten te heroveren, helaas voor hen loopt de missie faliekant af en worden de vier door een militaire rechtbank tot gevangenisstraf veroordeeld. Nog eens zes maand later ontsnappen de jolige jongens uit de gevangenis, en ze nemen zich voor om de platen opnieuw op te sporen en zo tegelijkertijd hun goede naam te zuiveren...

Het meest geslaagde element aan de filmversie van “The A-Team” is de cast. Aan Liam Neeson als Hannibal Smith is het even wennen, maar Bradley Cooper, Sharlto Copley (“District 9”) en Quinton ‘Rampage’ Jackson moeten eigenlijk niet onderdoen voor eightiesiconen Dirk Benedict (Face), Dwight Shultz (Murdock) en Mr T (B.A.). Ook de exorbitante actiescènes zijn verdedigbaar (zij het met de nodige kilo’s zout). De grote boosdoener is sowieso het matte en makke scenario. Ook al was er niet meteen elementaire actiefysica te verwachten, dit verhaaltje dat al na een uur stilvalt en tegen de climax als een luie hamster ongeïnspireerde en repetitieve rondjes in een gebradeerd rad trapt is helaas een povere brug te ver. Wat ze in Hollywood intussen toch al zouden moeten weten: zonder sterke scenariolijm in de ruggengraat mag er ontploffen wat er wil... kleine kans dat het eindresultaat langer blijft hangen dan de duur van een gemiddeld toiletbezoek.

Al wordt de echte fan van “The A-Team” eigenlijk toch netjes beloond. Eerlijk is eerlijk: Carnahan stopt een paar fijne verwijzingen naar de originele serie in de prent. Het eerste, opbouwend kwartier mag er zijn en de onderlinge relaties tussen de vier teamleden sluit nauw aan bij de interactie uit de serie. Wie helemaal op zijn wenken wil worden bediend, houdt het achterwerk tijdens de aftiteling het best in de bioszetel. Helemaal aan het eind komt het originele titelmuziekje nog eens glorieus langs (uitgevoerd door het filharmonisch orkest van Praag zowaar) en na de eindgeneriek komen de echte Faceman en Murdock cameogewijs even tonen dat ze waardig oud(er) zijn geworden.

Kortom, een slechte goede film kan je “The A-Team” bezwaarlijk noemen. Een goede slechte kan nog net, al moet je dan wel van goede wil zijn en de roze recensiebril (al dan niet tussen de bilspleet geramd) voorbij de biossecurity zien te smokkelen.