Daar zaten we dan, klaar om eens goed te lachen met Keanu Reeves. De toetsen geprogrammeerd om te schrijven dat hij sinds tijden geen relevante film meer in de zalen heeft gehad en zijn posterboyaanwezigheid in wat op het eerste zicht een arbitraire vigilante lijkt misschien een laatste strohalm is vooraleer Sly aan de telefoon hangt die even polst voor The Expendables 4. Ja, het venijn stond klaar. Edoch, schijn bedroog. En nog geen klein beetje. Deze John Wick is namelijk een verrassend heftige en deftige guilty pleasure waarin de stijlkenmerken van de domme actiefilm tegelijkertijd worden omarmd en op hun kop worden gezet. En Reeves past zowaar wonderbaarlijk goed in dat universum.

Als titelfiguur John Wick is hij een voormalig onderwereldfiguur die zijn misdadig leven adios kuste uit liefde voor een vrouw (cameo van Bridget Moynahan). Nadat die sterft aan kanker doet ze hem op het laatst nog een lief hondje cadeau. Om het rouwen draaglijker te maken. Aan een pompstation worden Wick en zijn ’69 Mustang geviseerd door een Russisch ettertje (vertolkt door Alfie Allen, geen onbekende voor fans van Game of Thrones). Waarop het onvermijdelijke gebeurt: ’s nachts wordt Wick van zijn bed gelicht en met baseballknuppels bewerkt door de stoute Rus en twee handlangers. Tot overmaat van ramp wordt niet alleen zijn auto gestolen, ook het hondje wordt gedood.

Slechte beslissing van de criminelen die uiteraard niet wisten wie hun doelwit was. De vader van de dader weet dat wel. John Wick stond vroeger immers op zijn loonlijst en was zijn meest gevreesde moordenaar die ooit eens drie man afmaakte met een potlood in een bar. Wat van John Wick een neefje maakt van Denzel Washingtons Equalizer eigenlijk. Om zijn zoon Iosef te beschermen tegen Wick, laat Viggo Tarasov (Michael Nyqvist) hem zwaar bewaakt onderduiken. Pogingen om Wick tegen te houden lijken futiel, waarop Viggo dan maar besluit om een premie op Wicks hoofd te zetten.

Wat volgt is een buitenproportioneel opgeblazen vigilantemeteoriet en potente actiejuggernaut met fijne vondsten a go go: een hotel met een eigen code dat speciaal catert aan de wensen van misdadigers bijvoorbeeld – ’t lijkt bij tijd en wijlen wel op een comicverfilming. Redenen genoeg om drie sterren aan John Wick toe te kennen: de spitse actie- en stuntchoreografie van tot regisseurs gepromoveerde stuntcoördinatoren Chad Stahelski en David Leitch is ongetwijfeld de voornaamste. Geen onbekenden trouwens voor Reeves, daar hij eerder al met hen samenwerkte in onder meer Point Break en The Matrix-trilogie. Het was trouwens door Reeves’ toedoen dat beide heren bij dit project betrokken raakten. Eveneens applaus voor de opvallend strakke bijrollen: Ian McShane, Willem Dafoe en John Leguizamo zorgen voor een professionele upgrade en Michael Nygvist drukt op alle juiste larger than life knopjes als gangstervogel voor de kat. Helemaal mooi wordt het als eightiesicoon David Patrick Kelly (The Warriors, Dreamscape, Commando) opduikt als gedistingeerde cleaner die in ruil voor een paar goudstukken elke misdaadplaats spik en span krijgt. Ook sterk: de bombastische soundtrack van Tyler Bates en Joel J Richard die overvloedig technobeats en venijnige gitaarrifs in het rond strooit.

Kortom, John Wick schiet, knokt en knalt meer dan eens in de roos. Tijdens het laatste kwartier kon alles misschien wat bondiger, maar dat zijn de spreekwoordelijke spijkers op laag water. Feit is dat Keanu Reeves - al dan niet voor even - zijn mojo terug heeft als wraakduivel par excellence. Wie in de herfst van 2014 nog op zoek is naar wat gestileerde foute cinemafun waarin 119 doden vallen, weet bij deze meteen waarheen.