Momenteel te zien in de vaderlandse bioscopen: een interessant misdaaddrieluik. Er is Ridley Scotts “American Gangster” dat zich focust op het drugsimperium van Frank Lucas in het New York van de jaren zeventig. “Eastern Promises”, David Cronenbergs relaas over de Russische maffia is inmiddels ook gearriveerd, net als deze “We Own The Night” die ons laat kennismaken met de Russische onderwereld in New York anno 1988. Toevallig hebben alle films ook nog eens hun positieve kanten en hun gebreken: “American Gangster” blijft over het algemeen te oppervlakkig, “Eastern Promises” is visueel de brutaalste, maar eindigt met een geforceerd happy end, en “We Own The Night” (de meest klassieke van de drie) schiet zichzelf in het laatste kwartier in het staartbeen met een totaal ongeloofwaardige plotwending. Maar toch is “We Own The Night” een film die we graag aanraden, al was het maar om de onconventionele actiescènes en een aan de genreklassiekers van de jaren zeventig schatplichtig sfeerpalet.

“We Own The Night” zet meteen de toon met een collage van echte politiefoto’s uit het archief van Magnum Photo. Op een foto staat een politieuniform met daarop ‘we own the night’, het motto waarmee de politie aangaf ook ’s nachts te waken over de veiligheid van de burgers. Maar zo eenvoudig is het allemaal niet: New York’s finest krijgen het steeds moeilijker om op te treden tegen georganiseerde misdaadbendes die beter bewapend zijn en niet op een dode meer of minder kijken om hun stempel op de stad te drukken. Centraal staan pa Grusinsky (Robert Duvall), een lokale korpschef en zijn zonen Joseph (Mark Wahlberg) en Robert (Joaquin Phoenix). Joseph is de brave volgzame zoon die de leiding krijgt van een nieuwe antidrugseenheid, Robert is het zwarte schaap die in opdracht van een lokale Rus de luxueuze nachtclub El Caribe draaiend houdt. Weliswaar onder de naam Bobby Green, want niemand weet dat hij een vader en broer heeft die bij de politie zijn. Tot wanneer blijkt dat een Russische drugsbaron zijn zaakjes opzet vanuit El Caribe. Bobby raakt zo willens nillens betrokken in een veldslag tussen de politie en de maffia, en alles komt in een stroomversnelling wanneer Joseph op het nippertje een moordaanslag overleeft. Wanneer Bobby besluit om de politie te helpen door te infiltreren in de drugsbende, loopt ook zijn leven gevaar…

Regisseur James Gray (die na “Little Odessa” en “The Yards” voor de derde keer uitpakt met een film waarin de impact van misdaad op familiebanden wordt aangehaald) lardeert zijn niet zo originele verhaal met heel wat knappe scènes. Phoenix mag al meteen wat rollebollen met Eva Mendes op de tonen van Blondies “Heart Of Glass” en ook later in de film houdt Gray het publiek bij de les met een paar onverwachte kopstoten. Kijk alvast uit voor een autoachtervolging die volledig uit het oogpunt van Joaquin Phoenix werd gefilmd. De gietende regen die de scène nog intenser maakt werd trouwens achteraf volledig digitaal toegevoegd. Een ‘kleine’ toevoeging die op zich interessanter is dan het volledige CGI-imperium van Beowulf.

Gray kan wel niet vermijden dat de film na een tijdje op de automatische piloot begint te vliegen. Er verloopt nogal veel tijd tussen sommige getelefoneerde verhaalwendingen, en zoals reeds gezegd in de inleiding is er in het laatste halfuur een plotdraai die op zijn zachtst gezegd ‘onwaarschijnlijk’ en op zijn bruutst uitgedrukt ‘compleet ongeloofwaardig’ is.

Dat “We Own The Night” ondanks deze inzinking toch nog met drie sterren de nacht wordt ingestuurd zegt veel over het vakmanschap waarmee Gray zijn policier heeft ingeblikt. Enkel jammer dat Wahlberg niet dezelfde intensiteit in zijn rol weegt te leggen van Phoenix: zeker in het eerste deel is ‘the bad guy’ veel boeiender dan zijn brave en makke evenknie.