Een veelfilmer is hij niet, deze James Gray. Misschien omdat hij oorspronkelijk schilder wou worden vooraleer hij in Californië afstudeerde aan de USC School Of Cinema-Television. Of misschien omdat hij schijnbaar enkel een film maakt wanneer hij een scenario klaarheeft dat aansluit bij zijn eigen jeugd (hij groeide op in New York) of afkomst (zijn grootouders waren Russische immigranten) ? Feit is dat Grays misdaadtrilogie innerlijke raakpunten heeft. Zijn debuut ‘’Little Odessa’’ (1994) speelde zich af in de befaamde Russische ‘wijk’, ‘’The Yards’’ (2000) had Queens, de wijk van zijn jeugd, als actieterrein en met ‘’We Own The Night’’ focust hij zich op de Russische maffia in New York eind jaren tachtig. Binnenkort komt ‘’Two Lovers’’, zijn eerste niet-misdaadprent in roulatie. Meteen ook de eerste keer dat hij twee films draaide op twee jaar tijd.

‘’We Own The Night’’ kon lang niet alle critici bekoren, maar is toch verplichte kost voor liefhebbers van een stevige politieprent. In essentie gaat de film over een vader en twee zoons, een ‘goede’ en een ‘slechte’. Vader van dienst is Bert Grusinsky (een andermaal uitstekend gecaste Robert Duvall), een politiechef in New York, die fier als een gieter is op zijn zoon Joseph (Mark Wahlberg), die aan het hoofd staat van een nieuwe antidrugeenheid.

Zoon Bobby (Joaquin Phoenix) is dan weer een doorn in het oog. De flamboyante Bobby koos immers niet voor een carrière bij de politie, en flirt zelfs liever met de misdaad. Zo baat hij voor een Russische zakenman de luxueuze nachtclub El Caribe uit. Wanneer een drugsbaron die nachtclub uitkiest als draaischijf voor zijn handel, komt Bobby in een veldslag tussen zijn familie en de maffia terecht…

Veel verrassingen zijn er niet te rapen in ‘’We Own The Night’’. We hebben het allemaal al eens gezien. Vaak beter, maar vaak ook slechter. De film is zowel qua verhaalopbouw als uitwerking redelijk standaard, maar Gray heeft toch een paar slimme troeven in zijn mouw. Zo zijn de actiescènes uitstekend verzorgd. Gray is immers geen cineast die zich bezondigt aan MTV-montagetruukjes, maar die zijn tijd neemt om met heimwee terug te denken aan de actievolle crescendo’s uit het tijdperk van pakweg Steve McQueen. Let in die optiek op een opvallende auto-achtervolging, die quasi volledig uit het standpunt van Joaquin Phoenix werd gefilmd. De stromende regen in die scène werd volledig digitaal toegevoegd in de postproductie. Ook de climax is een verzorgd stukje actie, en halverwege is er nog een sterke undercoverconfrontatie tussen Phoenix en een Russische snoodaard.

Waar Gray niet zo gemakkelijk mee wegkomt is met de ontknoping. De cruciale wending in het laatste halfuur is een serieuze schop tegen het eigen staartbeen. Kiezen voor de eenvoudige vigilante-weg lag misschien teveel voor de hand, maar de ommezwaai die één van de personages hier maakt, is helaas te politiek correct (en ongeloofwaardig). Het was alvast één van de redenen waarom ‘’We Own The Night’’ her en der stilzwijgend onder het tapijt werd weggemoffeld. Ergens begrijpelijk, maar toch mag ‘’We Own The Nigh’’ wat ons betreft drie sterren op het uniform prikken, al was het maar om de sterke cast (Wahlberg haalt het wel niet bij Phoenix) en om het feit dat zelfs een beproefd recept nog altijd op een aanvaardbare manier aan de kook kan worden gebracht. Een meesterwerk is dit dus geenszins, maar toch ben je hier als fan van stevig politiewerk (en van een wulps kronkelende Eva Mendes) twee uur zoet mee.

Extragewijs moeten we het stellen met de trailer. De R1-extra’s (inclusief een commentaartrack en featurettes met achtergrondinformatie) hebben helaas de oversteek over de grote plas niet gemaakt naar Paradiso Home Entertainment. We nemen dan maar vrede met het feit dat er zo goed als niets op te merken valt aan de beeld- en geluidskwaliteit van dit schijfje.