Non-stop actie, verheerlijkt extreem geweld, wisecrackende dialogen/oneliners à gogo en een dodencijfer van 102 slachtoffers … niet alleen Cannon grossierde in de jaren tachtig in de gewelddadige machocultuur, ook actiegoeroe Joel Silver had er een potent patent op. En zou er mettertijd zelfs in excelleren met actie- en decenniumdefiniërende titels als Lethal Weapon en Die Hard.

Met het door Mark A. Lester geregisseerde Commando zit Silver echter volledig in de Z-cinema. Arnold Schwarzenegger is een ex CIA-agent die willens nillens terug in actie moet komen wanneer zijn dochter wordt ontvoerd door een paar voormalige collega’s die willen dat hij in ruil voor haar vrijlating de president van het Zuid-Amerikaanse land Val Verde executeert. Een bierviltgegeven dat bewust en vaak potsierlijk in overdrive wordt gegooid, zodat je bijna niet anders kan doen dan de (foute) entertainmentwaarde ervan in te zien. Alleen al de manier waarop Schwarzenegger wordt geïntroduceerd – hoe close kan je een biceps eigenlijk in beeld brengen – zet de toon voor deze absurde tot in de vierkantswortel gekwadrateerde actiecinema. Maar Ah-nuld werd er wel een superster door.

Oorspronkelijk was het script geschreven op maat van KISS-frontman Gene Simmons, maar die had geen zin om zich voltijds als actieacteur te profileren en bedankte reeds in de preproductiefase. Waarop Nick Nolte even in beeld kwam, tot het verhaal uiteindelijk door Steven E. De Souza werd aangepast op maat van Schwarzenegger door van het hoofdpersonage een voormalig CIA-agent te maken in plaats van een Israëlische Mossadagent. John McTiernan kreeg aanvankelijk de kans om Commando te regisseren, maar weigerde. Later zou hij alsnog succesvol met Silver samenwerken als regisseur van Predator en Die Hard. De basis van Die Hard – Roderick Thorps roman Nothing Lasts Forever – werd door Silver aanvankelijk trouwens gemodelleerd als potentiële sequel op Commando. Schwarzenegger zag een sequel echter niet zitten, waarop de roman uiteindelijk volledig werd herwerkt als bronmateriaal voor wat Die Hard zou worden.

Bij de initiële release was Commando in sommige landen (licht) gecensureerd te zien. Ook in ons land. De KT kwam er hier enkel maar omdat er in een paar scènes with weapons other than firearms was geknipt. De zwaarste censuur was er in Zweden: daar kwam de film nooit in de zalen en de eerste videorelease werd met een kwartier ingekort. In 2007 verscheen er op dvd dan weer een director’s cut met twee minuten extra materiaal voornamelijk bestaand uit dialogen en iets meer bloederige actie tijdens de scène in het werktuigenhok. Eighties trash: je kan er zowaar blijven over palaveren.