In de reeks 'wie laatst, best lach' :  de comeback van Keanu Reeves. Zo populair hij was ten tijde van “Point Break”, “Speed” en “The Matrix” zo tanende was zijn ster de voorbije jaren. Zijn films waren ofwel grote flops of haalden zelfs niet eens de zaal niet meer. Zij die hem al hadden afgeschreven, krijgen met “John Wick” lik op stuk. Dit is immers veel meer dan zomaar een inwisselbare B-thriller. Het is een verrassend heftige en deftige guilty pleasure waarin de stijlkenmerken van de domme actiefilm tegelijkertijd worden omarmd en op hun kop worden gezet. En Reeves past zowaar wonderbaarlijk goed in dat universum.

Als titelfiguur John Wick is hij een voormalig onderwereldfiguur die zijn misdadig leven adios kuste uit liefde voor een vrouw (cameo van Bridget Moynahan). Nadat die sterft aan kanker doet ze hem op het laatst nog een lief hondje cadeau om het rouwen draaglijker te maken. Aan een pompstation worden Wick en zijn ’69 Mustang geviseerd door een Russisch ettertje (vertolkt door Alfie Allen, geen onbekende voor fans van 'Game Of Thrones'). Waarop het onvermijdelijke gebeurt: ’s nachts wordt Wick van zijn bed gelicht en met baseballknuppels bewerkt door de stoute Rus en twee handlangers. Tot overmaat van ramp wordt niet alleen zijn auto gestolen, ook het hondje wordt gedood. Slechte beslissing van de criminelen die uiteraard niet wisten wie hun doelwit was. De vader van de dader weet dat wel. John Wick stond vroeger immers op zijn loonlijst en was zijn meest gevreesde moordenaar die ooit eens drie man afmaakte met een potlood in een bar. Wat van John Wick eigenlijk een neefje maakt van Denzel Washingtons “Equalizer”. Om zijn zoon Iosef te beschermen tegen Wick, laat Viggo Tarasov (Michael Nyqvist) hem zwaar bewaakt onderduiken. Pogingen om Wick tegen te houden lijken futiel, waarop Viggo dan maar besluit om een premie op Wicks hoofd te zetten.

Wat volgt is een buitenproportioneel opgeblazen vigilantemeteoriet en potente actiejuggernaut met fijne vondsten a go go: een hotel met een eigen code dat speciaal catert aan de wensen van misdadigers bijvoorbeeld – ’t lijkt bij tijd en wijlen wel op een comicverfilming. Redenen genoeg om drie sterren aan “John Wick” toe te kennen: de spitse actie- en stuntchoreografie van tot regisseurs gepromoveerde stuntcoördinatoren Chad Stahelski en David Leitch is ongetwijfeld de voornaamste. Geen onbekenden trouwens voor Reeves, daar hij eerder al met hen samenwerkte in onder meer “Point Break” en “The Matrix”-trilogie. Het was trouwens door Reeves’ toedoen dat beide heren bij dit project betrokken raakten. Eveneens applaus voor de opvallend strakke bijrollen: Ian McShane, Willem Dafoe en John Leguizamo zorgen voor een professionele upgrade en Michael Nygvist drukt op alle juiste larger than life knopjes als gangstervogel voor de kat. Helemaal mooi wordt het als eightiesicoon David Patrick Kelly (“The Warriors”, “Dreamscape”, “Commando”) opduikt als gedistingeerde cleaner die in ruil voor een paar goudstukken elke misdaadplaats spik en span krijgt. Ook sterk: de bombastische soundtrack van Tyler Bates en Joel J Richard die overvloedig technobeats en venijnige gitaarrifs in het rond strooit.

Kortom, “John Wick” schiet, knokt en knalt meer dan eens in de roos. Tijdens het laatste kwartier kon alles misschien wat bondiger, maar dat zijn de spreekwoordelijke spijkers op laag water. Feit is dat Keanu Reeves - al dan niet voor even - zijn mojo terug heeft als wraakduivel par excellence in gestileerde foute cinemafun waarin 119 doden vallen. De plannen voor een sequel zijn intussen gestart: rouwig zijn we daar in dit geval niet om.

Waar we ook niet rouwig om zijn, is de blu-ray uitgave van “John Wick”. Die is immers tot in de kleinste puntjes verzorgd. Het geluid bijvoorbeeld is opgenomen met Dolby Atmos, een relatief nieuw geluiddssysteem dat sinds 2012 in bepaalde bioscopen te horen is. Atmos laat toe om een onbeperkt aantal geluidssporen te leveren, zodat bioscoopuitbaters de klank zo goed mogelijk kunnen regelen en diversifiëren. Sinds 2014 verschijnen er ook blu-rayschijfjes op de markt die van Atmos gebruik maken. Zoals “John Wick” dus. Thuis zorgt Atmos er voor dat het geluid van alle richtingen kan komen, zelfs van boven je hoofd. Afhankelijk van de opstelling van je speakers uiteraard. Wie dunne muren heeft, zet het geluid dus beter niet te hard. Of net wel, dat moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken.

Naast het Dolby Atmos-geluidsspoor, bevat de schijf nog extra’s, vooral bestaande uit featurettes. De langste is “Don’t F*#% With John Wick” waarin dieper wordt ingegaan op de gevechtschoreografie – toch zo’n beetje de USP van deze prent. Komen in de andere featurettes eveneens aan bod: de totstandkoming van het project, de second unit actiesegmenten, karakteruitwerking, camerawerk en de stunts. Van alles wat dus: niet meteen wereldschokkende info, maar zoals bij alle goede 'achter de schermen'-vignettes leer je toch iets bij over het proces dat bij een film regisseren komt kijken. En dat is altijd interessant.