En toen dachten ze bij Universal Pictures: laten we eens een kerstactiekomedie draaien. Eentje die de teneur van Die Hard en Home Alone mengt met actiechoreografieën à la John Wick en Nobody en eentje waar David Leitch productioneel ook zijn schouders onder kan zetten. En zo geschiedde: de Noorse gore hond Tommy Wirkola ging aan de slag met een script van Sonic The Hedgehog-duo Pat Casey & Josh Miller en zorgde voor een dosis maretakvertier waarin er meer doden vallen dan in het reeds eerder geparafraseerde Die Hard.

De Peir Nowel van dienst wordt vertolkt door David Harbour: nog steeds elke december op post om kindertjes wereldwijd te verblijden met hun cadeauverzuchtingen, maar de verwondering die hij ooit voelde heeft plaats gemaakt voor cynische scheten en sarcastische zuippartijen. Het is in die lichtelijk geïntoxiceerde toestand dat hij op kerstavond bij een rijke en karikaturaal-vervelende familie getuige is van een home jacking door een bende onverlaten die op zoek zijn naar ettelijke miljoenen die in het huis verborgen zijn. En het zijn onverlaten hoor … zo van de soort die er geen graten inzien om al het huispersoneel koelbloedig naar de eeuwige kerstvelden te sturen zodat ze vrij spel hebben in de villa. Een kerstkomedie heet zoiets dan. Hoe dan ook, kerstman Harbour zorgt voor roet in het misdadige eten door redelijk uit zijn hum met een mokerhamer het gespuis over de kling te jagen. En dat op vraag van de kleine Trudy, het enige echt onschuldige lid van de familie die wordt gerund door een botox-ketterende Beverly D’Angelo.

Het zwakke punt van Violent Night is ontegensprekelijk het script dat nogal zwalpend zijn weg zoekt tussen kerstschmaltz, bruut geweld en makke karakteruitwerkingen. En ons terloops even laat weten dat Claus een stamboom heeft met vikingbloed in de aderen. Violent Night is af en toe te vervelend en hol voor zijn eigen goed, maar er kan tussen alle onzin in wel eens duchtig worden gegrinnikt met de bewust over de top gaande stripgeweldexcessen met als ‘hoogtepunten’ een hamerchoreografie op de tonen van Bryan Adams’ Christmas Time en een inventief gore variatie op een paar valstrikken die van Kevin McAllister tijdens zijn Jommekesjaren eventjes ster van het jaar maakte.

Typisch overgebudgetteerd gewelddadig laweit dus deze Violent Night. Van het soort waar Clarence Odbody zijn hemelse rijstpap met advocaatsaus, vanilleschilfers en muntgarnituur heus niet voor in de steek gaat laten.